Wij horen bij elkaar

Een vrolijk lachend meisje,

een stralende zon.

Een stralende mooie tekening,

hangend in een lijstje. 

Jouw allerlaatste tekening,

gemaakt op de dag dat jij jouw ongeluk kreeg.

Het is mij eigenlijk niet opgevallen wanneer jij deze tekening getekend hebt.

Was het tussen de middag toen jij een broodje kwam eten thuis,

of was het na schooltijd, toen jij jouw snoepje en drinken op had en voordat jij op jouw fietsje stapte? 

En waarom zette jij dat dag van de week erop, 

en de datum?

Dat had jij nog nooit gedaan. 

Heb jij geweten dat dit jouw laatste tekening zou worden? 

Of was het toeval? 

De tekening is een groot geschenk van jou, 

alsof je een cadeautje voor ons achter wilde laten. 

Alsof jij wilde vertellen hoe gelukkig jij je voelde,

en hoe jij genoot van het prachtige weer die dag. 

Ook na 15 jaar hangt dit geschenk van jou, 

nog in de huiskamer,

en de tekening maakt mij blij en vrolijk.

Dankzij jou ..... 

 Naast jouw tekening,

jouw allerlaatste genomen foto. 

Weet je nog waar deze foto voor was gemaakt? 

Voor het trouwalbum van jouw oom en tante die bijna gingen trouwen.

Ook deze foto is bijzonder,

vooral de houding die jij aanneemt op de foto. 

En weer gaat het door mij heen,

heb jij geweten dat jij niet lang meer bij ons zou zijn? 

Of was het toeval?

Het gedicht bij jouw lieve foto,

ik weet helaas niet wie die heeft geschreven.

Maar ik weet wel,

de kracht die ik uit het gedicht heb gehaald en nog steeds haal.

De troost,

de gedachten dat jij inderdaad echt bij mij bent als ik slaap.

De troost dat de band die wij hadden nooit doorbroken is,

zelfs niet door de dood. 

Herinneringen,

wat heb ik er veel, 

al was jouw leven veel te kort. 

 Jouw leven was te kort om dit boek uit te lezen,

jouw zelfgemaakte bladwijzer ligt op de pagina waar jij was gebleven.

Een hard bewijs van hoe abrupt jouw leven is gestopt. 

Jij was nog zo jong, 

kijk maar naar het verhaaltje in het boek wat jij aan het lezen was. 

 Jouw naam,

in kleurrijke kleurtjes.

Uiteraard mocht de kleur roze niet ontbreken,

want roze daar was jij dol op. 

Jouw lieve lach,

jouw mooie gladde blonde haartjes.

Weet je nog hoe snel een paardenstaart uit jouw haren gleed.

In de ochtend zat jouw staart er strak in,

maar als jij dan 's middags thuis kwam dan hing het elastiekje halverwege jouw paardenstaart.

En weet je nog dat ik jouw haren eerst nat moest maken voordat ik er een vlecht in kon maken? 

Jouw haartjes waren zo glad,

als ik die met droog haar wilde vlechten gleden jouw haren alle kanten op, behalve de goede. 

💗

15 Jaar,

het klinkt zo ver weg,

maar het voelt zo dichtbij.

Maar ook geeft het een stukje angst,

alsof tijd jouw naam uit kan wissen.

Of tijd er voor kan zorgen,

dat jij vergeten gaat worden. 

💗

15 jaar,

mijn leven is verder gegaan.

Soms vraag ik mij wel eens af,

of je mij kan zien?

En als dat zo zou zijn,

of je dan trots zou zijn op mij? 

💗

15 jaar,

jaren die ik heb ingevuld zoals ik voelde dat ik ze in wilde vullen.

Luisteren naar mijzelf,

luisteren naar mijn eigen behoefte. 

Geleerd dat tranen er absoluut mogen zijn,

en dat daar ook totaal geen tijd voor staat.

Want tranen laten vallen,

geeft kracht.

En tranen laten vallen,

dat heet liefde voor jou, mijn lieve mooie meisje.

Geleerd dat het kracht geeft,

kracht geeft als ik toegeef aan een mindere dag,

er niet tegen ga vechten maar het laten gaan. 

  

💗

 8 Juni 2019,

de dag waarop jij 15 jaar geleden jouw ongeluk kreeg. 

9 juni 2019,

de dag waarop jij 15 jaar geleden met veel liefde om jou heen,

heel plotseling lijfelijk uit ons leven verdween. 

Ik zal jou nooit vergeten lieve mooie Patricia. 

Dank je wel dat jij in mijn leven was,

en dat jij nog steeds een deel van mijn leven bent! 

Ik mis je,

meer dan woorden ooit kunnen zeggen!