in de gang.Een vrolijk gezichtje kijkt in de camera,
een tekst is erbij getypt.
Ooit was zij leerling van deze school,
was dit het laatste klaslokaal waar zij les kreeg.
Nu, 14 jaar later,
stap jij, onze stoere zoon, hetzelfde lokaal binnen.
Dit schooljaar is dit jouw klas,
waar jij hopelijk een te gekke tijd gaat krijgen.
Jij laat jouw voetstappen achter,
bij de voetstapjes van jouw grote zus.
Voor velen is het maar gewoon een klaslokaal,
voor mij dus niet.
Een lokaal waar wij na de dood van Patricia,
haar schoolspulletjes op gingen halen.
Kinderen die ons vragen mochten stellen over de dood,
over het plotselinge heengaan van hun klasgenootje.
Een klaslokaal waar Patricia zo gedreven haar werk deed,
waar zij genoot van het leren.
Een klaslokaal waar haar kleine broertje nu zijn werk mag doen,
tussen al zijn leuke klasgenootjes.
Patricia zat in groep 3,
jij stoere zoon zit nu in groep 6.
Een klaslokaal vol herinneringen,
een klaslokaal waar nieuwe herinneringen gemaakt worden.
De foto in de gang,
herinnert aan die vrolijke leerling.
Die vrolijke leerling,
die veel te jong het leven moest verlaten.
Tijd heelt alle wonden,
dat is wat men zegt.
Ik weet wel beter,
de wonden helen nooit.
Door de jaren heen geleerd de wonden te verzorgen,
er lief mee om te gaan.
Ik noem nu alleen nog maar het voorbeeld van een klaslokaal,
wat voor velen maar gewoon een lokaal is.
Maar zo zijn er uiteraard meerdere dingen in het leven,
die mij herinneren aan toen, aan de tijd dat Patricia nog leefde.
En gelukkig krijg ik van veel dingen een grote glimlach op mijn gezicht,
verwarmen veel herinneringen mijn hart.
Maar er zijn ook momenten,
die opeens zo hard binnen komen.
Dan valt het intense verdriet aan,
keihard, een steek in mijn hart.
Mijn kind blijft dood,
onomkeerbaar........
