donderdag 16 februari 2012

Angst....

Sinds Mike in ons leven is,is mij al vaak de vraag gesteld of ik nu ook angstiger ben dat Mike wat ergs  zou gebeuren.
Natuurlijk merk ik zelf dat ik een rugzak meedraag met de ervaring van het overlijden van Patricia. Dus ja,ik ben wel angstiger,maar ik wil daar wel ontzettend mee oppassen.
Want ik wil natuurlijk niet dat angst mijn leven gaan beheersen.
En ik wil natuurlijk niet dat Mike belemmert gaat worden in zijn 'kind zijn'.

Nu is het natuurlijk wel zo dat Mike nu nog 'veilig' binnen de poort speelt en nog niet alleen buiten de poort gaat spelen. Dus ik heb hem nu zo dicht mogelijk in mijn zicht. Maar nu wil dat met Mike nog niet alles zeggen,want het is een echte jongen, klimmen,klauteren,opstapelen en daar op willen gaan staan. Dus ook in mijn zicht hou ik mijn hart vaak vast.

Maar ik wil niet dat angst mijn leven gaat beheersen, dus ik moet proberen Mike lekker kind te laten zijn. En tja,wees eerlijk, kind zijn en groter groeien dat gaat nu eenmaal met vallen en met opstaan. Blauwe plekken, schaafwondjes,huilen, het hoort allemaal bij het groter worden.
En ik ben mij heel erg bewust dat een ongeluk in een klein hoekje zit,daar ben ik ook heel realistisch in. Ik kan mijn kind niet overal tegen beschermen ookal zou ik dat het liefst wel doen.

Als ik kijk naar Patricia, zij is verongelukt met fietsen, iets wat zij heel goed kon en wat zij ook erg graag deed. Ik had nooit verwacht dat zij zou verongelukken met haar fietsje, ik had altijd een angst voor de vijvers in mijn wijk, angst dat Patricia daar in zou verdrinken. Maar nooit nee nooit had ik gedacht dat het fietsen haar dood zou betekenen. Anders had ik haar natuurlijk nooit weg laten gaan. Ik vertrouwde haar met fietsen, ik wist dat zij niet roekeloos zou zijn, ik wist dat zij op haar manier heel goed uit zou kijken. Anders zou ik haar natuurlijk nooit hebben laten gaan. Een ongeluk is zo gebeurd, een ongeluk zit in een klein hoekje....



Tuurlijk moet ik er niet aan denken dat Mike ooit tegen mij gaat zeggen  dat hij een stukje gaat fietsen, of dat hij in bomen gaat klimmen (wat veel jongens natuurlijk doen).Maar ja, er komt ooit een dag dat hij dit gaat zeggen of gaat doen. Tot die tijd geniet ik van mijn kleine ventje,dichtbij mij in het zicht. En dan hou ik af en toe mijn hart vast,maar hij is wel dichtbij. En mijn kleine ventje heeft een bijzonder beschermengeltje op zijn schouder zitten, zijn grote zus, mijn lieve dochter ;  ♥Patricia.


12 opmerkingen:

  1. ....even stil van...

    Knuffel voor jou kanjer

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor jouw knuffel en voor het lezen lieve meis. Knuff terug.

      Verwijderen
  2. wat een mooie blog.... zit nu al voor de vierde keer iets te typen als reactie. de eerste drie waren wel zo slecht dat ik maar gewist heb. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik me niet voor kan stellen hoe angstig het moet zijn om Mike straks wat losser te laten, wat hij ongetwijfeld gaat eisen van je. Leg het hem uit in zijn woorden, benoem je angsten zonder hem bang te maken.... veel meer kun je, vrees ik, niet doen :(

    Zoals je al zei, je kan ze niet overal tegen beschermen. je blijft altijd afhankelijk van "anderen" in dit gegeven.... hoe stom dat ook is

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Rik voor jouw fijne en troostende reactie ! Onder de indruk hoe jij reageerd,dank je wel !

      Verwijderen
  3. Mooi verwoord hoor..

    Liefs voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel herkenbaar. Als ik bij mijn ouders kom, als ik aan kom rijden en ik zie door het grote keukenraam niet wat ik verwacht te zullen zien, begin ik al te denken. Toch ga ik weer een keer weg, vol vertrouwen dat ik ze weer zal zien, zoals die ene dag in september, toen ik zeker wist dat ik mijn zus de volgende dag weer zou zien.
    Maar ik blijf het doen. Ik leef mijn leven. Bezoek de sauna waar telefoons vanwege de camera's niet zijn toegestaan en je dus niet bereikbaar bent. Omdat het onvermijdbare toch wel gebeurd. Daarom heet het ook zo.
    Ik weet zeker dat je een goede moeder bent voor Mike. Knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Robard voor jouw lieve reactie en jouw openheid.Inderdaad is het een onvermijdbaar iets,vroeg of laat komt het...EN tot die tijd proberen te leven, proberen te genieten. Valt niet altijd mee he? Knuff voor jou.

      Verwijderen
  5. Zeer zwaar zo leven. Hoe oud is Patricia geworden ?
    Ze ziet er zo schattig uit.

    Dag lieve Patricia.

    Alisha.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Alisha, Patricia is 6 jaar geworden,bijna 7 jaar.
    Dank je wel voor jouw lieve reactie !

    BeantwoordenVerwijderen