zaterdag 17 maart 2012

Contactmiddag VOOK



En vandaag was het zover, de VOOK contactmiddag, de middag waar ik mijn verhaal heb gedaan over ♥Patricia haar leven,haar ongeluk,haar overlijden en het verder gaan zonder haar in ons leven.
De weg naar Nijverdal werd door mij gereden met een soort van gezonde spanning, een gevoel van ''blij als ik er eenmaal sta".
De opkomst was niet heel groot, maar de opkomst was wel prettig (toch eens nadenken over manieren om meer mensen te 'trekken'naar deze contactdagen).
Bijzonder fijn dat mijn moeder er was, mijn schoonvader, mijn beste vriendin en natuurlijk mijn vriend Dennis.
En ja, opeens stond ik daar. Op de tafel naast mij de foto van ♥Patricia. En ja, opeens stond ik daar mijn verhaal te vertellen. En ja, soms zaten er momenten in dat tijdens het voorlezen mijn stem even over sloeg, of dat ik even moest slikken. En ja, ook nu weer voelde ik een soort onwerkelijkheid over mijn eigen verhaal, terwijl ik bijna 8 jaar weet dat mijn kind dood is... Het was fijn te vertellen hoe wij verder zijn gegaan nadat Patricia overleden was, en ik kan alleen maar hopen dat er iemand in de zaal heeft gezeten die er iets van troost,kracht of herkenning uit heeft gehaald.
Ik brak pas toen ik het gedicht voor ging lezen .. ( terwijl ik had gedacht dat ik dat gedicht 'wel even'voor zou gaan lezen) Dit gedicht, ooit gevonden op het internet vlak na het overlijden van ♥Patricia. Dit gedicht raakte mij meteen en raakt mij nog steeds. Dit gedicht hangt in de huiskamer afgebeeld op een foto van ♥Patricia. Dit gedicht...ik brak vanmiddag... tranen,gemis, verlangen, niet uit mijn woorden komen....pauzemoment...Dit gedicht,lees het zelf maar....


Ik heb een lieve mama

Maar ze kan helaas niet bij mij zijn

Ze moet zonder mij verder

En dat doet haar toch zo’n pijn



Mijn mama is flink

Dat is wat men zegt

Maar ik kan haar horen huilen

’s avonds stilletjes in haar bed



Ik zie hoe zij ’s nachts wakker ligt

En zachtjes pak ik haar hand

Ze weet niet dat ik bij haar ben

Maar wij hebben een sterke band



Over haar schouder kijk ik mee

Ik deel haar vreugde en haar pijn

En ik wil het allerliefst

Dat zij weer gelukkig kan zijn



Ik zal haar nooit verlaten

Ik blijf altijd dicht bij haar

Ik zal over haar waken

Wij horen bij elkaar.

(Schrijver onbekend)

♥ ♥ ♥

maandag 12 maart 2012

Bijna zo ver

Mijn geschreven verhaal ligt uitgeprint voor mij.
Het gedicht dat ik voor zal gaan lezen ook.
Het is bijna zover, zaterdag 17 maart ga ik het dan toch echt doen, mijn verhaal vertellen over ♥Patricia.
Ik zal niet alleen vertellen over haar ongeluk, haar dood,maar ook over het leven na haar dood.
Ik lees mijn verhaal door, en ik ben weer terug in de tijd.
Alles beleef ik opnieuw, alles voel ik opnieuw.
Een trauma voor het leven, het klinkt zo zwaar,maar zo is het wel.
Het verhaal is mijn leven, met alle gevoelens en herinneringen die daarbij horen.
Het verhaal laat mij weer voelen tot op mijn bot.
En zelfs een stuk onwerkelijkheid schiet weer door mij heen,bijna niet te geloven dat dit toch echt mijn leven is.
Al is het bijna 8 jaar geleden gebeurd, dat maakt niet uit.
Nu mijn verhaal weer op papier staat, ben ik weer terug in de tijd.
Ik hoop dat er zaterdag ouders zijn die iets van een stukje troost, herkenning, kracht halen uit mijn verhaal, want dan voelt de dood van ♥Patricia wat minder zinloos.
Ik hoop dat er zaterdag ouders zijn die misschien wat tips halen uit mijn verhaal, dat zou mij goed doen.
Maar voor het zaterdag is, lees ik mijn verhaal nog eens door....al zit mijn verhaal in mij...

♥Patricia, voor altijd in mijn hart

woensdag 7 maart 2012

Goed gevoel



Een cursusavond over de verliezen in ons leven. Geen vrolijk onderwerp, maar wel een nuttige. Want het verliezen zit niet alleen in het verliezen van dierbaren,maar ook in het verliezen van je baan, je huis en haard,je gezondheid,enz....
Het was een fijne,maar ook intensieve cursus waarbij natuurlijk ook mijn eigen levenservaring aan verliezen voorbij zijn gekomen, ♥Patricia werd hierbij natuurlijk ook genoemd.
Het was een bijzondere avond. Want iedereen stelde zich natuurlijk best kwetsbaar op. Persoonlijke verliezen brengen natuurlijk ook emoties met zich mee. Dat maakte deze avond zo bijzonder,het was niet zomaar een cursusavond,het was eigenlijk ook een avond delen van persoonlijke verliezen,het tonen van emoties.
Op deze cursusavond werd ik mij er weer heel bewust van geworden dat achter iedere deur wel een verhaal zit met verliezen. En wat werd er duidelijk gemaakt wat ik allang wist, rouwen ( om iedere ding waar men over wil rouwen) doet iedereen op zijn of haar eigen manier, daar bestaan geen boekjes voor. Dat heb ik ook zo ervaren, rouwen is een heel persoonlijk iets, waar ik heel veel aan heb kan een ander totaal niet boeien en andersom. Rouwen doe je op je eigen manier, maar ook vooral in je eigen tempo. Niemand kan vertellen dat het rouwen over moet zijn, hoe graag mensen dat misschien ook willen. Voor rouwen staat geen tijd, rouwen kost tijd en dat moet ook. Het is zo belangrijk tijd te nemen voor rouwen, want doe je dat niet, dan komt vroeg of laat de klap alsnog,maar dan vaak extra hard!






Het was een bijzondere cursusavond.En het eindigde bijzonder toen de overige cursisten mijn complimenten gaven voor mijn openheid en dat door mijn openheid men dingen geleerd hadden. Ik vond het fijn om te horen, maar tevens maakte het mij verlegen (jaja, ik kan best soms wat verlegen worden hoor ) . Maar in de auto terug naar huis, bracht het een glimlach op mijn gezicht, want wat is er mooier dan dat mensen iets 'geleerd' hebben van mijn ervaring.

dinsdag 6 maart 2012

Herkenning



Soms zijn er van die liedjes die je extra raken.
Liedjes die een tekst hebben waarvan het net is alsof het door jou of voor jou geschreven is.
Dit nummer van Simone Kleinsma is voor mij zo'n nummer. Zoveel dingen herken ik in haar liedje !
Eerlijk gezegd kende ik het nummer niet,totdat mijn lieve zus mij kennis liet maken met dit nummer. Het nummer raakte mij meteen, en eerlijk is eerlijk, ik kan dit nummer vaak niet luisteren zonder een traan te voelen prikken, soms rolt die traan mijn wang over.
Een traan van herkenning, een traan van missen, een traan van verdriet,maar vooral een traan die laat zien hoeveel ik van ♥Patricia hou, voor altijd en eeuwig !
Dit nummer van Simone Kleinsma zal ik ook draaien op de contactdag van VOOK (Vereniging Ouders Overleden Kind) a.s zaterdag 17 maart . Nadat ik mijn verhaal over ♥Patricia  heb gedaan zal dit nummer mijn verhaal afsluiten en kan ik mijn tranen laten gaan....