zaterdag 28 april 2012

Bijna niet te geloven.

Sla mijn agenda open, moet een afspraak opschrijven die gepland staat in juni. En ookal weet ik het wel, de maand juni, toch schrik ik een soort van, als ik bij 8 en 9 juni zie staan dat het 8 jaar geleden is dat ♥Patricia haar ongeluk heeft gehad en is overleden.



Bijna niet te geloven, 8 jaar geleden? Als ik terug denk aan die dagen dan lijkt het nog zo dichtbij. Het voelt niet als 8 jaar geleden. Dit gevoel is best moeilijk uit te leggen als je het zelf niet mee hebt gemaakt of het gevoeld hebt.
Dit gevoel heeft niks te maken met blijven hangen in mijn verdriet *wat 'professionals' nog wel es snel willen gaan roepen*. Want ik weet van mijzelf dat ik niet blijf hangen in mijn verdriet. Ik weet van mijzelf dat ik echt wel verder ben gegaan met mijn leven. Het is gewoon zo raar gevoel van 'waar blijven de jaren ? '
Hoe snel wordt de uitspraak 'tijd heelt alle wonden ' gedaan? Ik blijf van mening dat tijd niet alle wonden heelt, maar tijd leert je nieuwe dingen, tijd laat je je eigen kracht vinden. Maar de tijd heeft mijn wonden niet geheeld, want deze wond zal altijd pijn blijven doen totdat ik zelf dood ga.
Bijna 8 jaar geleden, het ongeluk, haar overlijden.... bijna niet te geloven... Een getal op papier... maar niet in mijn hart. 8 en 9 Juni, voor altijd in mijn geheugen gegrift.... ♥Patricia voor altijd in mijn hart en ik zal haar blijven missen... altijd en eeuwig !

dinsdag 17 april 2012

Het leven begint bij 40.



Wat is een leeftijd, je bent zo oud als je je voelt ( oeps,soms heb ik dagen dat ik mij wel 80 voel ? )
Maar ja, leeftijd is wel iets waar mensen toch wel een soort van waarde aan hechten. Ergens schijnt het belangrijk te zijn dat mensen jouw leeftijd willen weten. En toch......

Neem nu dat irritante onderzoek waaruit is gebleken dat op de arbeidsmarkt al bijna geen plek is voor mensen die 40 jaar of ouder zijn! Schrik... hoezo niet? (laat ik nu net 40 jaar zijn geworden!) Nee een 40 jarige is minder gemotiveerd,vaker ziek, minder flexibel... en bla bla bla... nog meer van dat gezwets.
Werken alle onderzoeken , alle regels elkaar zo langzamerhand niet allemaal tegen? Want er moet wel langer doorgewerkt worden, het liefst zolang dat wij nog te oud zijn om te gaan genieten van het leven.
Vacatures zijn er bijna niet, maar ja...das maar bijzaak. En zijn er dan vacatures dan hoeft een 40 jarige dus eigenlijk niet te gaan solliciteren, want tja, die maakt toch bijna geen kans. Ik las ergens dat een 40 jarige eigenlijk niet schriftelijk hoeft te gaan solliciteren op een vacature omdat de kans heel erg klein is dat hij of zij wordt uitgenodigd voor een gesprek. Nee een 40 jarige zou het meer moeten hebben van het netwerken, sociale media....

Hoezo zou ik als 40 jarige niet gemotiveerd zijn? Ik barst van de motivatie om weer betaald aan het werk te gaan.
 Hoezo zou ik niet flexibel zijn? Als iets in goed overleg gaat ben ik super flexibel.
Hoezo ben ik vaak ziek? Ik ben bijna nooit ziek, niet vaker dan een gemiddelde Nederlander ongeacht zijn of haar leeftijd !

Ik als 40 jarige neem wel levenservaring met mij mee.
Ik als 40 jarige neem wel een dosis verantwoordelijkheidsgevoel met mij mee.
Ik als 40 jarige neem wel werk ervaring met mij mee.
Maar buiten die leeftijd om, ik neem mijzelf mee, en ik ben ikke, met mijn goede kanten en mijn minder goede kanten (maar dat is niet leeftijdsgebonden) ....... Ben blij dat ik 40 jaar heb mogen worden... ja toch? 

zondag 8 april 2012

Raakt t diepst van mijn hart.

Een bezoekje aan het grafje van ♥Patricia. Al doe ik het al jaren, op een rare manier went het nooit.
Ik zie een vrolijk lachende ♥Patricia in de glasplaat van haar grafje.
Ik zie een kind van nog maar 6 jaar.
Haar lichaam daar achter gelaten, bijna 8 jaar geleden.
Een bezoekje aan het grafje van ♥ Patricia, nee het went nooit !


Ik vind het altijd fijn om naar haar grafje te gaan op een tijdstip waarvan ik weet dat het niet al te druk is op het kerkhof, maar dat lukt natuurlijk niet altijd.
Sinds Mike in mijn leven is wordt een bezoekje aan ♥ Patricia haar grafje ook anders, want tja voor een 3 jarige is een kerkhof net een speelveld, bij sommige graven ziet Mike dingen om mee te spelen, al vertel ik hem dus dat dit niet mag. Jullie zullen begrijpen dat als Mike meegaat naar zijn grote zus, het bezoekje niet in alle rust gaat lukken.
Daarom is het ook wel eens heel fijn om helemaal alleen te gaan, even ik met mij eigen gedachten, gevoelens, verdriet. Even echt tijd nemen om stil te staan bij ♥ Patricia. En net op deze dag, dat ik alleen ♥Patricia haar grafje bezocht, lag er een brief bij haar grafje. Deze brief geschreven door een oud klasgenoot van ♥Patricia, zo lief, zo ontroerend, zo recht uit het meisje haar hart. Ik stond daar, met de brief, tranen in mijn ogen, kippenvel van ontroering. Zo ontzettend bijzonder om na bijna 8 jaar een brief te vinden van een oud klasgenootje.
 De kinderen uit ♥Patricia haar klas waren natuurlijk ook rond 6 , 7 jaar toen Patricia overleden is, een heel andere leeftijd dan ze nu zijn, toen echt kind, nu op weg naar volwassen worden. En dat laatste straalde deze brief ook uit, wat een lieve woorden, wat recht uit het hart geschreven. Ik was geraakt recht tot het diepst van mijn hart.
Naast de brief had dit oud klasgenootje ook nog een engelstalig gedicht erbij in gedaan ;
If I die young... *de tekst zegt het allemaal*

Ik heb het oud klasgenootje een kaartje gestuurd, haar laten weten hoe goed het mij heeft gedaan dat zij deze lieve brief bij ♥Patricia haar grafje had gelegd... Bijzonder, zo bijzonder... Deze lieve ontroerende brief zal ik dan ook bewaren bij de rest van ♥Patricia haar spulletjes... met een heel warm gevoel in mijn hart !

*Ik hoop dat je je eigen roze huisjes hebt daarboven, omdat je zo van roze hield *
(Van het oud-klasgenootje voor ♥Patricia )