~ Juni 2014 ~

Ik sla de kalender om,

en daar verschijnt de maand juni.

 

 

En eigenlijk hoef ik de kalender niet om te slaan,

om te weten welke datums er weer aankomen.

Deze tijd van het jaar,

onrust in mij.

Deze tijd van het jaar,

kan ik mijn draai niet vinden.

De kalender is alleen een bevestiging van wat ik al weet,

8 en 9 juni staan weer voor de deur.

 

Onvoorstelbaar dat de tijd 10 jaar weg heeft getikt,

10 jaar zonder mijn mooie meisje lijfelijk aanwezig.

Toen Patricia haar ongeluk kreeg in 2004,

leek het alsof de tijd voor altijd stil bleef staan.

En nu 2014,

 bewijst de tijd dat deze niet stil is blijven staan.

 

8 Juni 2004,

een dag als geen ander.

Een gewone schooldag,

prachtig weer.

Wat ben ik blij en dankbaar dat Patricia deze dag gewoon genoten heeft.

 

 



Haar tekening gemaakt op 8 juni 2004
 
Haar laatste herinnering moet alleen maar mooi zijn geweest,
hard fietsend,
de wind door haar haren,
prachtig weer.
De knal,
haar shock,
geen tijd gehad om angst of pijn te voelen.
De lieve mevrouw die meteen bij haar was,
wat doet het goed te weten dat die lieverd bij mijn meissie was.
 
9 Juni 2004,
de onwerkelijkheid dat mijn meissie echt overleden is,
onomkeerbaar,
definitief.....
Een mooie engel is zij geworden.....
 

 
 
10 Jaar verder,
ik mis haar iedere dag.
Maar wat ben ik dankbaar dat ik haar in mijn leven heb gehad,
al had ik zo ontzettend graag nog veel langer voor haar willen zorgen.
Hoe zou ze nu zijn geweest?
Hoe zou zij eruit zien?
Wat zou zij leuk hebben gevonden?
 
10 Jaar verder,
veel geleerd door haar overlijden.
Het leven lijkt zo anders,
waarom ons overal druk over maken?
Waarom niet genieten van de kleine dingen die het leven zo bijzonder maken?
 
10 Jaar verder,
met daarin 5 jaar zorgen voor haar broertje,
wat haar grote wens was.
Wat had zij graag een broertje of zusje willen hebben.
En wat had Mike graag zijn grote zus leren kennen.
Hij groeit op met haar in zijn leven,
alleen dan op een andere manier dan andere kinderen dat doen.
Mike gaat mee naar het graf van zijn grote zus,
plukt bloempjes voor haar,
geeft haar foto op het graf een kus.
Wat had hij haar graag leren kennen,
en ik weet zeker dat Patricia haar broertje ook dolgraag had leren kennen....
 

 

10 Jaar verder,
iedere dag denk ik aan haar
en iedere dag mis ik haar.
Maar in deze tijd van het jaar,
is het gevoel extra aanwezig,
en ik wat meer afwezig.
Ik wil er wel zijn,
maar soms lukt dat even niet.
Terug in de tijd,
het blijft een lastig iets,
ieder jaar weer,
ook na 10 jaar.
 
Lieve mooie Patricia,
ik mis je,
mijn lieve eigenwijze krachtige
levenslustige opstandige dochter !