Krakers gespot

Nou ja zeg, wat mij nu is overkomen. 

Jullie zullen het niet geloven! 

Er zijn krakers gespot, echt waar, hier bij mij in de tuin! 

Ja,echt in mijn tuin, dat is toch brutaal? 

Of toch juist niet...? 

Jaren lang hangt hier aan de schutting al een huisje. 

Ooit was deze mooi en nieuw. 

Strak in de lak, laat maar zeggen. 

Maar zoals dat gaat met huisjes zonder bewoners, 

verschiet de mooie strakke lak.

Het huisje wordt niet meer verzorgd,

en ziet er dan dus uit zoals het huisje bij mij aan de schutting. 

De verf bladert af,

het dak begint wat kiertjes te vertonen. 

Ooit, wat jaren geleden, 

kwam er een bezichtiging,

maar de huurder had er toch geen zin in,

vond het huisje onder zijn stand,

en vertrok. 

Zien jullie hem of haar, 

daar zittend op de schutting? 

Dit lief ogende vogeltje,

heeft samen met een ander lief ogend vogeltje,

het huisje gekraakt. 

Niet even keurig gevraagd of ze het huisje mogen huren

totdat de kindjes uit huis gaan.

Nee met grof geweld hebben ze het huisje gekraakt. 

Zonder te vragen hebben ze een nestje gebouwd,

in het oude huisje aan mijn schutting. 

Zonder te vragen hebben ze samen kindjes gemaakt,

het huisje zit nu dus nog voller. 

Opeens is mijn ooit zo rustige tuin, 

verandert  in een aanvliegroute naar hun gekraakte huisje. 

En ik kan je vertellen, 

ze vliegen op en aan! 

Ik moet soms gewoon uitkijken,

niet geraakt te worden door deze hardwerkende vogeltjes. 

 

Vandaag was dus weer zo'n heerlijke zonnige dag.

Heerlijke blauwe lucht,

de zon stralend aan een strak blauwe hemel. 

En tja, 

omdat ik toch eigenlijk mijn krakers in de tuin super gaaf vind,

zit ik met mijn telefoontje in de aanslag,

om deze hardwerkende vogeltjes op de gevoelige plaat te zetten. 

Maar ja,

ik denk dat de krakers mij op afstand in de gaten zaten te houden. 

"Mens soort gezien "

"Mens soort wil ons vastleggen op beeld"

Dus jullie raden het misschien al. 

Ik zat daar dus mooi voor 'niks' met mijn telefoon in de aanslag. 

Wel lekker in het zonnetje, 

dat dan wel weer. 

 Maar ja, 

ik ging met een missie,

en ik was mij ervan bewust dat ik de missie af moest breken, 

omdat de krakers niet meer op kwamen dagen. 

Wel mocht ik genieten,

van het vrolijke getjilp wat uit het gekraakte huisje kwam. 

Maar ik geef niet op uiteraard, 

er mag wel wat tegenover staan als mijn huisje zomaar wordt gekraakt. 

Ik zou en ik wilde de krakers op de gevoelige plaat krijgen.

Dus even later zit ik weer heerlijk buiten.

Dit keer mijn camera op mijn telefoon al startklaar.

Ingezoomd en wel op het huisje wat sinds kort bewoond is. 

 En wauw,

het is mij gelukt! 

De hardwerkende krakers staan op de gevoelige plaat. 

En ik vind de krakers er zo mooi opstaan. 

Gewoon met mijn simpele cameraatje van mijn telefoon. 

Kijken jullie even met mij mee? 

Mag ik jullie dan voorstellen aan de tijdelijke bewoners van mijn huisje aan de schutting? 

 

Voor hoelang deze krakers nog het huisje blijven bezetten, 

dat weet ik uiteraard niet.

Want erg spraakzaam zijn ze verder niet. 

Ook weet ik niet of zij hun kinderen nog aan mij voor komen stellen. 

Ik heb het vermoeden van niet? 

Ook weet ik niet zeker of ik hun kinderen te zien krijg.

Misschien vertrekken ze wel, 

zonder een bedankje? 

Ik geniet iedere dag van deze hardwerkende vogeltjes.

In de tuin zitten is nu net even extra leuk!

Zij trekken zich van mij ook echt niks aan. 

Wel van Roos, onze waakzame Boomer. 

En Roos, tja, die is eigenlijk net zo nieuwsgierig als ik dat ben. 

Het liefst springt ze het huisje in om te kijken wie daar allemaal in wonen. 

Gelukkig kan Roos er niet bij. 

Ook vind Roos het niet leuk als papa en mama vogel de kindjes komen voeren.

Roos maakt er een sport van om zo vaak mogelijk papa en mama vogel te verjagen. 

Gelukkig ben ik er ook nog.  

En gelukkig luistert Roos dan ook heel goed naar mij (of toch niet?) 

Tot zover mijn verhaal over de brutale,

maar toch erg mooie en te gekke krakers. 

Het huisje mogen ze van mij kraken,

zolang ze maar willen.

Want ik wil er toch zelf niet in wonen. 

Tjilp tjilp... 

tot een volgende blog.