Rustgevend rustig.

 Maandag,
het blijft voor mij zo'n "ik moet nog even opstarten" dag.
Maar hups,
bij het horen van de wekker spring ik (of denk ik dat ik spring) mijn bedje uit. 
Op de automatische piloot doe ik mijn ochtendritueel zo goed mogelijk (al wil er juist op de maandagochtend nog wel eens wat mis gaan).

Ik zit even buiten deze maandagochtend (al zijn er wel meer momenten op de maandag dat ik even buiten zit) .
Het gebed zonder eind ( lees... het wasgoed), hangt lekker te wapperen in de wind.
Want vandaag heeft de wind geen maandagopstartmoeilijkheid.  
Ik luister naar het geluid van de wind die door de bomen raast.
Wat een rustgevend geluid vind ik dat. 
Kijkend naar de boomtoppen die lijken te dansen op de maat van de wind.  
Kijkend naar mijn wasgoed wat ook vrolijk lijkt te dansen aan de waslijn. 
Best relaxed eigenlijk. 

Vinden jullie het ook zo heerlijk?
De wind die door jullie haren raast? 
Ja oké, je net goed gekapte kapsel is wel meteen naar de filistijnen, 
maar het gevoel is wel heerlijk hè? 

Ik zit buiten,
en de wind vind ook mijn haren.
Fuck it, dat mijn haar best goed zat vandaag,
ik geniet hoe mijn haar heen en weer wordt geblazen door de wind.
Even sluit ik mijn ogen,
hoor het geluid van de wind,
rustgevend,
rustig,
rust.

Het lijkt wel een dansmaandag,
want ook mijn haren beginnen met de wind mee te dansen.
Van al dit dansen schiet het nummer "ik voel mij sexy als ik dans" opeens door mijn hoofd.
Niet dat mijn haren sexy kunnen dansen (en ik zelf geloof ik ook niet) ,
maar ach dat maakt even niks uit,
als ik er maar blij van wordt.  











Wat lijkt deze maandag opeens een stuk vrolijker,
als ik zo even mijn fantasie op de loop laat gaan.

 Ook komt Whitney Housten nog even voorbij,
"Oh I wanne dance with somebody "
Heerlijk nummer, 
waar ik vroeger (toen ik nog een jongere versie van Bea was)  best veel op heb gedanst. 



En zo gebeurde het deze maandag,
dat de wind mij deze positieve blog heeft laten schrijven.
Terwijl de wind eigenlijk gewoon deed waar ie voor is gemaakt, namelijk waaien.

En zo zie je maar weer,
dat er altijd wel iets positiefs te maken is,
het is maar net hoe je naar iets kijkt.

Dus laat de wind maar lekker waaien,
geniet van wat de wind laat dansen,
of geniet van het heerlijke geluid wat veroorzaakt wordt door de wind.
Denk aan de wind door de bomen,
of wat denk je van de wind als je aan het strand wandelt of daar lekker ligt te bakken in de zon? 
Of de dreigende wind die hard tegen alles aan beukt,
terwijl je lekker knus binnen zit, of lekker in je bedje ligt en dan je dekbed wat verder over je heen trekt?  

Geniet,

van de kleine dingen in het leven.

Want juist dat zijn de dingetjes,

die het leven zo mooi en bijzonder maken.

 

Voor wie het lezen wil....

Nee, het is geen maandag.

Geen maandag positief bloggen deze week.

Want dat kan niet meer,

aangezien het nu al woensdag is. 

🌸

Maandag was wel een positieve dag,

want mijn beste vriendin,

die ik echt al jaaaaaaren ken 

(oeps, wat voel ik mij oud)

was afgelopen maandag 25 jaar getrouwd.

Reden voor mij om even gezellig bij haar langs te gaan,

al volgt het grotere feest nog.

Dus dat was wel een dagje die een fleurig bloempje verdiende toch? 

 🌸

Wat is het fijn om zo'n goede vriendin in mijn leven te hebben.

Ik was op haar bruiloft 25 jaar geleden,

dus wij kennen elkaar al behoorlijk wat jaartjes,

en hebben zo al veel lief en soms leed gedeeld.

Nou..als dat niet positief is,

dan weet ik het niet meer.

 🌸

Fleurig bloempje,

fleurige bloempjes.

🌸  

OoievaarsbekGeranium 'Patricia'Zo heet het plantje die op de foto staat.Ik heb al eerder verteld dat dit plantje bijzonder is voor mij.Ooit kreeg ik deze van mijn broer en schoonzus op een gedenkdag van Patricia.Hoe mooi symbolisch,een vrolijk bloempje,met de naam Patricia. Ieder jaar rond de sterfdag van Patricia staat deze fleurige plant in bloei.  🌸Ik zit in de tuin,zie hoe er steeds meer fleurige bloempjes uit de knop komen.Prachtig,vrolijk ! 🌸  (Waarschuwing: Heb je geen zin in gezeur, gezeik, gemekker...lees dan niet verder en sluit deze pagina nu maar af....) 💔  Bam!!!Ik ben mij er opeens bewust van dat de sterfdag van Patricia er weer bijna aan zit te komen.Hoe meer bloempjes eruit de knop komen, hoe dichterbij de dagen van haar ongeluk en sterfdag komen. Haar 15 de sterfdag!Hoe is het mogelijk!15 Jaar???Soms zou ik de tijd willen stoppen,of nee, ik zou de tijd terug willen draaien!Dan zou ik 8 juni 2004,Patricia verboden hebben om op haar fiets te stappen!Ik zou haar dan nog lekker een glaasje ranja hebben gegeven,en nog even lekker met haar hebben gekletst.  

  Bam!!!Ik voel mij opstandig!Dit verdriet wat nooit meer weggaat!Een verdriet dat ergens in mijn woont en er soms (ja...zelfs na bijna 15 jaar!!!)uitvliegt.Dat intense verdriet,wat eigenlijk met geen pen te beschrijven is.Dat intense verdriet,wat voor niemand zichtbaar is.Dat intense verdriet,wat voor mensen zonder empathie niet voor te stellen is. 💔 Datums,die je soms zou willen vergeten,maar wat onmogelijk is om te vergeten!Datums,die ieder jaar terug komen,en al zou je er soms voor weg willen rennen,dat kan niet, want die datums rennen met je mee. 💔Het maakt niet uit waar je naar toe gaat,want overal,waar je ook bent, voel je het grote gemis,het intense verdriet om wat had kunnen zijn, maar er niet meer is. Het intense verdriet,omdat zij nog zo genoot van het leven, en het zo abrupt ten einde kwam.Het gemis,je eigen kind niet op zien groeien,je er eigenlijk geen voorstelling meer bij kan maken hoe zij er nu uit zou hebben gezien. 💔  Bam!!!Het voelt soms zo verdomde eenzaam,al ben ik dat niet.Maar ja,een gevoel is een gevoel hè! Onrust,het giert door mijn lijf.Tijd wat doortikt,soms niet bij te houden is.Haar sterfdag tikt verder weg,haar leven tikt verder weg.    En haar leven was al veel te kort.  🍀 Ik kijk naar de fleurige bloempjes in mijn tuin,wat een vrolijke kleurtjes.Het bloempje ziet er lief uit,een beetje klein,maar niet te klein.Mooi,prachtig,wat een schoonheid. Dankbaar,dat ik ook dat nog zie.De mooie dingen in het leven.Het leeft naast elkaar,net als mijn vrolijke buien,naast mijn opstandige en verdrietige buien leven.🍀 Dit is mijn leven,mijn leven zonder,maar ook met Patricia.  Mijn leven,met veel vrolijke momenten,waar ik zoveel mogelijk positieve dingen wil zien.Maar ook mijn leven,met mijn opstandigheid,mijn verdriet,mijn gemis!   🍀 Wat zo'n lief plantje al niet teweeg kan brengen,op deze woensdag.    

( voor altijd in mijn hart 💗)

De mooie kant van LinkedIn

 

Afbeelding van LinkedIn

 

 Het is weer maandag. 

De dag die ik uiteraard begin met een positieve blog. 

Vandaag wil ik positief bloggen over een artikel die ik tegen kwam op LinkedIn.

Lezen jullie eerst even met mij mee, zodat jullie weten waar ik het over heb? 

Klik maar even op de link die ik hier voor jullie heb neergezet :

https://www.perspectiefherstelbemiddeling.nl/Iets-voor-mij/Na-een-verkeersongeval/

Afbeelding  van perspectief herstelbemiddeling 

Ik was na het lezen van dit artikel onder de indruk omdat ik uit ervaring weet hoe belangrijk het is om na zo'n ingrijpend, verdrietige, heftige gebeurtenis, zoveel mogelijk puzzelstukjes bij elkaar te krijgen.

Maar ook weet ik uit ervaring hoe belangrijk het is voor beide 'partijen' verder te kunnen in het leven, want het leven gaat wel verder op één of andere manier.

En om verder te kunnen gaan in het leven na zoiets heftigs mee te hebben gemaakt, is het belangrijk dat er tussen beide 'partijen' iets wordt 'afgesloten'. 

En ik zet afgesloten expres tussen aanhalingstekens, omdat afgesloten niet betekend dat de heftige gebeurtenis daarmee verdwijnt. 

Maar wat wel verdwijnt door contact te hebben gehad, zijn eventuele vragen, eventuele woede, eventuele onbegrip.

 Het contact heelt een stukje van het verdriet en de pijn, 

het contact geeft een soort van rust in de wirwar van gevoelens.

Nu is het zo dat het contact niet speciaal uit face to face contact hoeft te bestaan. 

Want dat face to face contact kan soms een stap te ver zijn, een stap die niet genomen durft te worden. 

Wat fijn is het toch dat contact ook op andere manieren mogelijk is. 

Briefcontact bijvoorbeeld, dat is ook een optie, wat misschien voor beide partijen beter werkt. 

Schrijven is uiteraard erg fijn omdat je geen druk hebt, je de tijd kan nemen om gedachten en gevoelens op papier te zetten. 

 

Citaat van de site van Perspectief Herstelbemiddeling : 

Contactvormen

De deelnemers kunnen op verschillende manieren contact hebben:

• Een gezamenlijk gesprek. De bemiddelaar bereidt dit gesprek met beiden voor en begeleidt het gesprek.
• Een briefwisseling. De bemiddelaar ondersteunt de deelnemers daarbij.
• Een pendelbemiddeling. De bemiddelaar brengt vragen en reacties tussen beide partijen over en weer. De deelnemers ontmoeten elkaar niet. Hierbij kan ook gebruik gemaakt worden van videoboodschappen die de bemiddelaar opneemt.

  Ikzelf vind het fantastisch dat er zoiets bestaat als Perspectief Herstelbemiddeling. Dit kan voor zoveel mensen een fantastisch hulpmiddel zijn om na een ingrijpende gebeurtenis toch het leven weer voorzichtig op te pakken. En wat ik helemaal prachtig vind, is dat dit bedoeld is voor beide partijen. Want soms gebeuren er dingen in het leven waar er eigenlijk alleen maar slachtoffers zijn, maar waar de één aangemerkt wordt als veroorzaker of dader.

Wil je meer weten over het prachtige werk van Perspectief Herstelbemiddeling ?

Hierbij de link van de uitgebreide site waar veel informatie te vinden is over de werkwijze en de mogelijkheden:

https://www.perspectiefherstelbemiddeling.nl/ 

En draag jij hen een warm hart toe?

Deel dan gerust mijn blog, of stuur mensen de link van de site van Perspectief Herstelbemiddeling.

Want hoe mooi is het dat er hulp is voor hen die dit heel goed kunnen gebruiken om het leven weer voorzichtig op te pakken? 

Ik vind het prachtig!

 

Afbeelding kaartje van Bloemwoord https://www.bloemwoord.nl/

 

Heerlijk

"Voel jij je ook soms zo alleen,

met al die mensen om je heen? " 

Ik weet het,

K3, dat is toch leuk voor kinderen? 

Ach, 

ergens ben ik toch ook gewoon nog een groot kind 😉? 

Dit nummer van K3,

ik kan het niet draaien zonder tranen in mijn ogen te voelen. 

Dit nummer,

💓Patricia draaide deze altijd voor mij.

"Mam, dit vind jij toch zo'n mooi liedje?"

 En wees eerlijk,

of je nu kind bent of niet,

luister (of lees) de tekst eens.

Mooi toch? 

Muziek,

wat hou ik ervan!

Within Temptation,

wat een dijk van een stem heeft deze zangeres.

En wat heerlijk om deze muziek op standje keihard te draaien. 

Ooit bij een optreden van hun geweest,

in Lemelerveld ( jaja, je leest het goed...Lemelerveld)

Voor de mensen die echt geen idee hebben waar Lemelerveld ligt,

die verwijs ik naar Google 😉

Wat was dat waanzinnig te gek!

Heerlijke herinneringen heb ik daar aan. 

Doe Maar,

wat werd deze muziek veel gedraaid bij ons thuis. 

Ik werd aangestoken door mijn zus,

die een mega grote fan was van Doe Maar. 

Heerlijk om zo nu en dan weer eens een nummer te draaien van Doe Maar, 

en dan lekker mee te zingen. 

Muziek,

aan het ene nummer kleeft een mooie herinnering,

aan het andere misschien een minder mooie.

Bij het ene nummer voel je je misschien blij,

bij het andere misschien wat minder.

En wat dacht je van zo'n nummer,

waar je bijna niet bij stil kan zitten? 

Of zo'n nummer,

die je wel mee moet zingen omdat het zo aanstekelijk werkt? 

Muziek,

die kan zelfs mijn maandag opvrolijken.

Deze maandag positieve blog is dan ook getypt 

met heerlijke muziek aan op de achtergrond. 

Duik maar even lekker Youtube op,

duik in het verleden,

of duik in het heden.

Zing,

dans,

geniet!

🎵

 

Wat de tijd doet.

Wandelend met hondje Roos,

heerlijk vindt zij het,

ieder stukje die zij kan afbakenen,

bakent zij af. 

Wat een heerlijk eigenwijs hondje,

wat een eigen willetje heeft zij.

Soms wandelen wij langs het bankje van Patricia,

ook deze week namen wij deze route.

Stilstaand bij Patricia haar bankje,

zag ik wat de tijd doet.

Het plaatje in het bankje,

steeds meer aangetast door de tijd.

 Alles is nog leesbaar,

maar je ziet dat de tijd verder is gegaan. 

Het plaatje is dof,

de schroefjes laten kleine roest spoortjes zien. 

Ik ben mij er opeens bewust van,

dat dit bankje er al een tijdje staat. 

Een tijd geleden,

lag Patricia hier zwaargewond op de grond.

Ook de geluidswal,

waar je ooit overheen kon fietsen.

Deze laat ook zien,

dat de tijd verder is gegaan.

Onvoorstelbaar vind ik het bijna,

waar is de tijd gebleven? 

Hoe lang is het geleden,

dat Patricia hier voor het laatst vanaf fietste?

 

 

De tijd,

het doet zoveel,

maar ook weer niet.

Ik zie de schoonheid van het leven weer,
terwijl ik toen dacht dat ik deze schoonheid nooit meer zou zien.
Maar ik voel ook nog steeds het gemis,
herinneringen die nooit meer zullen verdwijnen.


De tijd,
deze tikt door.
Je ziet het aan het plaatje in Patricia haar bankje,
aan de geluidswal die ooit begaanbaar was maar nu niet meer.
Ik voel het,
want ik ben mij bewust dat haar 15de sterfdag er weer aan komt.

Tijdens de wandeling staan wij stil bij Patricia haar bankje,
ik werp mijn blik omhoog naar de geluidswal.
Een glimlach,
een steek in mijn hart.
Een gevoel van geluk bij het zien van de kleurige bloempjes,
van hondje Roos die dapper de wereld door haar oogjes bekijkt.
Een gevoel van gemis,
omdat ik weet dat het in juni 15 jaar geleden is,
dat mijn lieve meissie zo plots uit mijn leven werd gerukt.  

Tijd,
het tikt door.
Dus als je kan,
geniet zoveel mogelijk!
En genieten,
dat kan je al doen van hele kleine dingetjes.