De hele week had hij, Mike in dit geval, mij er al om gevraagd,
maar ja, een mama die ziek is heeft geen zin in koekjes bakken.
"Gaan wij dan vandaag wel koekjes bakken mama, daar heb ik zoooo'n zin in " zegt hij weer met zijn allerliefste lach.
En ookal voel ik mij vandaag nog bijna slechter dan gisteren,
ik besluit wel koekjes te gaan bakken,
Mike heeft tenslotte ook voorjaarsvakantie.
En in zijn vakantie heeft ie tot nu toe alleen nog maar een zieke mama gezien die nergens puf voor heeft.
Ik duw een paar aspirines naar binnen, een strepsel erachteraan en gaan met die banaan(klinkt fantatieker dan ik ben....) .
Mike zijn koksetje aan,
en dan zijn wij er klaar voor
(al heb ik heeeeeeeeeeeeeeeeelemaal geen puf voor dit)
En tja, eigenlijk weet je het dan al wel he?
Als je al zo begint met koekjes bakken,
dan weet je diep in je hart al dat het niks gaat worden.
Het beslag voor de koekjes wordt wel mooi glad,
maar voelt wat kleverig aan (en dan druk ik mij nog zachtjes uit) ,
ik krijg het nauwelijks goed op de bakplaat
(maar met veel gemopper lukt het...) .
En als dan de bakplaat even in de oven staat,
en ik ga even kijken,
dan weet ik het zeker....
dit gaan nu officieel 'vuilnis-bak-ras-koekjes'worden.
Mike is erg teleurgesteld dat de koekjes niet eetbaar zijn,
want : "Mamaaaaa, ik had zoooooo'n zin in zo'n lekker koekje'
En daar achteraan: " En mammmmm, het is jouw schuld he dat ze niet zijn gelukt, jij hebt ze te groot gemaakt he? "
(lekker ding)
Dus wat heb ik vandaag geleerd?
Bak nooit koekjes met je kind als je jezelf nog ziekjes voelt,
speel dan liever met de duplo samen met je kind ........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten