maandag 16 oktober 2017

Oprecht meevoelen



Het nieuws,
we komen er vaak niet omheen.
Kijken we geen journaal,
dan komt het nieuws wel binnen via internet.
En ik ben heel eerlijk dat ik er soms echt niet op zit te wachten.
Want wat een ellende en verdriet komt er voorbij.

Wat mij uiteraard extra aangrijpt zijn de berichten van de afgelopen tijd.

💕Anne Faber, wat had ik gehoopt (net als heel Nederland) dat zij levend terug zou komen. Dat haar niks overkomen zou zijn.
Ik zie haar foto, hoe vaak is haar gezicht voorbij gekomen? Ik ken haar niet, maar haar gezicht kan ik mij nu zo voor de geest halen. Zo'n mooi meisje, haar leven levend. Lekker fietsen in de regen. 
 
Wat lijkt het mij vreselijk, en dan druk ik mij nog zacht uit, als je kind vermoord wordt. Dat iemand besloten heeft dat het leven van jouw kind stopt. Dat is toch niet te bevatten? Wat moet er toch door je heen gaan als ouders, als familie, als vrienden? 

En dan het 12 jarig meisje💕 uit Hoogeveen, omgekomen door een misdrijf. Wat...? Ik begrijp het niet? 

Dan het verhaal van de man die 💕vrouw en kind ombrengt. Wat...? Ik begrijp het niet! 

En ik weet, 
er zullen nog veel meer verhalen zijn van kinderen die om zijn gekomen door een misdrijf..... 


Ik begrijp niet dat mensen een ander zoveel leed en verdriet kunnen aandoen.Ik begrijp het echt niet! 
Hoe kan je iemand vermoorden? Hoe kan je er toe komen om zoiets gruwelijks te doen? 
Hoe kan je met jezelf leven? Hoe kan de moordenaar zichzelf nog in de spiegel aankijken? Hoe....? Ik begrijp het niet! 

Ik leef mee, ik voel mee. 
Je kind verliezen, de nachtmerrie van iedere ouder.
Het lijkt een ver van mijn bed show.  
En als het dan wel gebeurd, de wereld wordt onder de voeten vandaan geslagen. 
Ongeloof, verdoofd, niet te bevatten, niet te geloven. 
En dan het woordje moord, misdrijf....
jeetje wat lijkt mij dat vreselijk.....
niet in woorden uit te drukken.  

Je kind verliezen,
een leven lang het gemis met je meedragen.
Het leven weer leven na de dood van je kind,
het is mogelijk.
Maar er blijft altijd dat stukje,
soms niet te beschrijven,
soms duidelijk te beschrijven.

Ik voel mee,
ik leef mee.
In gedachten bij ....







woensdag 11 oktober 2017

Gedachtenspinsel


 
 
Zo opeens ben je verdwenen,
net was jij er nog.
Niemand kan je vinden,
wat een hel.
 
 
 
Ik vind het zo'n rare en ook een beetje enge gedachten, dat een mens zomaar opeens kan verdwijnen.
Wat is de wereld dan mega groot als geliefden jou willen vinden.
Want waar moeten ze dan beginnen?  
 
En wat moet er door ze heen gaan,
als er een verdacht persoon is opgepakt,
waarvan men vermoedens heeft dat deze meer weet?
Hoe machteloos en kwaad moeten ze zijn als deze persoon de kaken stijf op elkaar houdt? 
Hoeveel hoop hebben zij om antwoorden te krijgen op de vragen die zij hebben? 
Hoe graag zouden zij de woorden uit deze persoon willen trekken of slaan? 
 
Wat is het wreed dat iemand voor een ander besloten heeft onvindbaar te zijn,
en geliefden in onzekerheid en met veel verdriet laat zitten.
Onmenselijk!
Wat ben je dan voor een vreselijk wezen, 
zonder gevoel, 
zonder enige gevoel in de donder! 

Vermist,
vastgehouden op een plek.
Niet de mogelijkheid contact met de buitenwereld te maken,
hoe wreed en beangstigend moet dit zijn?
 
Het niet weten,
machteloosheid,
verdriet,
angst,
boosheid,
maar ook een stukje hoop.
 
Want zolang je niks zeker weet,
zolang de geliefde niet is gevonden,
blijft er dan nog een stukje hoop?
 
Vermist zijn,
gemist worden.....
 
 
 
 Voor nu speciaal denkende aan Anne Faber,
en aan alle geliefden van haar,
wat een hel moeten zij allen doorstaan. 
 
Maar ook denkend aan allen die een geliefde missen,
die in onzekerheid leven.

donderdag 14 september 2017

Benieuwd naar jullie mening

Heerlijk, een bakje koffie. 
Even relaxen, genieten van het heerlijke zwarte goedje, al meng ik deze wel met wat melk en suiker, waardoor het dus eigenlijk geen zwart goedje meer is.
Mijn grote man is naar zijn werk, mijn kleine mannetje zit op school. 
De radio op de achtergrond en verder is het rustig in huis. 



Bij mijn koffie ligt het boek Mindful Analysis van Mirjam Windrich. Ik kwam haar tegen op LinkedIn en ik was meteen nieuwsgierig naar haar bezigheden. En nadat ik haar website bekeken had http://mindfulanalysis.nl/ wist ik het zeker, haar boek wil ik lezen, ik wil mij gaan verdiepen in het begeleiden via internet. En dat wil uiteraard niet meteen zeggen dat ik het ga doen, maar voor mijn gevoel past dit wel goed bij mij. 

En nu is mijn vraag aan jullie, aan degene die mij echt kennen, vinden jullie dat het gevoel van mij juist is? 

En mijn vraag aan iedereen, zou jij gebruik maken van online hulpverlening? Uiteraard is dit dan betaalde hulpverlening.

Ik zou heel blij zijn met jullie mening, dus barst maar los! Dit mag via mijn website https://www.beasbubbel.nl/ via het contactformulier, maar ook gewoon via facebook, twitter, of onder dit artikel. 
Alvast heel erg bedankt voor jullie mening!  

zondag 3 september 2017

We gaan weer knallen

De vakantie zit erop. 
De wekker zal mij in de ochtend weer wekken met haar wrede gepiep. 
Ik zal haar een knalletje geven, al mopperend en brommend. 
Slaapwandelend zal ik dan de ochtend beginnen.
Ik zal nog niet veel praten, want ik ben altijd vrij rustig in de ochtend. En nee, ik heb geen ochtendhumeur (echt niet hoor!) ,
maar ik moet altijd wel even opstarten.




Maar eenmaal opgestart zal ik weer gaan knallen.
Een ritme is ook wel weer heerlijk na weken lekker rustig aan gedaan te hebben.
Ik heb genoeg te doen, ik hoef mij totaal niet te vervelen. 
 




 

Het huishouden, wat uiteraard nooit klaar is.
Hoe hard ik ook werk in het huishouden,
er blijft eigenlijk altijd genoeg over om nog te doen (herkenbaar?) 




Verder wil ik mijn bedrijfje verder onder de loep nemen. 
Want er is altijd ruimte voor verbetering.
Ik moet wat meer aan de weg gaan timmeren (niet letterlijk natuurlijk). 
Bekendheid krijgen, ervaringen opdoen, verder duiken in het diepe. 




Ook gaan wij knallen met de groep van Wereldlichtjesdag.Onze ideetjes verder uitwerken. Vol motivatie om er een bijzondere avond van te gaan maken in December. 









En uiteraard gaat Mike weer naar zijn sporten judo en kickboksen. Dus de agenda staat alweer mooi vol met van alles en nog wat.















Ja, de vakantie zit er weer op.
Ik wens jullie allen weer een succes met het vinden van het ritme van de dag. Komt goed, zeker weten!

zondag 6 augustus 2017

De sprong in het diepe

En zo begint mijn bedrijfje steeds meer vorm te krijgen. 
Mijn website staat online (Yessss...I did it !) 
 
 
En ook mijn flyers heb ik ontworpen en besteld. 
(Yes...I did it!) 
Even de slingers erbij, tijd voor een feestje! 
 
 
 
Ik heb al veel geleerd,en moet nog meer leren.
Zelfstandige worden heeft best wel wat haken en oogjes ben ik achtergekomen.
En dat geeft uiteraard niet,maar ik merk ook aan mijzelf dat ik wel helemaal gek word van alle regels die Nederland kent. Jeetjemineetje, regeltje zus,regeltje zo, en op die regel is weer een uitzondering, en op die uitzondering is weer een uitzondering en ga zo maar door. 
 
 

Nu begrijp ik heus wel dat er regels moeten zijn. Wat zou Nederland zijn zonder regels? Dan zou het ook maar een soepzooitje worden. Maar het lijkt erop dat er zoveel regels zijn bedacht om alles maar ingedekt te willen hebben. En tja, ik merk dat ik mij daar toch wel erg aan stoor. 
 
 
 
Want als je nu gewoon lekker aan de slag wil als zelfstandige, gewoon recht vanuit jouw hart? Als je niet wil dat er ergens een bepaalde labeltje of naampje aan gegeven wordt? Dat is haast niet mogelijk lijkt het wel. 
 
 

En toch,de sprong in het diepe, ik ben hem aan het nemen! En dat voelt goed. Want mijn hart zegt al langere tijd dat ik dit een kans wil geven! En dat is wat ik nu doe! Ik geef het een kans, mijn werken recht vanuit mijn hart! Ik hang er geen labeltje aan,ik werk gewoon recht vanuit mijn hart. Mijn ervaringen,mijn counseling, mijn luisterend oor, mijn geduld,mijn behulpzaamheid,mijn oprechte belangstelling voor de ander, dat neem ik mee!  Het ergst wat kan gebeuren is dat het een flop gaat worden. Maar dan heb ik het geprobeerd, en dan kan ik terug kijken op een erg leerzame en leuke tijd! Want ik geniet ervan, naast mijn gezonde onzekerheid.
Ik hoop zo dat er mensen de weg naar mij weten te vinden!

 
 
 
 
 
 
 
Maar ik moet nu ook niet vergeten nog tijd te nemen voor de vakantie. Want het is natuurlijk vakantietijd. En al gaan wij niet op vakantie, het is wel tijd om even een pas op de plaats te maken. Even niet alleen maar bezig zijn met dingen moeten, maar ook bezig zijn met bijtanken, leuke dingen ondernemen.Genieten van vrij zijn en genieten van Mike die ook lekker vakantie heeft. En na de vakantie, vol positieve energie, werken aan meer bekendheid rondom mijn bedrijfje Bea's Bubbel.
 
 
 
Voor wie wel contact met mij wil tijdens de vakantieperiode, ik ben wel bereikbaar hoor. Misschien reageer ik niet alla minuut, maar ik reageer zeker! Ik hoop dat ook jullie allemaal even genieten van niets moeten, maar ook even bijtanken, een pas op de plaats maken, positieve energie op gaan doen. Genieten van de dingen die voor jou belangrijk zijn! Have fun! 
 
 
 

dinsdag 18 juli 2017

Trots

Ik zeg het niet zo gauw over mijzelf, maar ik denk dat ik daar niet alleen in sta. 
Want wees eerlijk, zeg jij vaak tegen jezelf dat je trots bent op jezelf of op iets wat je hebt gedaan? Eigenlijk best raar hè, want we mogen toch trots zijn op onszelf? Dus ik zeg het nu wel even over mijzelf, ik ben trots op mij en de stap die ik heb gezet ! 



Bea's Bubbel, jullie hebben het misschien al gelezen op Facebook. Want ik heb veel van mijn vrienden uitgenodigd om mijn bedrijfspagina te liken, en dat hebben jullie ook massaal gedaan, wat ik uiteraard super waardeer! 

Bea's Bubbel, mijn bedrijfsnaam! 
Hoe stoer is dat! Mijn eigen bedrijfsnaam! 
En ik weet, de naam is misschien niet zo alledaags, maar ik vind de naam heel speciaal. 
 Want de bedenker van deze naam, dat is Mike, mijn mooie zoon!
De naam voor mijn bedrijf kwam uit Mike zijn dikke teen. En eerlijk gezegd vond ik de naam meteen grappig, niet alledaags en best origineel.  
Ik heb dan ook niet meer nagedacht over een bedrijfsnaam, want Bea's Bubbel is super! En eerlijk gezegd vind ik deze naam ook super goed bij mij passen! 


Bea's Bubbel start ook op een bijzondere mooie datum : 
24 juli 2017! 

24 Juli 1997 werd Patricia geboren. 
Een bijzondere datum, mijn eerste kind zette ik toen op de wereld. 
Wat een blijdschap, maar ook wat spannend, zo voor de eerste keer moeder zijn. 

24 Juli 2017, 
Bea's Bubbel gaat dan starten. 
Blij dat ik deze stap heb gezet. 
Maar ook spannend, want tja, ik heb altijd voor een baas gewerkt, en nu ben ik eigen baas. 

Dus naast het trotse gevoel dat ik de stap heb gezet, 
ben ik ook trots op het feit dat mijn kinderen een deeltje hebben binnen mijn bedrijf : Bea's Bubbel! 

woensdag 12 juli 2017

Moet ik even kwijt

Het is vandaag een echte natte zomerdag. 
Grauw, regen, geen blauw stukje aan de hemel te zien. 
Wat past dit weer goed bij mijn gevoel vandaag. 

Mijn hart huilt, ik voel mij opstandig, boos, verdrietig, vanalles door elkaar. 
Er zullen nu geheid mensen zijn die denken : 'komt dat mens weer aan te zeuren'. 
Nou dan moeten die mensen dat maar lekker denken, I don't care! 

Ik voel mij opstandig, boos, verdrietig. 
Mijn mooie meid had deze maand gewoon 20 jaar moeten worden! 
Zij hoort niet dood te zijn. 

Ik leef, en ik leef verder. 
Ik ben geen treurwilg!
Ik ben niet zielig!
Ik ben geen zeur! 
      Ik ben moeder van een overleden kind! 




Ik mis haar zo ontzettend. 
Ik verlang zo ontzettend naar haar! 

Wat is het soms moeilijk om verder te leven met dit gemis wat er altijd is! 
Het maakt geen snars uit dat Patricia 'al' 13 jaar dood is. 
Het gemis wordt er niet minder om hoor. 

Meiden, jongens die ik nog ken uit de tijd dat Patricia nog leefde, 
klasgenootjes, 
straatgenootjes, 
ik zie ze opgroeien.
Ik ben blij voor ze,
maar soms huilt mijn hart dan nog harder! 

En wat te denken van die ambulance die er laatst opeens was met alle toeters en bellen aan? 
Ik had hem niet zien aankomen door de bocht die in de weg zat. 
Trillend zat ik achter het stuur. 
Terug in de tijd, 
terug in de ambulance met mijn zwaargewonde dochter achterin. 

Ik voel mij opstandig ! 
Ik voel mij boos ! 
Ik voel mij verdrietig! 

Ik mis mijn kind zo ontzettend !!!



maandag 3 juli 2017

Ken jij haar al ?


Je hebt van die mensen die een extra (gevoelige) snaar bij je kunnen raken. 
Dit kan door vele dingetjes zijn, maar bij deze bijzondere krachtige vrouw, zit het in meerdere 'dingen'. 
Zo'n vrouw die zo positief en krachtig in het leven staat ondanks alle tegenslagen.
Zo'n vrouw die oprecht is in haar doen en laten. 
Zo'n vrouw die ondanks haar eigen zorgen en verdrietjes, inspiratie blijft zoeken voor zichzelf. 
Diep respect en bewondering heb ik voor haar! 

💗

Des te bijzonder vond ik het toen zij mij vroeg of zij een blog over mij mocht schrijven omdat zij mij inspirerend vind. 
Een grote eer vind ik het dat zij mij heeft gevraagd. 
En uiteraard heb ik mij medewerking verleent. 
Zij schreef een blog, een blog over mij, en oh wat heeft zij mij geraakt! 
Lees maar eens mee : 


💗

Sandarijn verdient het om in het zonnetje gezet te worden! 
Ik noemde haar laatst tovenares met woorden! 
Zijn jullie het met mij eens? 

Sandarijn, deze is voor jou! ! ! 


maandag 12 juni 2017

Een vraag die mij bezig hield


Soms zijn er dingen die toch ergens in het achterhoofd blijven hangen. 
Je laat ze daar even hangen, en soms laat je ze los, maar soms pak je ze op. 
Ik pakte deze toch nog even op, nadat de opmerking in mijn hoofd was blijven hangen : 

"waarom noem jij jouw overleden kind op LinkedIn? "

 Ergens deed mij deze opmerking best zeer, maar aan de andere kant kon ik de vraagsteller ook geen ongelijk geven. 
Want tja, LinkedIn is nu eenmaal een zakelijker sociale media dan Facebook of Twitter. 

Ik besloot de vraag dus ook maar gewoon te stellen op LinkedIn : 


Nu is mijn ervaring met LinkedIn dat een bijdrage vaak door velen bekeken wordt (zo fijn dat dit getoond wordt) maar dat er vaak niet wordt gereageerd. 
Gelukkig werd er nu wel gereageerd, zowel in positieve zin als wat minder 'positief'.
 Wat fijn om zoveel verschillende meningen te lezen van mensen. En zeker dingen om mee te nemen voor mijzelf. 


Waarom noem ik Patricia ?
(niet bij naam,dat niet)
Wat voegt het toe op een zakelijker sociale media? 
Ik wil er mee laten zien dat ik een krachtig mens ben, die zich niet zomaar door ieder wissewasje uit het veld laat slaan. 
Ik wil er mee laten zien dat ik een stuk levenservaring mee neem! 
Wat jammer dat dit dus ook opgepakt kan worden als (ik citeer wat woorden) 
* afschrikken* choquerend* te intiem * 
Dus eigenlijk sla ik de plank nu mis, het noemen van mijn overleden kind wordt dus niet gelezen als kracht.
 (ja door de mensen die mij in het echt kennen wel !)  
Dus mensen die mij niet kennen, zullen mij niet snel benaderen? 
Of toch wel? 
Of zal ik dan toch maar mijn LinkedIn aan gaan passen? 

Ik merk aan mijzelf dat ik het jammer vind dat mensen toch heel snel een oordeel of gedachten ergens bij hebben. 
(niet iedereen uiteraard ! ! ! ) 
Een moeder of vader van een overleden kind zijn is niet eng, wij zijn niet eng! 
Schrik niet van ons verhaal, maar stel je zelf eens open voor het verhaal. 
Geloof mij, als je luistert hoef je niet eens een antwoord te geven op alles. 
Als je alleen laat zien dat je luistert is dat genoeg. 
Waarom heerst er soms toch zo'n taboe op verdrietige dingen in het leven? 
Iedereen krijg vroeg of laat zijn of haar ding op het bordje. 
De één wat meer dan een ander, maar niemand ontkomt aan verdriet in het leven. 
 
Ik ben Bea, trotse mama van twee mooie kinderen! 



 

 


 

dinsdag 6 juni 2017

Kracht



Kracht, dit woord kwam vandaag sterk naar voren in een gesprek over het ongeluk en het overlijden van Patricia. 
Want als ik terug denk aan die tijd, dan valt het mij op hoeveel kracht een mens toch bezit op het moment dat de hele wereld in lijkt te storten. En nu is het niet zo dat je je daar op dat moment echt van bewust bent, nee dat inzicht komt pas later. Ook nu, bijna 13 jaar na het ongeluk en het overlijden van Patricia, ben ik soms nog verbaasd over de kracht van de mens. 

 
 En nu weet ik heus wel dat iedereen anders om gaat met tegenslagen in het leven, maar toch wil ik delen in deze blog hoe ik die kracht heb gezien en nog zie. 
Ik weet nog dat ik na het overlijden van Patricia toch probeerde om kleine positieve dingen te zien. Ik noem hier een voorbeeldje die misschien best binnen kan komen bij sommigen...... 
Patricia was na de aanrijding meteen in shock geraakt door de inwendige bloeding die zij had. Patricia was dus niet meer bij bewustzijn na het ongeluk. Erg voor ons als nabestaande,want wij hebben helaas geen woorden meer van haar gehad. 
Maar nu komt mijn positieve gedachten die ik toen had : 'gelukkig was Patricia in shock, want zo heeft zij geen pijn en geen angst gevoeld'. En dat kleine stukje positief denken gaf mij toch een stukje kracht.  

Kracht heeft het mij gegeven, de gedachten aan de lieve vrouw die bij Patricia heeft gezeten meteen na het ongeluk.Patricia was niet alleen!

 Wat ook kracht heeft gegeven, is mijn eigen weg te zoeken en te vinden. Niemand heeft mij verteld hoe ik het moest doen. Mensen stonden om mij heen, ik kon mijn verhaal en mijn verdriet kwijt. Maar het was fijn om de ruimte te krijgen om mijn eigen weg te vinden in het doolhof van verdriet.

Kracht heb ik gekregen van het schrijven. Wat heb ik veel geschreven. En vaak helemaal geen hele verhalen, soms waren het wat losse woordjes op papier, soms waren het brieven aan Patricia.

En muziek, heerlijk om op dagen dat ik mij minder goed voelde, muziek te draaien waarbij ik mijn emoties de vrije loop kon laten. Op deze dagen zat ik in mijn eigen bubbel. En dat was nodig, want zo'n dag gaf mij juist kracht om er weer even tegenaan te kunnen.


Kracht, ik denk dat ieder mens kracht bezit. En ik hoop dat men deze kracht mag ervaren op momenten dat het nodig is. En op dit moment denk ik aan heel veel mensen die ik deze kracht toewens. Ik ga ze niet noemen, ik hoop dat zij wel weten dat ik ook hen bedoel. (dus lees jij dit, ken je mij via de verschillende kanalen Sociale Media, of ken je mij persoonlijk...dan weet je dat ik jou ook kracht toe wens)
Ik wil wel de mensen noemen die Romy en Savannah nu zo moeten missen. De mensen die de aanslagen van de afgelopen tijd hebben meegemaakt en nu een geliefde moeten missen. Ook wil ik de jongen die bijna 13 jaar geleden betrokken was bij het ongeluk van Patricia, extra veel kracht wensen, helemaal deze tijd van het jaar. Ook voor hem lastige dagen!
Eigenlijk wens ik heel veel mensen kracht toe, want er is zoveel leed,verdriet op deze aardbol helaas.......   

Kracht, ook deze lastige dagen vind ik toch weer kracht. Ik zit weer even in mijn eigen bubbel. Gelukkig weten de mensen die dichtbij mij staan dat ik dat even moet doen (al gaat het ook een stuk onbewust). Ja, ook na bijna 13 jaar is deze bubbel nog erg welkom bij mij. Ik draai muziek waar ik mijn emoties in kwijt kan. Ik ben wat minder scherp. Ik vind het prettig om over Patricia te praten, aan haar te denken. Tranen zijn er uiteraard ook,en wat geeft het een kracht als ik de tranen heb laten gaan. Tranen moet je niet binnen willen houden, het zijn niet voor niks tranen, die zijn gemaakt om te laten gaan. 

En.... kracht, ik geloof soms stiekem dat ook Patricia mij kracht stuurt, omdat zij zoveel van haar mama houdt.
Lieve iedereen die dit leest, ik hoop oprecht dat jij ook kracht vind op de momenten dat jij deze kracht kan gebruiken!

 Lieve Patricia, bijna 13 jaar uit ons leven, maar voor altijd in onze harten!

maandag 15 mei 2017

Over nadenken



Zie hier, 
ik lig in mijn hangmatje.
(ben je al jaloers? ) 
Heerlijk,
de rust om mij heen.
Rust om mij heen,
geeft mij de gelegenheid om na te denken.
Na te denken,
over vanalles en over vanalles.
En nee, 
het is geen piekeren.
(waarom denkt men dat toch zo snel?)
En nee, 
het is niet negatief. 
(nadenken kan heel positief zijn)
De rust om mij heen,
het geeft positieve kracht.



Nadenken,
over mijn leven.
Wat wil ik gaan doen,
waar wil ik naar toe? 
(en dan heb ik het niet over een vakantiebestemming) 
Ik wil mij niet druk maken over de mensen, 
over wat zij zeggen.
(tenzij ze positief iets te vertellen hebben) 
Ik wil mij niet druk maken over onzekerheden,
die er altijd zijn. 
(schop er tegen aan !) 




De beren (waar ik al eerder over heb geschreven),
ik wil ze niet meer zien als opstakels.
Ik wil de beren omarmen.
(oei...niet letterlijk natuurlijk) 
Ik wil de beren zien als beschermelingen.  
(daar zijn ze tenslotte groot genoeg voor) 

Zie mij liggen in mijn hangmat 
(had ik nu maar 2 grote bomen in mijn tuin om de hangmat aan op te hangen) 

woensdag 10 mei 2017

Wie ben ik ?




Ik leer mijzelf steeds beter kennen. 
En ik ken mijzelf al aardig goed hoor, 
maar het is altijd leuk om mijzelf nog beter te leren kennen.
Zo maak ik steeds meer kennis met mijzelf. 

(hallo Bea) 





Vandaag een super gesprek gehad bij het UWV.
Ik weet dat het UWV ook vaak slecht in het nieuws is,
maar gelukkig heb ik super ervaringen met het UWV. 
Met een medewerkster van het UWV heb ik testuitslagen besproken. 
Een fijn gesprek over mij, over mijn persoonlijkheid, mijn werkwaarde en mijn interesses. 
Een mooi hulpmiddel bij mijn zoektocht naar een leuke parttime baan. 
Als ik zo zwart op wit zie staan wat er allemaal uit de test is gekomen dan wordt het steeds duidelijker waar ik wel op mijn plek zou zijn, en waar niet. 
En het leuke is dat het eigenlijk een bevestiging is van wat ik al wist. 
Maar er staan ook super leuke dingen in die ik minder goed van mijzelf wist. 
Deze mooie handvatten kan ik mooi vastgrijpen tijdens sollicitaties, maar uiteraard ook in mijn privé leven.  




Ik ben ook thuis bezig met allerlei leuke opdrachtjes voor mijzelf. 
Door alle 'gewone' dagelijkse dingen in het leven sta je soms niet helemaal stil bij jezelf. 
Ik vind het dus heerlijk om op rustige momenten van de dag (ehm,vaak is dat de avond), bezig te zijn met gedachtespinsels op papier zetten. 
Heerlijk met pen en papier, niks geen typewerk, niks geen computer of IPad. 
Heerlijk strepen, pijlen, nog meer strepen, hartjes, kronkeltjes met pen en fijnschrijver. 

Ik ben Bea, 
en ik leer mijzelf nog meer kennen! 
Hoe fijn is dat! 
 
 
 

dinsdag 9 mei 2017

Een goede naamkeus


Een bericht op Facebook van ArboPositief Hardenberg
Dinsdag 9 mei 2017 komen ze naar Ommen.

Ik volg ArboPositief via meerdere wegen online, maar ik heb nog nooit een bijeenkomst bijgewoond. 
(Ik ben dan ook nog niet heel lang zonder betaalde baan gelukkig.)

Vandaag heb ik dus voor het eerst een bijeenkomst van ArboPositief bezocht.
En wat doen zij hun naam eer aan! 
Wat een positieve energie straalt af van alle mensen in de ruimte.


 Een fijne groep mensen die allemaal 1 ding gemeen hebben, en dat is dat zij allen zonder betaalde baan zijn.
Maar (en dat is heel belangrijk!)  ook zijn allen erg gemotiveerd om die ene fijne betaalde baan te vinden! 


Hoe fijn is het dan om bij elkaar te kunnen komen om elkaar te motiveren, elkaar tips te geven en ervaringen uit te kunnen wisselen! 

   Met elkaar meedenken.
Elkaar positieve energie geven.
Van elkaar te weten komen waar men naar op zoek is, zodat je misschien een tip kan geven over een werkgever of een vacature. 





Dus,jij die dit nu leest. 
Zit jij zonder betaalde baan thuis? 
Ben je nieuwsgierig naar ArboPositief
Online is al heel veel informatie te vinden.
Snuffel maar eens online.
Geef jezelf een positieve boost in de zoektocht naar werk!
Mijn eerste ervaring is zo positief, dat ik alleen maar de tip kan geven om zeker eens een bijeenkomst te gaan bijwonen.