woensdag 12 juli 2017

Moet ik even kwijt

Het is vandaag een echte natte zomerdag. 
Grauw, regen, geen blauw stukje aan de hemel te zien. 
Wat past dit weer goed bij mijn gevoel vandaag. 

Mijn hart huilt, ik voel mij opstandig, boos, verdrietig, vanalles door elkaar. 
Er zullen nu geheid mensen zijn die denken : 'komt dat mens weer aan te zeuren'. 
Nou dan moeten die mensen dat maar lekker denken, I don't care! 

Ik voel mij opstandig, boos, verdrietig. 
Mijn mooie meid had deze maand gewoon 20 jaar moeten worden! 
Zij hoort niet dood te zijn. 

Ik leef, en ik leef verder. 
Ik ben geen treurwilg!
Ik ben niet zielig!
Ik ben geen zeur! 
      Ik ben moeder van een overleden kind! 




Ik mis haar zo ontzettend. 
Ik verlang zo ontzettend naar haar! 

Wat is het soms moeilijk om verder te leven met dit gemis wat er altijd is! 
Het maakt geen snars uit dat Patricia 'al' 13 jaar dood is. 
Het gemis wordt er niet minder om hoor. 

Meiden, jongens die ik nog ken uit de tijd dat Patricia nog leefde, 
klasgenootjes, 
straatgenootjes, 
ik zie ze opgroeien.
Ik ben blij voor ze,
maar soms huilt mijn hart dan nog harder! 

En wat te denken van die ambulance die er laatst opeens was met alle toeters en bellen aan? 
Ik had hem niet zien aankomen door de bocht die in de weg zat. 
Trillend zat ik achter het stuur. 
Terug in de tijd, 
terug in de ambulance met mijn zwaargewonde dochter achterin. 

Ik voel mij opstandig ! 
Ik voel mij boos ! 
Ik voel mij verdrietig! 

Ik mis mijn kind zo ontzettend !!!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten