maandag 12 juni 2017

Een vraag die mij bezig hield


Soms zijn er dingen die toch ergens in het achterhoofd blijven hangen. 
Je laat ze daar even hangen, en soms laat je ze los, maar soms pak je ze op. 
Ik pakte deze toch nog even op, nadat de opmerking in mijn hoofd was blijven hangen : 

"waarom noem jij jouw overleden kind op LinkedIn? "

 Ergens deed mij deze opmerking best zeer, maar aan de andere kant kon ik de vraagsteller ook geen ongelijk geven. 
Want tja, LinkedIn is nu eenmaal een zakelijker sociale media dan Facebook of Twitter. 

Ik besloot de vraag dus ook maar gewoon te stellen op LinkedIn : 


Nu is mijn ervaring met LinkedIn dat een bijdrage vaak door velen bekeken wordt (zo fijn dat dit getoond wordt) maar dat er vaak niet wordt gereageerd. 
Gelukkig werd er nu wel gereageerd, zowel in positieve zin als wat minder 'positief'.
 Wat fijn om zoveel verschillende meningen te lezen van mensen. En zeker dingen om mee te nemen voor mijzelf. 


Waarom noem ik Patricia ?
(niet bij naam,dat niet)
Wat voegt het toe op een zakelijker sociale media? 
Ik wil er mee laten zien dat ik een krachtig mens ben, die zich niet zomaar door ieder wissewasje uit het veld laat slaan. 
Ik wil er mee laten zien dat ik een stuk levenservaring mee neem! 
Wat jammer dat dit dus ook opgepakt kan worden als (ik citeer wat woorden) 
* afschrikken* choquerend* te intiem * 
Dus eigenlijk sla ik de plank nu mis, het noemen van mijn overleden kind wordt dus niet gelezen als kracht.
 (ja door de mensen die mij in het echt kennen wel !)  
Dus mensen die mij niet kennen, zullen mij niet snel benaderen? 
Of toch wel? 
Of zal ik dan toch maar mijn LinkedIn aan gaan passen? 

Ik merk aan mijzelf dat ik het jammer vind dat mensen toch heel snel een oordeel of gedachten ergens bij hebben. 
(niet iedereen uiteraard ! ! ! ) 
Een moeder of vader van een overleden kind zijn is niet eng, wij zijn niet eng! 
Schrik niet van ons verhaal, maar stel je zelf eens open voor het verhaal. 
Geloof mij, als je luistert hoef je niet eens een antwoord te geven op alles. 
Als je alleen laat zien dat je luistert is dat genoeg. 
Waarom heerst er soms toch zo'n taboe op verdrietige dingen in het leven? 
Iedereen krijg vroeg of laat zijn of haar ding op het bordje. 
De één wat meer dan een ander, maar niemand ontkomt aan verdriet in het leven. 
 
Ik ben Bea, trotse mama van twee mooie kinderen! 



 

 


 

dinsdag 6 juni 2017

Kracht



Kracht, dit woord kwam vandaag sterk naar voren in een gesprek over het ongeluk en het overlijden van Patricia. 
Want als ik terug denk aan die tijd, dan valt het mij op hoeveel kracht een mens toch bezit op het moment dat de hele wereld in lijkt te storten. En nu is het niet zo dat je je daar op dat moment echt van bewust bent, nee dat inzicht komt pas later. Ook nu, bijna 13 jaar na het ongeluk en het overlijden van Patricia, ben ik soms nog verbaasd over de kracht van de mens. 

 
 En nu weet ik heus wel dat iedereen anders om gaat met tegenslagen in het leven, maar toch wil ik delen in deze blog hoe ik die kracht heb gezien en nog zie. 
Ik weet nog dat ik na het overlijden van Patricia toch probeerde om kleine positieve dingen te zien. Ik noem hier een voorbeeldje die misschien best binnen kan komen bij sommigen...... 
Patricia was na de aanrijding meteen in shock geraakt door de inwendige bloeding die zij had. Patricia was dus niet meer bij bewustzijn na het ongeluk. Erg voor ons als nabestaande,want wij hebben helaas geen woorden meer van haar gehad. 
Maar nu komt mijn positieve gedachten die ik toen had : 'gelukkig was Patricia in shock, want zo heeft zij geen pijn en geen angst gevoeld'. En dat kleine stukje positief denken gaf mij toch een stukje kracht.  

Kracht heeft het mij gegeven, de gedachten aan de lieve vrouw die bij Patricia heeft gezeten meteen na het ongeluk.Patricia was niet alleen!

 Wat ook kracht heeft gegeven, is mijn eigen weg te zoeken en te vinden. Niemand heeft mij verteld hoe ik het moest doen. Mensen stonden om mij heen, ik kon mijn verhaal en mijn verdriet kwijt. Maar het was fijn om de ruimte te krijgen om mijn eigen weg te vinden in het doolhof van verdriet.

Kracht heb ik gekregen van het schrijven. Wat heb ik veel geschreven. En vaak helemaal geen hele verhalen, soms waren het wat losse woordjes op papier, soms waren het brieven aan Patricia.

En muziek, heerlijk om op dagen dat ik mij minder goed voelde, muziek te draaien waarbij ik mijn emoties de vrije loop kon laten. Op deze dagen zat ik in mijn eigen bubbel. En dat was nodig, want zo'n dag gaf mij juist kracht om er weer even tegenaan te kunnen.


Kracht, ik denk dat ieder mens kracht bezit. En ik hoop dat men deze kracht mag ervaren op momenten dat het nodig is. En op dit moment denk ik aan heel veel mensen die ik deze kracht toewens. Ik ga ze niet noemen, ik hoop dat zij wel weten dat ik ook hen bedoel. (dus lees jij dit, ken je mij via de verschillende kanalen Sociale Media, of ken je mij persoonlijk...dan weet je dat ik jou ook kracht toe wens)
Ik wil wel de mensen noemen die Romy en Savannah nu zo moeten missen. De mensen die de aanslagen van de afgelopen tijd hebben meegemaakt en nu een geliefde moeten missen. Ook wil ik de jongen die bijna 13 jaar geleden betrokken was bij het ongeluk van Patricia, extra veel kracht wensen, helemaal deze tijd van het jaar. Ook voor hem lastige dagen!
Eigenlijk wens ik heel veel mensen kracht toe, want er is zoveel leed,verdriet op deze aardbol helaas.......   

Kracht, ook deze lastige dagen vind ik toch weer kracht. Ik zit weer even in mijn eigen bubbel. Gelukkig weten de mensen die dichtbij mij staan dat ik dat even moet doen (al gaat het ook een stuk onbewust). Ja, ook na bijna 13 jaar is deze bubbel nog erg welkom bij mij. Ik draai muziek waar ik mijn emoties in kwijt kan. Ik ben wat minder scherp. Ik vind het prettig om over Patricia te praten, aan haar te denken. Tranen zijn er uiteraard ook,en wat geeft het een kracht als ik de tranen heb laten gaan. Tranen moet je niet binnen willen houden, het zijn niet voor niks tranen, die zijn gemaakt om te laten gaan. 

En.... kracht, ik geloof soms stiekem dat ook Patricia mij kracht stuurt, omdat zij zoveel van haar mama houdt.
Lieve iedereen die dit leest, ik hoop oprecht dat jij ook kracht vind op de momenten dat jij deze kracht kan gebruiken!

 Lieve Patricia, bijna 13 jaar uit ons leven, maar voor altijd in onze harten!