Aan de voeten

 

En daar stond zij dan,

met haar voeten in het dorre gras. 

Eigenlijk kon je het geen gras meer noemen,

want het maakte een knisperend geluid onder haar voeten. 

Zo'n geluid alsof alles wat onder haar voeten kwam langzaam afbrak bij iedere stap die zij zette. 

Ze was het er over eens, het was te warm en te droog. 

Niet alleen zij was de warmte zat, ook de natuur snakte naar een beetje water en wat minder hoge temperaturen. 

Voorzichtig verzette zij haar voeten. Alsof ze bang was alles te vernielen met haar stappen die zij zou zetten. 

Zij ging zitten, het bankje stond lekker in de schaduw van een hoge boom. Om haar heen was de stilte. In haar hoofd niet. 

Haar blik liet zij gaan over het mooie rustgevende landschap. En zij besefte dat de wereld aan haar voeten lag. Want deze prachtige natuur daar mocht zij zomaar van genieten, iedere dag maar weer. 

Zij was baas over haar eigen leven, iedere dag maar weer. Zij bepaalde waar zij haar voeten neer wilde gaan zetten. 

De schaduw was rustgevend, het briesje door haar haren ook. 

Wat kon zij op zo'n moment dankbaarheid voelen. Want dit lekkere briesje, het verkoelde haar. Haar haren dansend op haar hoofd, zachtjes, want het briesje was ook zacht. Maar welkom, dat zeker. Zij bleef nog even zitten, genietend van het dansende haar, van het lekkere briesje wat speelde met haar haren. Was dit niet waar het leven om draait ? Zelf kleur vinden in het leven? De kleur zien, de kleur waarderen? 

Kleur, sommige kleuren hebben een betekenis, sommige kleuren raken gewoon omdat ze zo mooi zijn. 

Ze keek, en zij genoot van de kleuren die dichtbij elkaar stonden. Haar eigen lievelingskleur, en de kleur van een dierbaar iemand. Naast elkaar, zacht dansend in het briesje wat af en toe langs kwam. 

Dansende haren, dansende bloemen. Het werd steeds vrolijker. 

Haar groene ogen, genietend om zich heen kijkend. Beseffend hoe mooi de natuur kan zijn. De stilte om haar heen, een vogeltje wat zingt, het geritsel van een blaadje die door het verkoelend briesje omhoog werd getild. Het verkoelende briesje die boomtoppen laat zwaaien, niet te uitbundig, maar als een vriendelijke groet. 

Wat kan het soms zoeken zijn, soms kan zij het vinden, maar soms ook niet. Onrust, hoe dan, wanneer dan, waarom dan? 

Wat bracht dit moment in de natuur een stukje rust. Alsof in de natuur de zorgen er even niet zijn. De natuur met haar pracht haar laat vergeten dat zij zoveel onrust meedraagt. Alsof het zachte briesje haar zorgen weg heeft geblazen en mee heeft genomen naar een andere plek. 

De natuur, een herinnering ook aan vroeger. Een glimlach op haar gezicht. " Chinees Vlechten" , het woord komt meteen op in haar hoofd. Zouden meer mensen die herinnering hebben vraagt zij zich af? 

Dat chinees vlechten ging vroeger vaak sneller dan zij dacht. Voor zij het wist was het al gebeurd en had zij haar mond vol met de pluisjes. Onder luid gelach van degene die het chinees vlechten had uitgevoerd. 

Een glimlach op haar gezicht bij deze herinnering. Wat gaat de tijd toch ook eigenlijk snel. 

 

Zij liep nog even verder, net als de tijd die verder tikte. Een enorm grote boom trok haar aandacht. Wauw, hoe oud zou deze boom zijn? En wat heerlijk, de beschermende bladeren die deze boom draagt. Het bankje stond dan ook op een perfect plek, in de schaduw van deze pracht boom. Hoe indrukwekkend kan een boom eigenlijk zijn dacht zij. De dikke stam, meerdere grote indrukwekkende takken. De ene tak sterk, de andere wat zwakker.

Een boom, als die kon praten had deze waarschijnlijk hele indrukwekkende, lachwekkende, emotionele verhalen. Want als je zo oud bent, dan heb je al heel wat gezien en meegemaakt. 

Zittend op het bankje, haar gedachten laten gaan. Genietend van het uitzicht. Een water, zomaar middenin de natuur. 

Libelle's vliegen laag over het water. Ook andere vliegende wezentjes schitteren in het zonlicht wat mooi op het water schijnt. 

Waterlelies dansen op het water. Hun knopjes nog dicht, dat wel. 

En zo, zo gebeurde het toch, de onrust in haar hoofd was even weg. 

De natuur liet het gebeuren. 

De natuur liet haar mooie wonderlijke dingen zien en voelen. 

Het deed haar wederom beseffen dat zij zelf verantwoordelijk is voor haar leven. Zij moet zelf zorgen voor haar onrust een ander kan dat niet voor haar wegnemen. De natuur was goed voor haar vandaag. Dankbaar is zij, dankbaar voor wat er is.

 

Zelfs dankbaar voor lastig dingen, want de lastige dingen in het leven geven de les mee om dingen die er wel zijn te waarderen. En zo gebeurde het, dat zij toch nog best een goede dag had, zonder al teveel onrust. Dankbaar voor de natuur .