Daar hangt ie.

Al zou ik het willen,

ik kom er niet onderuit. 

Ik kan niet een jaartje zeggen, 

'nou, laat ik het dit jaar maar een keertje overslaan'. 

Ik kan het wel zeggen, 

maar in de praktijk werkt dat natuurlijk niet. 

Daar hangt ie....

de onrust,

die donkere wolk,

het vooruitzicht,

de tijd van het jaar waarop ik wat prikkelbaarder ben, 

dat ik soms wat meer in mijzelf ben gekeerd. 

Ik hoor sommige mensen alweer denken,

of misschien zeggen ze het ook gewoon hardop: 

'daar heb je haar weer hoor'

'is ze er nu nog niet overheen?'

'Pffff, weer datzelfde verhaal'

Nou, tegen deze mensen zou ik willen zeggen: 

over de dood van je eigen kind kom je nooit heen!

Echt helemaal nooit!

Stel je zelf maar eens voor (als je zelf kinderen hebt),

dat jij een kind zou verliezen door de dood. 

En dan bedoel ik ook je het echt voorstellen!

Je zal je kind nooit meer horen praten,lachen,huilen.

Je zal je kind nooit op zien groeien.

Je eigen kind,

jouw eigen vlees en bloed. 

Probeer het je eens echt voor te stellen, 

hoe je verder moet leven zonder jouw kind lijfelijk om je heen.

Vriendjes,vriendinnetjes, klasgenootjes van je kind groeien wel door. 

Je ziet een kind lopen die op jouw kind lijkt,

je zou er naar toe willen gaan, maar je beseft dat jouw kind niet meer leeft!

Wat gaat er nu door je heen,

als je het echt voor probeert te stellen? 

8 en 9 Juni, 

ze komen er weer aan.

En net als 14 jaar geleden, 

draait de wereld door. 

Afspraken hier, 

afspraken daar.

Verplichtingen hier, 

verplichtingen daar. 

En na juni,

hebben we dan juli.

De maand waarin Patricia jarig zou zijn. 

Jeetje, niet voor te stellen dat zij 21 jaar zou zijn geworden! 

Voor mij blijft zij altijd 6,

6 jaartjes jong!

Dat is toch geen leeftijd om dood te gaan? 

Zelfs na bijna 14 jaar kan ik wel eens opstandig worden.

(nee lieve mensen ik ben niet labiel, ik ben juist krachtig!) 

Zo wreed kan het leven zijn,

het leven schenkt jouw een kind,

maar datzelfde leven neemt het leven van jouw kind ook weer af.

Hoe wreed,

hoe hartverscheurend! 

Mijn lieve Patricia, 

ik zal haar blijven missen tot de dag dat ik zelf sterf.

De dagen in juni,

haar geboortedag in juli,

deze blijven van haar. 

Ik zal stil blijven staan bij haar leven, 

bij haar ongeluk,

bij haar overlijden. 

Ik leef,

ik geniet,

ik lach,

ik dans,

ik zing,

ik lees,

ik schrijf,

ik zorg,

ik fiets,

ik rij auto,

ik wandel,

ik solliciteer,

ik leer,

ik praat,

ik denk,

....

kortom ik leef echt volop,

en ik geniet ook volop.

Ik ben niet verbitterd,

ik ben geen zure vrouw geworden.

Ik ben geen zeur,

ik ben een moeder die haar kind iedere dag mist! 

De onrust,

de opstandigheid,

mijn prikkelbaarheid,

mijn muurtje,

ze horen erbij.

Zij zijn van mij. 

De mensen die hier mee om kunnen gaan,

ik koester ze met heel mijn hart.

De mensen die het niet begrijpen,

ik probeer ze te begrijpen,

maar ik probeer er ook niet teveel bij stil te staan.

Lieve Patricia,

bijna 14 jaar geleden,

plots was jij er niet meer. 

Maar vergeten doe ik jou nooit. 

Ik blijf jouw naam noemen.

Jouw leven was niet voor niks.

Want meisje, wat heb jij genoten van iedere dag! 

Genoten,

zelfs tot de laatste ,voor jou, bewuste minuten van jouw leven.

Even een stukje fietsen,

hups van de heuvel af waar jij van mama eigenlijk niet van af mocht. 

De wind door jouw blonde haren,

het zonnetje op jouw blonde haartjes.

Zoef...

de heuvel af..

en toen werd het zwart voor jou.

Lieve Patricia, 

voor altijd leef jij in mijn hart. 

Lieve dochter,

mooie meid,

zo fijn dat jij in mijn leven was! 

Ik zal jouw nooit vergeten!  

💕