dinsdag 19 juni 2012

~ Dankbaar ~




Wat kan ik mij toch blij voelen
als ik de zon zie schijnen
als ik een vlinder zie fladderen,vrij en blij
Wat kan ik mij toch blij voelen
als ik een vogeltje het hoogste lied hoor zingen
een vogeltje die zijn best doet om gehoord te worden
Wat kan ik mij toch blij voelen
met lieve mensen om mij heen
die er altijd voor mij zijn
Wat kan ik mij toch blij voelen
als ik mijn zoontje vrolijk hoor kletsen
en creatief bezig zie zijn met zijn peuterlijke wijsheid

Ja, het leven heeft zeer zeker heel veel mooie dingen
gelukkig voel ik niet alleen maar gemis
en verdriet
Ja het leven heeft mij een flinke dreun verkocht toen ♥Patricia
zomaar opeens overleed
Maar ook heeft het leven mij kracht gegeven
om weer vreugde te voelen
om weer te genieten
Het leven heeft ♥Patricia leven geschonken,
al was het dan veel te kort voor haar
Maar gelukkig heeft ♥Patricia genoten van iedere dag
en zelfs vlak voor haar ongeluk
genoot zij !




Dankbaar ben ik
dat ik nog steeds
dankbaar kan zijn !



zaterdag 9 juni 2012

* Waardevol *

9 Juni, het is avond, voetbalavond.
~ Het jaar dat ♥Patricia overleed was ook een EK voetbal.~
De mensen die vandaag bij ons waren, gingen dan allemaal ook op tijd naar huis om de voetbalwedstrijd te kijken, en dat mag ook, dat moet ook.











Wat besef ik mij hoe waardevol deze mensen zijn.
Samen het verdriet delen, troost geven, fijne en liefdevolle herinneringen ophalen.
Het is geen verplichting dat zij komen, zij komen gewoon.




Maar niet alleen de mensen die persoonlijk langs komen zijn waardevol, ook de lieve mensen die een lieve kaart sturen, even op die manier laten weten dat ze aan ons en ♥Patricia denken.
En dan de mensen op twitter, of facebook, zo lief hoe zij lieve woorden plaatsen, een hart onder de riem steken !




Zo waardevol... want mede door al die lieve woorden, al die lieve mensen die langs komen, worden deze dagen dragelijk.
En wat het helemaal super is .... ♥Patricia is niet vergeten... want pas als haar naam niet meer wordt genoemd, dan is ♥Patricia pas echt dood.
Het waren 2 dagen die mega veel energie vragen.... extra energie.... maar fijn om er op terug te kunnen kijken met een warm gevoel !



.... 24 Juli is al in zicht.... haar geboortedag....

donderdag 7 juni 2012

* 8 en 9 Juni *

 ~ May the winds of love blow softly
and whisper for you to hear
that we still love and miss you
and wish that you were here ~


8 en 9 Juni ,
2 datums die voor altijd in mijn gedachten zullen blijven totdat ik zelf zal sterven.
8 Juni,
de dag waarop ♥Patricia haar ongeluk kreeg
9 Juni,
de dag waarop ♥Patricia overleed

8 en 9 Juni,
maar ook de dagen ervoor
geven onzettend veel onrust
Terug in de tijd
maar ook fantaseren over hoe het had kunnen zijn

8 en 9 Juni,
nooit zullen deze dagen meer echt normaal zijn
dagen met een lach
en met een traan
Liefdevolle herinneringen
maar ook verdriet

8 en 9 Juni,
dagen waarop gelukkig mensen om ons heen staan
die ons niet vergeten
die ♥Patricia niet zijn vergeten
Want ♥Patricia is pas echt dood
als haar naam niet meer genoemd wordt !

Voor altijd in onze harten
♥ PATRICIA HOFSINK♥
24-07-1997
09-06-2004



woensdag 6 juni 2012

* VOOK * Vereniging Ouders Overleden Kind*



Rouw.
Rouw is het gevecht dat we leveren om de dood van ons kind te overleven.
Vanuit de gemeenschappelijke ervaring van de dood van ons kind willen we elkaar daarin tot steun zijn; willen we proberen ruimte te scheppen om ervaringen en gevoelens met elkaar te delen.
Ondanks de gemeenschappelijke ervaring rouwt ieder van ons op haar en zijn eigen wijze. Ook (huwelijks)partners rouwen vaak totaal verschillend om de dood van hun kind, en dat geldt ook voor de andere kinderen in een gezin. Begrip voor die verschillen is van wezenlijk belang om elkaar tot steun te kunnen zijn.


Zelfhulp.
Binnen de vereniging werken we vanuit onze 'ervaringsdeskundigheid' met elkaar samen. We proberen mogelijkheden te scheppen om lotgenoten met elkaar in contact te brengen, want een lotgenoot heeft vaak maar een half woord nodig om jouw gevoelens te herkennen en te begrijpen. Dat tref je bij vrijwel niemand anders aan.


Troost.
De troost die we elkaar kunnen bieden is dat we elkaar vasthouden wanneer we dreigen te vallen, elkaar overeind helpen wanneer we weer eens zijn gestruikeld, dat we naar elkaar luisteren en aan elkaar vertellen over de pijn die we voelen en het onbegrip dat we soms ontmoeten, dat we met elkaar huilen, maar ook lachen, elkaar aankijken en herkennen.
Dan kan er een nieuw perspectief ontstaan, waaruit blijkt dat het toch mogelijk is om verder te gaan, dat er ondanks het verdriet toch weer ruimte kan komen voor nieuwe vreugde. Óver gaat het nooit, maar 'verdriet om het ene en vreugde om het andere verdragen elkaar op den duur wel', al lijkt dat moment nu nog zo ver weg...




Bovenstaande heb ik van de site van VOOK gehaald waar je meer informatie kan vinden over VOOK , http://www.vook.nl/index.php/7-hoofdartikel/1-wie-zijn-wij Dus ken je iemand die een kind moet missen, of ben je zelf ouder van een overleden kind, dan kan de vereniging misschien iets betekenen. Ook bestaat er binnen de vereniging een groep voor broers en zussen.
Ikzelf ben erg blij dat de vereniging bestaat, contact met lotgenoten voelt als een soort van thuiskomen.

zaterdag 2 juni 2012

Onwerkelijk




Volgende week vrijdag, dan is het 8 jaar geleden dat ♥Patricia haar ongeluk kreeg.
Volgende week zaterdag, dan is het 8 jaar geleden dat ♥Patricia overleden is.
8 Jaar, is dat ALWEER 8 jaar geleden , of NOG MAAR 8 jaar geleden?
Aan de ene kant voelt het als alweer, maar de andere kant is het nog maar....
Want die dag, ik zal het nooit vergeten.
Die dag, ik kan hem terug halen als de dag van gisteren.
Dat gevoel van ongeloof, onwerkelijkheid.
Het  gevoel van totaal verslagen zijn dat mijn kind zo ontzettend gewond is....
Ik kan die dag terug halen, het weer was fantastisch, ♥Patricia in haar korte broekje met t shirtje.
Het was een gewone dag, een schooldag voor ♥Patricia.
Alles was die dag gewoon..... niet wetend dat na deze dag niks meer gewoon zou zijn.

8 Jaar geleden, t blijft toch ook wel onwerkelijk aanvoelen.
Heb ik echt 8 jaar geleden voor het laatst
haar aangeraakt
haar gekust
haar gehoord
haar gevoeld
haar naar school gebracht
Alles voor het laatst..... wat onwerkelijk eigenlijk....

8 Jaar geleden... t lijkt lang, maar zo voelt het niet....
Ieder dag is zij in mijn gedachten, en niet altijd met een traan, gelukkig ook heel vaak met een grote glimlach.
Dankbaar dat ik van haar heb mogen genieten, dankbaar dat zij mijn meissie was en dat zij  altijd mijn meissie zal blijven!