zaterdag 2 juni 2012

Onwerkelijk




Volgende week vrijdag, dan is het 8 jaar geleden dat ♥Patricia haar ongeluk kreeg.
Volgende week zaterdag, dan is het 8 jaar geleden dat ♥Patricia overleden is.
8 Jaar, is dat ALWEER 8 jaar geleden , of NOG MAAR 8 jaar geleden?
Aan de ene kant voelt het als alweer, maar de andere kant is het nog maar....
Want die dag, ik zal het nooit vergeten.
Die dag, ik kan hem terug halen als de dag van gisteren.
Dat gevoel van ongeloof, onwerkelijkheid.
Het  gevoel van totaal verslagen zijn dat mijn kind zo ontzettend gewond is....
Ik kan die dag terug halen, het weer was fantastisch, ♥Patricia in haar korte broekje met t shirtje.
Het was een gewone dag, een schooldag voor ♥Patricia.
Alles was die dag gewoon..... niet wetend dat na deze dag niks meer gewoon zou zijn.

8 Jaar geleden, t blijft toch ook wel onwerkelijk aanvoelen.
Heb ik echt 8 jaar geleden voor het laatst
haar aangeraakt
haar gekust
haar gehoord
haar gevoeld
haar naar school gebracht
Alles voor het laatst..... wat onwerkelijk eigenlijk....

8 Jaar geleden... t lijkt lang, maar zo voelt het niet....
Ieder dag is zij in mijn gedachten, en niet altijd met een traan, gelukkig ook heel vaak met een grote glimlach.
Dankbaar dat ik van haar heb mogen genieten, dankbaar dat zij mijn meissie was en dat zij  altijd mijn meissie zal blijven!

5 opmerkingen:

  1. Een golfbeweging, dat is het lieverd. Met golven die elke keer anders zijn, maar altijd terugkomen. Soms wat trager, soms wat hoger, maar net als in de zee, voor altijd blijven komen.
    En ik blijf je blog lezen. Omdat je echt wat te zeggen hebt.
    Liefs, Sabine

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel heftig om te lezen Bea, maar voor jullie is dit helaas werkelijkheid.. Heb zoveel respect voor 't feit dat je ook kan terugdenken aan de mooie momenten met jou meisje. Hoop dat iedereen dat doet die haar gekend heeft, zodat vaststaat dat ze er niet voor niets is geweest, jouw dochter.. <3

    Prachtige foto van jullie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jan Hadderingh2 juni 2012 om 13:48

    Eén van mijn zussen heeft haar enige dochter(23)én man verloren door kanker. Ik herken de pijnbeleving die in jouw verhaal verwerkt zit uit haar verhalen tijdens onze gesprekken.

    Alleen jij verwoord het zo geweldig helder, dat vind ik zo moedig! Want dat is pijn toelaten.

    Mijn zus zal het nooit meer echt een plek kunnen geven, maar gelukkig heeft ze steun van vrienden en familie.

    Jij komt nog heel ver met dat plek kunnen geven Bea. Alle respect!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jan Hadderingh2 juni 2012 om 14:45

    verwoordt moet het zijn.... sorry, anders slaap ik niet goed...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Bea, ik lees soms je blog even en denk dan ook aan jullie neefjes... ik weet niet zo goed wat ik zeggen kan, maar het raakt me zeer
    Ik wil je veel sterkte wensen en als ik het zo begrijp... ga je er heel goed mee om!
    Ik dacht even aan een muziekje van Ben Howard (Keep your head up) en dat is wat jij doet! In dit nummer klinkt ook : "and I will always remember you the same" ... Ik wil niet graag inbreken in verdriet en pijn, maar je beschrijft het zo puur en eerlijk, dat ik het niet kon laten...
    Sterkte! Groetjes, Anouska (door je zus Jolanda, kwam ik ook bij jou terecht...

    BeantwoordenVerwijderen