Het leven begint bij 40.

Wat is een leeftijd, je bent zo oud als je je voelt ( oeps,soms heb ik dagen dat ik mij wel 80 voel ? )
Maar ja, leeftijd is wel iets waar mensen toch wel een soort van waarde aan hechten. Ergens schijnt het belangrijk te zijn dat mensen jouw leeftijd willen weten. En toch......

Neem nu dat irritante onderzoek waaruit is gebleken dat op de arbeidsmarkt al bijna geen plek is voor mensen die 40 jaar of ouder zijn! Schrik... hoezo niet? (laat ik nu net 40 jaar zijn geworden!) Nee een 40 jarige is minder gemotiveerd,vaker ziek, minder flexibel... en bla bla bla... nog meer van dat gezwets.
Werken alle onderzoeken , alle regels elkaar zo langzamerhand niet allemaal tegen? Want er moet wel langer doorgewerkt worden, het liefst zolang dat wij nog te oud zijn om te gaan genieten van het leven.
Vacatures zijn er bijna niet, maar ja...das maar bijzaak. En zijn er dan vacatures dan hoeft een 40 jarige dus eigenlijk niet te gaan solliciteren, want tja, die maakt toch bijna geen kans. Ik las ergens dat een 40 jarige eigenlijk niet schriftelijk hoeft te gaan solliciteren op een vacature omdat de kans heel erg klein is dat hij of zij wordt uitgenodigd voor een gesprek. Nee een 40 jarige zou het meer moeten hebben van het netwerken, sociale media....

Hoezo zou ik als 40 jarige niet gemotiveerd zijn? Ik barst van de motivatie om weer betaald aan het werk te gaan.
 Hoezo zou ik niet flexibel zijn? Als iets in goed overleg gaat ben ik super flexibel.
Hoezo ben ik vaak ziek? Ik ben bijna nooit ziek, niet vaker dan een gemiddelde Nederlander ongeacht zijn of haar leeftijd !

Ik als 40 jarige neem wel levenservaring met mij mee.
Ik als 40 jarige neem wel een dosis verantwoordelijkheidsgevoel met mij mee.
Ik als 40 jarige neem wel werk ervaring met mij mee.

Maar buiten die leeftijd om, ik neem mijzelf mee, en ik ben ikke, met mijn goede kanten en mijn minder goede kanten (maar dat is niet leeftijdsgebonden) ....... Ben blij dat ik 40 jaar heb mogen worden... ja toch?