Wat de tijd doet.

Wandelend met hondje Roos,

heerlijk vindt zij het,

ieder stukje die zij kan afbakenen,

bakent zij af. 

Wat een heerlijk eigenwijs hondje,

wat een eigen willetje heeft zij.

Soms wandelen wij langs het bankje van Patricia,

ook deze week namen wij deze route.

Stilstaand bij Patricia haar bankje,

zag ik wat de tijd doet.

Het plaatje in het bankje,

steeds meer aangetast door de tijd.

 Alles is nog leesbaar,

maar je ziet dat de tijd verder is gegaan. 

Het plaatje is dof,

de schroefjes laten kleine roest spoortjes zien. 

Ik ben mij er opeens bewust van,

dat dit bankje er al een tijdje staat. 

Een tijd geleden,

lag Patricia hier zwaargewond op de grond.

Ook de geluidswal,

waar je ooit overheen kon fietsen.

Deze laat ook zien,

dat de tijd verder is gegaan.

Onvoorstelbaar vind ik het bijna,

waar is de tijd gebleven? 

Hoe lang is het geleden,

dat Patricia hier voor het laatst vanaf fietste?

 

 

De tijd,

het doet zoveel,

maar ook weer niet.

Ik zie de schoonheid van het leven weer,
terwijl ik toen dacht dat ik deze schoonheid nooit meer zou zien.
Maar ik voel ook nog steeds het gemis,
herinneringen die nooit meer zullen verdwijnen.


De tijd,
deze tikt door.
Je ziet het aan het plaatje in Patricia haar bankje,
aan de geluidswal die ooit begaanbaar was maar nu niet meer.
Ik voel het,
want ik ben mij bewust dat haar 15de sterfdag er weer aan komt.

Tijdens de wandeling staan wij stil bij Patricia haar bankje,
ik werp mijn blik omhoog naar de geluidswal.
Een glimlach,
een steek in mijn hart.
Een gevoel van geluk bij het zien van de kleurige bloempjes,
van hondje Roos die dapper de wereld door haar oogjes bekijkt.
Een gevoel van gemis,
omdat ik weet dat het in juni 15 jaar geleden is,
dat mijn lieve meissie zo plots uit mijn leven werd gerukt.  

Tijd,
het tikt door.
Dus als je kan,
geniet zoveel mogelijk!
En genieten,
dat kan je al doen van hele kleine dingetjes.