Nee, het is geen maandag.
Geen maandag positief bloggen deze week.
Want dat kan niet meer,
aangezien het nu al woensdag is.
🌸
Maandag was wel een positieve dag,
want mijn beste vriendin,
die ik echt al jaaaaaaren ken
(oeps, wat voel ik mij oud)
was afgelopen maandag 25 jaar getrouwd.
Reden voor mij om even gezellig bij haar langs te gaan,
al volgt het grotere feest nog.
Dus dat was wel een dagje die een fleurig bloempje verdiende toch?
🌸
Wat is het fijn om zo'n goede vriendin in mijn leven te hebben.
Ik was op haar bruiloft 25 jaar geleden,
dus wij kennen elkaar al behoorlijk wat jaartjes,
en hebben zo al veel lief en soms leed gedeeld.
Nou..als dat niet positief is,
dan weet ik het niet meer.
🌸
Fleurig bloempje,
fleurige bloempjes.
🌸
OoievaarsbekGeranium 'Patricia'Zo heet het plantje die op de foto staat.Ik heb al eerder verteld dat dit plantje bijzonder is voor mij.Ooit kreeg ik deze van mijn broer en schoonzus op een gedenkdag van Patricia.Hoe mooi symbolisch,een vrolijk bloempje,met de naam Patricia. Ieder jaar rond de sterfdag van Patricia staat deze fleurige plant in bloei. 🌸Ik zit in de tuin,zie hoe er steeds meer fleurige bloempjes uit de knop komen.Prachtig,vrolijk ! 🌸 (Waarschuwing: Heb je geen zin in gezeur, gezeik, gemekker...lees dan niet verder en sluit deze pagina nu maar af....) 💔 Bam!!!Ik ben mij er opeens bewust van dat de sterfdag van Patricia er weer bijna aan zit te komen.Hoe meer bloempjes eruit de knop komen, hoe dichterbij de dagen van haar ongeluk en sterfdag komen. Haar 15 de sterfdag!Hoe is het mogelijk!15 Jaar???Soms zou ik de tijd willen stoppen,of nee, ik zou de tijd terug willen draaien!Dan zou ik 8 juni 2004,Patricia verboden hebben om op haar fiets te stappen!Ik zou haar dan nog lekker een glaasje ranja hebben gegeven,en nog even lekker met haar hebben gekletst.
Bam!!!Ik voel mij opstandig!Dit verdriet wat nooit meer weggaat!Een verdriet dat ergens in mijn woont en er soms (ja...zelfs na bijna 15 jaar!!!)uitvliegt.Dat intense verdriet,wat eigenlijk met geen pen te beschrijven is.Dat intense verdriet,wat voor niemand zichtbaar is.Dat intense verdriet,wat voor mensen zonder empathie niet voor te stellen is. 💔 Datums,die je soms zou willen vergeten,maar wat onmogelijk is om te vergeten!Datums,die ieder jaar terug komen,en al zou je er soms voor weg willen rennen,dat kan niet, want die datums rennen met je mee. 💔Het maakt niet uit waar je naar toe gaat,want overal,waar je ook bent, voel je het grote gemis,het intense verdriet om wat had kunnen zijn, maar er niet meer is. Het intense verdriet,omdat zij nog zo genoot van het leven, en het zo abrupt ten einde kwam.Het gemis,je eigen kind niet op zien groeien,je er eigenlijk geen voorstelling meer bij kan maken hoe zij er nu uit zou hebben gezien. 💔 Bam!!!Het voelt soms zo verdomde eenzaam,al ben ik dat niet.Maar ja,een gevoel is een gevoel hè! Onrust,het giert door mijn lijf.Tijd wat doortikt,soms niet bij te houden is.Haar sterfdag tikt verder weg,haar leven tikt verder weg. En haar leven was al veel te kort. 🍀 Ik kijk naar de fleurige bloempjes in mijn tuin,wat een vrolijke kleurtjes.Het bloempje ziet er lief uit,een beetje klein,maar niet te klein.Mooi,prachtig,wat een schoonheid. Dankbaar,dat ik ook dat nog zie.De mooie dingen in het leven.Het leeft naast elkaar,net als mijn vrolijke buien,naast mijn opstandige en verdrietige buien leven.🍀 Dit is mijn leven,mijn leven zonder,maar ook met Patricia. Mijn leven,met veel vrolijke momenten,waar ik zoveel mogelijk positieve dingen wil zien.Maar ook mijn leven,met mijn opstandigheid,mijn verdriet,mijn gemis! 🍀 Wat zo'n lief plantje al niet teweeg kan brengen,op deze woensdag.
( voor altijd in mijn hart 💗)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten