woensdag 6 juni 2012

* VOOK * Vereniging Ouders Overleden Kind*



Rouw.
Rouw is het gevecht dat we leveren om de dood van ons kind te overleven.
Vanuit de gemeenschappelijke ervaring van de dood van ons kind willen we elkaar daarin tot steun zijn; willen we proberen ruimte te scheppen om ervaringen en gevoelens met elkaar te delen.
Ondanks de gemeenschappelijke ervaring rouwt ieder van ons op haar en zijn eigen wijze. Ook (huwelijks)partners rouwen vaak totaal verschillend om de dood van hun kind, en dat geldt ook voor de andere kinderen in een gezin. Begrip voor die verschillen is van wezenlijk belang om elkaar tot steun te kunnen zijn.


Zelfhulp.
Binnen de vereniging werken we vanuit onze 'ervaringsdeskundigheid' met elkaar samen. We proberen mogelijkheden te scheppen om lotgenoten met elkaar in contact te brengen, want een lotgenoot heeft vaak maar een half woord nodig om jouw gevoelens te herkennen en te begrijpen. Dat tref je bij vrijwel niemand anders aan.


Troost.
De troost die we elkaar kunnen bieden is dat we elkaar vasthouden wanneer we dreigen te vallen, elkaar overeind helpen wanneer we weer eens zijn gestruikeld, dat we naar elkaar luisteren en aan elkaar vertellen over de pijn die we voelen en het onbegrip dat we soms ontmoeten, dat we met elkaar huilen, maar ook lachen, elkaar aankijken en herkennen.
Dan kan er een nieuw perspectief ontstaan, waaruit blijkt dat het toch mogelijk is om verder te gaan, dat er ondanks het verdriet toch weer ruimte kan komen voor nieuwe vreugde. Óver gaat het nooit, maar 'verdriet om het ene en vreugde om het andere verdragen elkaar op den duur wel', al lijkt dat moment nu nog zo ver weg...




Bovenstaande heb ik van de site van VOOK gehaald waar je meer informatie kan vinden over VOOK , http://www.vook.nl/index.php/7-hoofdartikel/1-wie-zijn-wij Dus ken je iemand die een kind moet missen, of ben je zelf ouder van een overleden kind, dan kan de vereniging misschien iets betekenen. Ook bestaat er binnen de vereniging een groep voor broers en zussen.
Ikzelf ben erg blij dat de vereniging bestaat, contact met lotgenoten voelt als een soort van thuiskomen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten