Angst....

Sinds Mike in ons leven is,is mij al vaak de vraag gesteld of ik nu ook angstiger ben dat Mike wat ergs  zou gebeuren.
Natuurlijk merk ik zelf dat ik een rugzak meedraag met de ervaring van het overlijden van Patricia. Dus ja,ik ben wel angstiger,maar ik wil daar wel ontzettend mee oppassen.
Want ik wil natuurlijk niet dat angst mijn leven gaan beheersen.
En ik wil natuurlijk niet dat Mike belemmert gaat worden in zijn 'kind zijn'.

Nu is het natuurlijk wel zo dat Mike nu nog 'veilig' binnen de poort speelt en nog niet alleen buiten de poort gaat spelen. Dus ik heb hem nu zo dicht mogelijk in mijn zicht. Maar nu wil dat met Mike nog niet alles zeggen,want het is een echte jongen, klimmen,klauteren,opstapelen en daar op willen gaan staan. Dus ook in mijn zicht hou ik mijn hart vaak vast.

Maar ik wil niet dat angst mijn leven gaat beheersen, dus ik moet proberen Mike lekker kind te laten zijn. En tja,wees eerlijk, kind zijn en groter groeien dat gaat nu eenmaal met vallen en met opstaan. Blauwe plekken, schaafwondjes,huilen, het hoort allemaal bij het groter worden.
En ik ben mij heel erg bewust dat een ongeluk in een klein hoekje zit,daar ben ik ook heel realistisch in. Ik kan mijn kind niet overal tegen beschermen ookal zou ik dat het liefst wel doen.

Als ik kijk naar Patricia, zij is verongelukt met fietsen, iets wat zij heel goed kon en wat zij ook erg graag deed. Ik had nooit verwacht dat zij zou verongelukken met haar fietsje, ik had altijd een angst voor de vijvers in mijn wijk, angst dat Patricia daar in zou verdrinken. Maar nooit nee nooit had ik gedacht dat het fietsen haar dood zou betekenen. Anders had ik haar natuurlijk nooit weg laten gaan. Ik vertrouwde haar met fietsen, ik wist dat zij niet roekeloos zou zijn, ik wist dat zij op haar manier heel goed uit zou kijken. Anders zou ik haar natuurlijk nooit hebben laten gaan. Een ongeluk is zo gebeurd, een ongeluk zit in een klein hoekje....

Tuurlijk moet ik er niet aan denken dat Mike ooit tegen mij gaat zeggen  dat hij een stukje gaat fietsen, of dat hij in bomen gaat klimmen (wat veel jongens natuurlijk doen).Maar ja, er komt ooit een dag dat hij dit gaat zeggen of gaat doen. Tot die tijd geniet ik van mijn kleine ventje,dichtbij mij in het zicht. En dan hou ik af en toe mijn hart vast,maar hij is wel dichtbij. En mijn kleine ventje heeft een bijzonder beschermengeltje op zijn schouder zitten, zijn grote zus, mijn lieve dochter ;  ♥Patricia.