T valt niet mee.

17 Maart aanstaande mag ik op de contactdag van VOOK mijn verhaal vertellen over ♥Patricia. Bijzonder om weer over haar te mogen praten. Want ookal gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, het 'gewone'leven gaat ook weer verder (al gaat het nooit meer gewoon worden) en niet iedereen zit te wachten op mijn verhaal (gelukkig zijn er ook nog genoeg waar ik mij verhaal bij kan en mag doen hoor !) .

En nu mag ik dan heel 'bewust'weer praten over ♥Patricia, ik mag weer praten over haar ongeluk, over haar overlijden, over mijn angst,over mijn machteloosheid,  over mijn verdriet, over mijn gemis. Allemaal lotgenoten zitten die dag te luisteren naar mijn verhaal.






Maar voor het zover is moet ik mijn verhaal op papier zetten en tja, ik merk hoe moeilijk dit toch is.En niet moeilijk in de zin dat ik niet meer weet hoe het gegaan is hoor, want die dag zit in mijn geheugen gegrift. Nee de moeilijkheid zit het in het verwoorden van mijn verhaal, van mijn gevoel. Best raar,want als ik praat over ♥Patricia en haar ongeluk,haar dood, dan hoef ik nooit na te denken hoe ik iets zeg of vertel, dus waarom vind ik het dan best rot als ik mijn verhaal op papier moet zetten?


Ik neem mijn tijd er maar 'even'voor want dit verhaal over ♥Patricia dat kan ik niet zomaar op papier zetten, daar komt veel emotie bij kijken, daar komt een moment in dat ik even heel erg moet slikken, daar komt een moment in dat ik wat traantjes weg zal moeten pikken.
Maar wat is het goed om weer even heel bewust bezig te gaan met ♥Patricia haar ongeluk en haar overlijden. En de traan die gaat vallen,is mijn liefde voor mijn lieve meissie die ik nog iedere dag mis.