dinsdag 30 juli 2013

~ Niet vervelend toch? ~

 
 
Jaja, ik ben een echte boerendochter.
Dat wil zeggen,
mijn ouders waren boer en boerin
en ik groeide op op de boerderij.
Maar een echte boerendochter ben ik nooit geweest.
 
 
 
Ik weet nog goed hoe ik mijn moeder riep als zij bezig was in de varkensstal.
Ik deed de deur open en riep heel hard : Maaaaaaammmmmaaaaa....
Maar geloof maar niet dat ik naar binnen ging hoor,
dat kwam niet in mij op.
 
 
 
Kinderen vonden het natuurlijk super om te komen spelen op de boerderij.
Heel interessant vonden zij het om pasgeboren kalfjes te zien,
of de geitjes die vrolijk rond liepen te dansen.
Voor mij dingen die heel gewoon waren omdat ik dit vaak meemaakte.
 
 
Ik vond het juist leuk om te spelen in de straten ,
stoepranden bijvoorbeeld.
Want stoepranden zat er niet in bij ons met onze zandweg.
 
En toch,
heerlijk opgroeien was het in de vrijheid.
Een zandweg,
waar bijna geen verkeer over reed,
dus wij konden heerlijk overal spelen.
Heerlijk de bomen en natuur om ons heen,
                                        terwijl het centrum best dichtbij was.
Heerlijk de frisse lucht,
het geruis van de wind door de bomen.
 
Afgelopen weekend bij de BBQ werd ik weer erg bewust van hoe heerlijk wonen het daar eigenlijk is.
Mijn ouders wonen er nog steeds,
dus extra genieten om daar weer te zijn.
De zandweg is inmiddels geen zandweg meer,
en er rijd tegenwoordig meer verkeer dan toen ik er opgroeide.
 
Maar het blijft genieten,
de wind door de bomen horen gaan,
de vogeltjes die je daar extra hard hoort zingen,
de vrijheid.....
 
 
 















 
 


zaterdag 20 juli 2013

~ En daar is ''ie'' weer ~

 
 
Ik blijf het toch wel lastige maanden vinden,
juni en  juli.
Al is het leven zonder mijn meissie natuurlijk nooit meer als voorheen,
deze tijd van het jaar geeft mij weer dat stukje extra onrust.
24 Juli, het is weer in zicht.
16 jaar zou zij zijn geworden.
Onrust,
deze maanden van het jaar.
Ieder jaar komt deze onrust voorbij.
Ik kan mijn draai niet echt vinden,
zo'n onrustig gevoel waar ik 'niks' mee kan.
Ik laat het over mij heen komen,
ik ben niet meer verrast door deze onrust,
het is een deel geworden van mijn leven.
De mensen die dichtbij mij staan,
zij weten van mijn onrust,
zij weten dat zij mij maar even moeten laten 'fladderen'.
24 Juli,
16 jaar zou jij zijn geworden mooie meid van mij.
Nooit zal ik weten hoe je nu zou zijn.
Ik kan alleen maar gissen,
dagdromen.
Lieve meid,
24 juli,
een verjaardag zonder jarige,
een geboortedag
een gedenkdag,
altijd met jou in onze gedachten
in onze herinneringen
in onze verhalen.
 
 
 


maandag 15 juli 2013

~ Genieten ~

Heerlijk ,
zo'n geniet dag...
 
Heerlijke weertje,
niet te warm,
niet te koud.
 
Sprookjeshof in Zuidlaren,
niet te ver weg,
maar een uurtje rijden.
 
 

 
 
Kortingskaartje,
tja,
ik ben dan toch echt een Hollandse.
 
Drukte in het park,
het was gezellig,
maar niet druk.




 
 
Mike leefde zich uit,
energie voor 10.







 
En ik hoef alleen maar te kijken
naar hem,
naar zijn papa,
 





naar de lol,
het plezier,
en ik
GENIET !
 


zaterdag 13 juli 2013

~ Vermoeiend ~

Het klinkt misschien een beetje gek,
maar misschien ook niet....
Maar soms vind ik het wel eens vermoeiend,
om moeder te zijn van een overleden kind.
Het leven gaat door,
ook na het overlijden van een kind.
Ik ben door gegaan en ik ga nog steeds door,
ookal mis ik mijn lieve meissie nog iedere dag.
Maar het is dan soms wel eens vermoeiend,
dat ik zomaar opeens van slag kan raken.
Een liedje wat herinnerd aan,
een oud klasgenootje...,
data's op de kalender...,
het geluid van een ambulance...,
een gesprek wat ik opvang...,
een motoragent met een fluoriserende jas aan,
de vraag hoeveel kinderen ik heb.....
Een lach bij mij kan dan opeens verdwijnen,
al zien anderen dat niet gebeuren.
Mijn glimlach blijft aan de buitenkant zichtbaar,
maar van binnen voel ik 'm niet.
Verder gaan met het leven,
niet blijven hangen in het verdriet...
wat klinkt het allemaal mooi,
maar hoe anders is de werkelijkheid.
Een kind verliezen,
een deel van jezelf.
Het hoort niet zo te zijn,
het gaat in tegen de natuur.
En soms,
tja,
soms vind ik het wel eens vermoeiend,
dat het leven nooit meer zo zal zijn
zoals het was voor het ongeluk,
voor de dood van mijn kind.
Het onbezorgde is voorgoed verdwenen,
een stukje angst dat het mij nog eens gaat overkomen.
Mike die begint met de wijde wereld te ontdekken,
heel gezond,
maar ik hou soms mijn hart vast.
Maar hij moet kind zijn,
hij moet met vallen en met opstaan groot worden.
Ik moet hem dat vertrouwen geven,
dat vertrouwen had ik ♥Patricia ook gegeven.
En toch...
soms vind ik het gewoon best vermoeiend,
mama zijn van de mooiste engel