maandag 30 januari 2012

T valt niet mee.



17 Maart aanstaande mag ik op de contactdag van VOOK mijn verhaal vertellen over ♥Patricia. Bijzonder om weer over haar te mogen praten. Want ookal gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, het 'gewone'leven gaat ook weer verder (al gaat het nooit meer gewoon worden) en niet iedereen zit te wachten op mijn verhaal (gelukkig zijn er ook nog genoeg waar ik mij verhaal bij kan en mag doen hoor !) .


En nu mag ik dan heel 'bewust'weer praten over ♥Patricia, ik mag weer praten over haar ongeluk, over haar overlijden, over mijn angst,over mijn machteloosheid,  over mijn verdriet, over mijn gemis. Allemaal lotgenoten zitten die dag te luisteren naar mijn verhaal.






Maar voor het zover is moet ik mijn verhaal op papier zetten en tja, ik merk hoe moeilijk dit toch is.En niet moeilijk in de zin dat ik niet meer weet hoe het gegaan is hoor, want die dag zit in mijn geheugen gegrift. Nee de moeilijkheid zit het in het verwoorden van mijn verhaal, van mijn gevoel. Best raar,want als ik praat over ♥Patricia en haar ongeluk,haar dood, dan hoef ik nooit na te denken hoe ik iets zeg of vertel, dus waarom vind ik het dan best rot als ik mijn verhaal op papier moet zetten?


Ik neem mijn tijd er maar 'even'voor want dit verhaal over ♥Patricia dat kan ik niet zomaar op papier zetten, daar komt veel emotie bij kijken, daar komt een moment in dat ik even heel erg moet slikken, daar komt een moment in dat ik wat traantjes weg zal moeten pikken.
Maar wat is het goed om weer even heel bewust bezig te gaan met ♥Patricia haar ongeluk en haar overlijden. En de traan die gaat vallen,is mijn liefde voor mijn lieve meissie die ik nog iedere dag mis.

vrijdag 27 januari 2012

Herkenbaar voor mij..ook voor jou?

Soms kom ik zo'n gedicht tegen die veel indruk op mij maakt. Dit blogje is dus een klein beetje van mijzelf en een beetje van .. de schrijver of schrijfster van het prachtige gedicht (ik weet helaas niet wie dit geschreven heeft).Het gedicht is herkenbaar voor mij, het gedicht maakt bewust hoe moeilijk 'luisteren' kan zijn. Mensen zijn zo vaak geneigd dat zij iets moeten doen of zeggen. Maar soms hoeven wij niks te doen,soms is alleen luisteren genoeg.......



Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.

Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten,
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.

maandag 23 januari 2012

Vrijwillig werken



Sinds een aantal maanden ben ik begonnen met vrijwilligerswerk. Kranten,internet doorspitten om een vaste baan te vinden (nou ja,vaste baan,waar krijg je die tegenwoordig nog?) leverde maar geen succes op. En als ik al eens een sollicitatiebrief de deur uit deed,kreeg ik ook standaard een afwijzing. Ook niet gek in deze tijd waar veel werkzoekend zijn, waar bedrijven genoeg keuzes hebben wat sollicitanten betreft.
Ik had kunnen kiezen om dan maar te wachten tot ik een betaalde baan zou vinden,maar ik besloot om eens te gaan kijken of er een vrijwilligersbaan voor mij tussen zou zitten waar ik mijn tijd wel in wilde gaan steken.( ik verveel mij namelijk totaal niet thuis hoor) Eenmaal snuffelend kwam ik er achter dat er zoveel vrijwilligerswerk te doen is, whauw als dat toch allemaal eens betaalde banen zouden zijn zeg ! ( typ ik even wegdromend).
Vrijwilligerswerk wil natuurlijk niet zeggen het het helemaal vrijwillig is,tenminste zo zie ik het. Want als vrijwilligster heb ik ook mijn verplichtingen, het is niet vrijblijvend. Want ik werk met mensen die op mij rekenen, ik werk met mensen die eenzaam zijn. Vrijwilligerswerk is een baan die niet betaald wordt (al had ik nooit gedacht dat sommige dingen heel goed vergoed worden), maar dat wil niet zeggen dat ik er met mijn petje naar mag gaan gooien en dat wil ik ook totaal niet. Want wat haal ik een voldoening uit mijn werk, en wat kan ik blij worden van een klein stapje die mijn eenzame medemens maakt. Daar kan geen geld tegenop!


Mijn vrijwilligerswerk bij VOOK (Vereniging Ouders Overleden Kind) is net gestart.Daar heb ik nog niet veel ervaring in opgedaan. Maar daar alleen is het al fijn om lotgenoten te treffen die aan een half woord genoeg hebben. De gedachten dat ik iemand misschien kan steunen of troosten met mijn verdrietige ervaring, maar ook leerzame ervaring (klinkt best raar als ik het zo zeg,terwijl het over de dood van mijn kind gaat), doet mij goed, geeft energie!
Vrijwilligerswerk, het geeft mij de kans op ervaringen op te doen, het geeft mijn kansen om weer wat dingen te leren, het geeft mij de kans om anderen proberen te helpen of te steunen. Ik ben blij met deze kansen en pak het vrijwilligerswerk vol enthousiasme aan! En wie weet, volgt er ooit een betaalde baan...ergens....? Maar tot die tijd zet ik mij voor de 100% in voor mijn vrijwilligerswerk !

dinsdag 17 januari 2012

Onbegrip


In het nieuws vandaag het bericht dat een 41 jarige vrouw waarschijnlijk haar zoontjes van 7 en 10 jaar jong om het leven heeft gebracht (ik ben heel voorzichtig want niks is nog zeker). Wat wel heel zeker is is dat de jongetjes dood zijn,nog maar 7 en 10 jaar (r.i.p. ventjes)


Kippenvel over mijn hele lichaam,maar ook een stuk onbegrip en een stuk woede. Ik begrijp het niet,want (als zij het wel heeft gedaan) hoe kan je in vredesnaam je eigen vlees en bloed doden? Ik ga nu niet oordelen,want ik weet niet wat er gebeurd is,maar ik krijg zulk soort berichten even wat moeilijk uit mijn hoofd.

♥Patricia is vlak voor haar 7de verjaardag overleden,door een stom ongeluk! Nu de dag zou zij bijna 15 jaar zijn geweest. ♥Patricia,zij kon mij soms het bloed onder de nagels vandaan halen,ik kon haar soms wel achter het behang plakken, maar oh wat hielden zij en ik onvoorwaardelijk van elkaar! Ik zou haar nooit zelf hebben kunnen doden (gelukkig niet zeg).

Ik ga niet oordelen over familiedrama's, ik weet tenslotte niet wat er is gebeurd en of dit bericht van vandaag ook echt een familiedrama is geweest, maar wat krijg ik het er koud van, wat kan ik kwaad worden, maar ook intens verdrietig. Want stel dat het wel een familiedrama is, wat kan er dan zo erg zijn geweest dat jij je eigen kinderen gaat doden? Ik heb de indruk dat zij een alleenstaande moeder was (als ik de verhalen in het nieuws zo lees), maar dat mag geen reden  zijn,ik ben zelf ook alleenstaande mama geweest.
En die arme kinderen, ze hebben hun mama waarschijnlijk blindelings vertrouwd, en dan zoiets! T laat mij even niet los,k vind het zo verschrikkelijk!

Voordat ♥Patricia overleed vond ik zulk soort berichten natuurlijk ook heel erg en niet te begrijpen,maar na haar overlijden komen er zoveel andere emoties bij mij omhoog als ik zoiets hoor of lees. Hoe graag zou ik hebben gewild dat ♥Patricia nu nog zou hebben geleefd, dat zij genoot van haar leven. Hoe kwaad ik ben geweest over haar dood (en nog overvalt mij soms een opstandig gevoel). Terwijl ik haar dood totaal niet had kunnen voorkomen (tenzij ik haar de deur niet uit had laten gaan). Ik kan niet de juiste woorden vinden om te omschrijven wat er allemaal door mij heen gaat als ik zulke berichten lees of hoor. K moest 'gewoon'even van mij af tikken en voor de rest blijf ik even met mijn eigen gedachten, even met mijzelf.Jongetjes, rust zacht♥

maandag 16 januari 2012

Internet

Een flink aantal jaren geleden (oei,ik ga mij steeds ouder voelen), moest ik totaal niks hebben van computers en al helemaal niet van internet. Ik zag het nut er niet van in (waarschijnlijk omdat ik mij er toen nog niet in verdiept had) en ik vond het allemaal maar onpersoonlijk en niet nodig.
Deze gedachten van toen heb ik nu behoorlijk bijgesteld. Ik vind werken achter de computer helemaal fantastisch, ik voel mij thuis achter de computer (niet voor niks dat ik backoffice medewerkster ben geweest,heerlijk!)

Na het overlijden van ♥Patricia heb ik via internet kennis mogen maken met VOOK (Vereninging Ouders Overleden Kind). Via VOOK heb ik dan weer kennis gemaakt met een moeder die ook een kindje verloren is en met haar heb ik regelmatig een heel fijn emailcontact.





Twitter,Facebook, leuke sites voor sociale contacten,nieuwe mensen leren kennen online, mijn verhaal kwijt kunnen, steun krijgen van lieve mensen die meeleven.Paar weken geleden kreeg ik van iemand via twitter een heel mooi uitspraakje die ik toch echt even wil plaatsen hier ;
Als het verdriet komt
wanneer het moet,
dan volgt de lach
wanneer het wil

Internet,de plek waar ik spontaan gevraagd werd om mede beheerster te worden van Mijn ZelfZijn ( http://ietser.ning.com/ ) . Al merk ik nu dat er bij beheerster zijn wel even een stukje creativiteit om te hoek komt kijken (en dat heb ik niet altijd,maar ik doe mijn best).

Internet,de plek waar ik na de dood van ♥Patricia kennis heb gemaakt met Troostgeschenk ( www.troostgeschenk.nl ),lieve meiden die zulke lieve troostgeschenkjes hebben maar ook liefdevolle woorden,waar warmte,troost en kracht uitstraalt.


Internet,je kan er alles delen als je dat zou willen. Maar ook zit er natuurlijk een andere kant aan internet, want ook zitten er fouten mensen achter de knoppen die geen fijne bedoelingen hebben. Maar ja,lopen die ook niet gewoon op straat rond zonder dat je dit aan hen kan zien?

 Love the world die internet heet en love de mensen die ik via internet al heb 'leren kennen'. Dus voor jullie die dit lezen en mij kennen via internet: Ik ben blij met jullie,dank dat jullie er zijn ! ♥

donderdag 12 januari 2012

Draai vinden.



Ga ik rechts,ga ik links,ga ik rechtdoor? Welke weg wil ik in gaan slaan? Dingen die gebeurd zijn in mijn leven,waarom zijn deze gebeurd en waarom zijn ze juist mij gebeurd? Wat wil ik met mijn leven? Waar komt mijn onrust vandaan die al maanden door mijn lichaam en leven giert? Waarom zoveel willen maar nergens echt toe komen?
Wat een vraagtekens in deze zinnen die ik nu typ.Zullen mensen deze vraagtekens zien als ze mij zien? Of zien ze gewoon Bea?
K wil van die vraagtekens af,ik wil af van mijn onrust,maar op de één of andere manier lukt het mij niet! En das best raar als je bedenkt dat ik wel een weg gevonden heb in mijn leven na de dood van ♥Patricia. Waarom lukt het mij dan niet om deze onrust te verslaan? Dat moet toch eigenlijk een eitje zijn vergeleken mijn andere strijd , die overigens nooit ten einde is want het verdriet om de dood van ♥Patricia is er altijd!
Krijg ik deze onrust omdat er zoveel verwacht wordt van een mens? Waar komt toch mijn onrust vandaan? Ik wil er vanaf, maar ja, zo schijnt het dus niet te werken. De onrust zit mij in de weg, week na week,maand na maand.

Dus onrust, hoe verdrijf ik jou?

maandag 9 januari 2012

Postcrossing



Sinds kort ben ik begonnen met postcrossing
( http://www.postcrossing.com/ )
Eigenlijk ben ik aangestoken door mijn zus Jolanda
http://www.doorjolanda.nl ) en een webwinkelcollegaatje van haar,Audrey , die overigens ook super leuke kaarten verkoopt voor postcrossing.( http://www.hipenstipkaarten.nl/ )  *zo nou weer even genoeg www-tjes genoemd* .

Wat ben ik al super enthousiast geraakt door dit postcrossing. Je weet voordat je een kaart gaat sturen namelijk nog niet waar jij je kaart heen gaat sturen totdat je een adres opgevraagd hebt. Dus het is voor mijzelf ook een heel grote verrassing,alsof je een cadeautje uit gaat pakken.Je mag maar 5 adressen tegelijk opvragen,anders raakt het overzicht kwijt.
Eerste kaarten


Eerste kaarten

Mijn eerste twee,inmiddels geposte kaarten, gaan naar Taiwan en naar Rusland.

De net geschreven kaartjes


En de resterende drie kaarten,die ik nu net geschreven heb, gaan naar Nederland *jaja,ook dat kan,kaarten versturen in eigen land* , naar de USA en naar Thailand.
Het grappige is dat de ene persoon wel aangeeft wat hij of zij wenst te ontvangen qua kaart of berichtje op de kaart,terwijl een ander daar geen wensen bij heeft.
Zo wilde bij mij de één een kunstachtige kaart, een ander vond het leuk als ik in mijn eigen taal een bericht zou schrijven met een vertaling in het Engels erbij.
Ik heb helemaal de smaak te pakken,jammer dat ik even moet wachten tot ik weer nieuwe adresjes op kan vragen...

dinsdag 3 januari 2012

Legofilius Peppeldam

Ik ben toch echt een grote fan van de uitspraken van Loesje.Vorig jaar, en ook dat jaar ervoor bedenk ik mij net,hing er in het kleinste kamertje hier in huis, de scheurkalender van Loesje. Een plezier om het kleinste kamertje te gaan bezoeken met zo'n leuke scheurkalender. Deze blog is dan ook een klein beetje van mijzelf en een beetje van Loesje, zoals het met koken ook een beetje van mijzelf is en van Maggi of zoiets.
Loesje heeft grappige uitspraken waar je gewoon om moet lachen,maar soms staan er toch ook stukjes in die aanzetten tot nadenken,wat ook wel eens goed is natuurlijk.Aan het eind van vorig jaar,wat klinkt dat ver weg trouwens terwijl dat nog maar een paar dagen geleden is,werden een paar dagen besteed aan 'vragen uit het leven van Legofilius Peppeldam'. En tja, dit is dan wel mijn blog,maar dus eigenlijk opgedragen aan Loesje en aan Legofilius Peppeldam, omdat zij mij weten te raken,ze maken mij aan het lachen,zetten mij zelfs soms tot nadenken.



Vragen uit het leven van Legofilius Peppeldam
Legofilius Peppeldam zat ooit op een bankje in het park te mijmeren tot tante Rie hem vond.Hij had toen geen huis,maar hij woonde in zijn hoofd,vertelde hij haar.Toen heeft tante Rie hem maar mee naar haar huis genomen.Sinds die dag woont hij op het zolderkamertje. Af en toe zoekt Loesje hem op of komt ze hem op de raarste plekken tegen.Dan deelt hij zijn filosofische overpeinzingen,hemeltergende verwonderingen en levensoverstijgende gedachtekronkels met haar.
Een aantal van de vragen die Legofilius zich zo stelt,wil Loesje met je delen*en ik dus ook*. Word ook een thuisfilosoof.Lees de vraag,laat jouw gedachten er eens een dagje over gaan.Neem niet met het eerste antwoord genoegen.Misschien wordt je antwoord wel mooier als je op zolder,een schommel of een dijk gaat zitten. Succes !

-Zou je gelukkiger zijn als je je leven andersom zou kunnen doen?
-Heeft de liefde ook liefde nodig?
-Bij hoeveel zwaluwen is het wel lente?
-Wat is het leven zonder verleden?
-Wat zou er gebeuren als de tijd stil stond?
-Is naar de hemel blazen hetzelfde als water naar de zee dragen?
-Hoe hard is de waarheid?
-Heb je voor verwondering nieuwsgierigheid nodig?
-Beleef je met of zonder angst meer avonturen?

Ik vond deze 'vragen uit het leven van Legofilius Peppeldam' zo grappig,maar ook inderdaad leuk om over na te denken. Denk jij met mij mee, ik daag je uit? Leuk als je mij een reactie geeft als je op sommige vragen jouw gedachten wil delen met mij.Ik ben zeer benieuwd wat voor antwoorden er komen, en waar je deze antwoorden gevonden hebt, zittend op een schommel, rijdend in de auto, wandelend door het bos? Maar ook zonder reactie hoop ik dat jullie deze blog met een glimlachje gelezen hebben.





maandag 2 januari 2012

Treinreis van het leven

Vlak voor de feestdagen kreeg ik een mail met een mooi verhaal daarin.
Dit verhaal wil ik dan ook graag even met jullie delen.
En ik kan alleen maar hopen,dat jullie het verhaal net zo mooi vinden als mij.




De treinreis van het leven

Het leven is als een treinreis. Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid. We ontmoeten onze ouders en denken, dat ze de hele reis bij ons zullen blijven. Maar de waarheid is anders. Ze stappen af op een station en laten ons achter in de trein.

Maar er stappen andere mensen in, mensen die voor ons belangrijk zullen zijn in de verdere reis. Het zijn broers & zussen,  buren, onze vrienden en al die mooie mensen die van ons houden.

Voor sommigen is de reis een leuke uitstap. Voor anderen is het een droevige reis met veel en zware bagage. Nog anderen staan steeds klaar om te helpen. Sommigen laten een groot heimwee achter. Anderen stappen in, maar toch weer onmiddellijk weg uit onze trein. Soms zijn we verrast dat bepaalde medereizigers waarvan we houden, in een andere trein gaan zitten en ons alleen laten reizen. Natuurlijk houd niemand ons tegen om hen in de andere trein te gaan zoeken. Soms kunnen we niet meer naast hen gaan zitten, want die plaats is al ingenomen. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal: vol dromen en verrassingen, vol ontmoeten en afscheid nemen.

Maar er is geen terugreis. Laten we daarom het beste van die reis maken. Laten we proberen om onze reisgenoten te begrijpen en laten we zoeken naar de mooiste kanten van hun. Weet dat er op elk moment van onze reis, 1 van onze reisgenoten hulp nodig zal hebben. Ooit kunnen wij op een bepaald moment iemand nodig hebben die ons begrijpt. Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we uit zullen stappen. We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen. Zelfs niet diegene die naast ons zit. Je zal heel verdrietig zijn als je zelf zou moeten uitstappen,  afscheid nemen van de liefste mensen die je hebt ontmoet, ik weet zeker dat het heel pijnlijk zal zijn.

Maar ik ben er zeker van dat je ooit zal aankomen in het Centraal station, en dat hen terug zal zien, met veel meer bagage dan waarmee ze zijn vertrokken. Je zult gelukkig zijn dat je  hen meer bagage heb verzorgd. Laten we er een mooie reis van maken, laten we ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.

Wij  wensen je een goede reis met vele mooie verrassingen in 2012.

En voor hen die veel bagage hebben, hopelijk zie je komend jaar medereizigers die met je mee willen reizen.