Als ik het grafje van ♥Patricia bezoek,
dan wil ik graag even de ruimte hebben om ook echt stil te kunnen staan bij haar.
Kijkend naar haar mooie foto op het grafje,
denkend aan alles wat zij heeft gegeven in haar leventje,
mijn verdriet echt voelen,
mijn liefde voor haar.
Bewust stil staan bij haar,
omdat het dagelijks leven ook zo zijn gang gaat.....
Hoe geïrriteerd was ik vandaag toen een grote groep mensen
de begraafplaats op kwam.
Meerdere mensen hadden een vlindernetje bij zich,
en meerdere mensen hadden ook hun luidruchtige stem meegenomen.
Weg was mijn gevoel die ik voel als ik bij ♥Patricia haar grafje sta.
Heftige irritatie gierde door mijn lijf.
Mensen die een grote camera om hun nek hadden,
uitgebreid foto's maken als echte toeristen,
onder luid gelach en geklets.
Wat zaten zij in mijn irritatiezone,
wat heb ik mij gestoord aan hun gedrag op de begraafplaats.
Nu weet ik wel dat er niet echte regels zijn op een begraafplaats,
nergens staat dat je zachtjes moet praten,
nergens staat dat je niet hardop mag lachen,
nergens staat dat je geen foto's mag nemen.....
Maar ik noem het een ongeschreven regel,
ook wel een bepaald fatsoen genoemd.
Helaas hadden deze mensen die ongeschreven regel niet.
En zij hebben mijn bezoek verknalt vanmiddag.
Balend ben ik naar huis gegaan....
jammer zulke mensen,
die geen greintje fatsoen leken te hebben....