~ Vermoeiend ~

Het klinkt misschien een beetje gek,

maar misschien ook niet....

Maar soms vind ik het wel eens vermoeiend,

om moeder te zijn van een overleden kind.

♥

Het leven gaat door,

ook na het overlijden van een kind.

Ik ben door gegaan en ik ga nog steeds door,

ookal mis ik mijn lieve meissie nog iedere dag.

♥

Maar het is dan soms wel eens vermoeiend,

dat ik zomaar opeens van slag kan raken.

Een liedje wat herinnerd aan,

een oud klasgenootje...,

data's op de kalender...,

het geluid van een ambulance...,

een gesprek wat ik opvang...,

een motoragent met een fluoriserende jas aan,

de vraag hoeveel kinderen ik heb.....

♥

Een lach bij mij kan dan opeens verdwijnen,

al zien anderen dat niet gebeuren.

Mijn glimlach blijft aan de buitenkant zichtbaar,

maar van binnen voel ik 'm niet.

♥

Verder gaan met het leven,

niet blijven hangen in het verdriet...

wat klinkt het allemaal mooi,

maar hoe anders is de werkelijkheid.

♥

Een kind verliezen,

een deel van jezelf.

Het hoort niet zo te zijn,

het gaat in tegen de natuur.

♥

En soms,

tja,

soms vind ik het wel eens vermoeiend,

dat het leven nooit meer zo zal zijn

zoals het was voor het ongeluk,

voor de dood van mijn kind.

♥

Het onbezorgde is voorgoed verdwenen,

een stukje angst dat het mij nog eens gaat overkomen.

Mike die begint met de wijde wereld te ontdekken,

heel gezond,

maar ik hou soms mijn hart vast.

Maar hij moet kind zijn,

hij moet met vallen en met opstaan groot worden.

Ik moet hem dat vertrouwen geven,

dat vertrouwen had ik ♥Patricia ook gegeven.

♥

En toch...

soms vind ik het gewoon best vermoeiend,

mama zijn van de mooiste engel

 

 

 

♥