zondag 16 februari 2014

~ Begrijp jij dit....? ~

Soms word ik er zo moe van,
om een moeder te zijn van een overleden kind.
Het leven gaat door,
ook na de dood van je eigen kind.
Op één of andere manier probeer je de draad van het leven weer op te pakken,
ook als je kind is overleden.
 
 
 
Het leek vlak na haar overlijden een onmogelijke taak,
want hoe kan je verder leven zonder je eigen vlees en bloed?
Maar het leven heeft laten zien dat niks onmogelijk is,
want op één of andere manier is het toch gelukt door te gaan met leven.
 
En nu, nu bijna 10 jaar verder...
het leven is doorgegaan.....
 
En toch in die 10 jaar tijd is mijn overleden kind iedere dag in mijn gedachten geweest,
en iedere dag heb ik haar gemist.
In die 10 jaar tijd,
is er vaak genoeg een liedje voorbij gekomen die mij terug in de tijd wierp en mijn tranen weer heeft laten stromen.
In die 10 jaar tijd,
hoe vaak ben ik niet van slag geraakt door het geluid van een ambulance?
In die 10 jaar tijd,
iedere avond haar foto gekust en haar gezegd hoeveel ik haar mis.
In die 10 jaar tijd,
leeftijdsgenootjes op zien groeien tot pubers.
 
Hoe stom klinkt het als ik zeg dat ik er soms zo moe van wordt,
om moeder te zijn van een overleden kind....????
 
 
 
 


maandag 3 februari 2014

Ingelijst

Ingelijst,
getekend op de laatste dag van haar leven.
Ingelijst,
vrolijke tekening.
Ingelijst,
dierbaar,
met een glimlach,
met een traan.
 
 
Ingelijst,
een van haar laatste foto's.
Ingelijst,
een troostend alleszeggend gedicht.
Ingelijst,
een plek in ons huis voor altijd.
Ingelijst,
troostend,
krachtig,
liefdevol.
 

 
Voor altijd een plek in ons huis,
voor altijd een plek in ons hart :
 
♥ Patricia ♥