Ontdooid

 Haar ogen waren gericht op de regendruppels 

die dansend naar beneden vielen.

De druppels waren niet heel dik, maar juist heel fijntjes. 

"Hoeveel druppels zouden het eigenlijk zijn?", vroeg zij zich af. 

Het moesten er echt ontelbaar veel zijn. 

De druppels maakte haar een klein beetje droevig.

Alsof de regendruppels haar eigen tranen waren die zij met alle wil van de wereld wilde binnen houden. 

Zij had liever dat de hemel de tranen liet vallen, 

zodat zij haar eigen tranen kon blijven verstoppen. 

Zij vond dat huilen een teken van zwakte was.

En zij was niet zwak, 

zij was juist heel dapper en sterk. 

Dus de tranen mochten er niet zijn. 

Haar ogen bleven dus gericht op de regendruppels,

zodat zij haar eigen ogen droog kon blijven houden. 

Maar zoals het gaat,

werd de lucht langzaamaan wat lichter van kleur.

De hoeveelheid dansende regendruppels werd minder,

en heel langzaam verscheen er een zwak zonnetje. 

Maar ondanks de zwakte van het zonnetje,

gaf de zon toch genoeg kracht. 

Zittend achter het glas van de huiskamer,

voelde zij de warmte die de zon bracht. 

De warmte bezorgde haar een kleine glimlach,

haar droevige gevoel verdween. 

En toch,

toch kwamen nu haar tranen. 

Alsof de zon bevroren regendruppeltjes had ontdooid,

alsof die ontdooide regendruppels nu haar tranen waren. 

Zij voelde een golf van opluchting,

bij iedere traan die zij liet vallen. 

Zij voelde zich nu juist niet zwak 

zoals zij altijd had gedacht.

 Bij iedere traan die zij liet vallen,

leek het alsof er een stukje ruimte ontstond,

ruimte voor geluk en blijheid. 

Haar ogen waren gericht op de kleine sterke zonnestralen,

die krachtig de wereld verwarmde. 

Zij voelde de warmte,

van iedere kleine zonnestraal. 

🌞