zondag 30 juni 2013

~ Accepteren ~

Sommige dingen in het leven
moet je accepteren
om verder te kunnen gaan in je leven.
Maar hoe accepteer je sommige dingen,
en als je sommige dingen gewoon niet kan accepteren?
 
Het klinkt zo makkelijk,
iets accepteren.
Maar de werkelijkheid werkt toch totaal anders,
vind ik dan he?
 
Afgelopen vrijdag,
zoon van mijn beste vriendin is 16 jaar geworden.
Hij en ♥ Patricia groeide samen op in leeftijd.
Mijn beste vriendin en ik waren
heel toevallig samen zwanger.
Zij net iets eerder
dan mij.
 
Afgelopen vrijdag werd hij 16 jaar.
Toch zo'n bijzondere leeftijd op één of andere manier.
Vlak daarvoor had hij te horen gekregen dat hij was geslaagd voor school.
Ook zo'n mijlpaaltje.
En tja, hoe blij ik ook ben voor hem,
en voor mijn vriendin,
ook voel ik een steek in mijn hart......
Ik kon het dan dit jaar niet opbrengen om naar hem toe te gaan,
de eerste keer sinds de dood van ♥Patricia was ik er niet bij.
Gelukkig heb ik een super begripvolle en lieve vriendin,
zij had er zelf ook bij stil gestaan toen zij de slingers voor hem op ging hangen,
de slingers met het getal 16.
 
 
 
Accepteren dat mijn meissie niet geslaagd is,
geen examen heeft hoeven doen,
accepteren dat zij straks 24 juli geen 16 jaar mag worden,
dat kan ik niet.
Accepteren zou voor mij betekenen dat ik het er mee eens ben,
en dat ben ik niet.
Ik neem het voor 'lief' dat het zo is,
maar dat is gevoelsmatig anders,
ik moet namelijk wel.
Maar accepteren,
nee dat kan ik niet !
 
Accepteren,
ik kan niet alles in mijn leven accepteren.
Sommige dingen neem ik voor lief,
ik moet wel.
Accepteren dat ik iets heb wat ik niet wil hebben,
ik kan het niet,
al zeggen de mensen die mij echt kennen
dat dit 'iets' bij mij hoort.
Maar ik kan het niet accepteren,
ik moet het maar weer voor lief nemen.
 
Hoe doen jullie dat?
Hoe accepteren jullie iets in het leven?
Tips zijn welkom!
 
 
 


woensdag 19 juni 2013

~ Gelukkig was het pauze ~

Vanmiddag
pauze,
alleen in de kantine,
andere collega's hard aan het werk.
Pauze...
en opeens
 
 
 
Gelukkig heb ik alleen pauze....
ik slik....
geraakt.... 

zaterdag 8 juni 2013

~ Back in time ~

Vandaag,
8 juni,
zo'n 'back in time' dag.
 





Terug in de tijd,
9 jaar terug in de tijd.
Een dag die ik nooit meer zal vergeten.
 
Vandaag scheen het zonnetje volop,
net als 9 jaar geleden.
Patricia hield van dit weer,
niet te warm,
niet te koud,
eigenlijk precies goed.
 
 
 
Wat ben ik dankbaar dat Patricia die dag,
9 jaar geleden,
zo ontzettend genoten heeft van haar dag,
haar laatste dag.
 
 
 
Vandaag ging ik terug in de tijd,
9 jaar geleden.
Maar ook nu laten zoveel lieve mensen weten
dat zij ons niet zijn vergeten,
dat zij Patricia niet zijn vergeten.
En dat is zo hartverwarmend,
alle lieve woorden,
er straalt zoveel warmte en troost uit.
Wat ben ik daar dankbaar voor.
 
 
 
 
Vandaag heb ik niet alleen maar gedacht aan 9 jaar geleden,
ook heb ik gedacht aan de jongen die betrokken was bij het ongeluk.
Ook zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn,
nooit meer echt onbezorgd.
Het zal je maar gebeuren.......
Ook hem zal ik niet vergeten.
 
 
 
Vandaag,
de dag van het ongeluk,
9 jaar geleden.
Het ziekenhuis,
het wachten,
het onzekere,
de hardwerkende artsen en zusters,
het onwerkelijke,
de angst,
het ongeloof.....
 
Morgen haar sterfdag...
en op één of andere manier blijft het zo
vreemd om dit woord te typen en te lezen:
haar sterfdag...
Ze was nog zo jong,
zo midden in haar leventje...
 
 
 
Deze dagen,
een lach
een traan
fijne herinneringen aan haar korte leven
gemis
verlangen
om nooit te vergeten......
 


woensdag 5 juni 2013

~ Steeds dichterbij ~

Mijn werkweek buiten de deur zit er op voor deze week.
Moeizaam ging het, al heeft niemand dat echt aan mij gemerkt,
ik voelde het in mijn hele lichaam....
 
Het weekend staat voor de deur....
met de datum,
8 juni
en
9 juni.
 
Nooit meer zullen dit 'gewone' datums zijn voor mij.
Ik zie ze dichterbij komen,
maar ook voel ik ze dichterbij komen.
Geen kalender nodig,
mijn onrust zegt het allemaal.
 
Bijna 9 jaar geleden,
ik snap soms niet waar de jaren zijn gebleven.
Toen ♥Patricia haar ongeluk heeft gekregen,
toen ♥Patricia is overleden,
toen leek het alsof de wereld stil zou blijven staan.
Maar niks is minder waar...
want het leven is verder gegaan.
 
Wat wel blijft,
het gemis,
het verlangen,
het verdriet....
Terug gaan in de tijd.
 
Nee ik blijf niet hangen in mijn verdriet,
maar ik vind het wel erg belangrijk om ook hier ruimte voor te hebben.
Want ookal gaat alles door,
ga ik door,
ik mag ook nog steeds verdrietig zijn omdat ik mijn meissie zo vreselijk mis !
 
8 en 9 juni...
ze komen er weer aan.......