Longing for ...

De storm beukte,

regen stortte neer.

Niet alleen buiten,

maar ook binnen in haar lijf.

Ze had haar draai weer gevonden,

ze had voorzichtig haar leven weer op gepakt,

maar dat wilde niet zeggen dat zij haar mindere momenten niet had.

Zo uit het niets was het daar dan weer,

dat vreselijke trieste gevoel.

Dat gevoel van verlangen,

een heftig gevoel van heimwee.

Ook nu,

wat voelde zij een intense verlangen naar hoe het was geweest.

Het leven van toen was gewoon goed, 

zij had zich er erg tevreden mee gevoeld. 

Hoe wreed kon het leven toch zijn? 

Hoe kon het toch gebeuren dat zo opeens haar gewone mooie leven overhoop werd gegooid? 

Haar hart deed pijn,

tranen brandde in haar ogen. 

Zij voelde haar eenzaamheid,

haar intense verdriet. 

Zij had door de jaren heen geleerd hoe dit gevoel bij haar leven was gaan horen,

en hoe zij hier mee om kon gaan.

Zij gaf toe aan het gevoel,

tranen liet zij lopen.

Het intense verdriet,

ook daar zette zij haar deur voor open.

Zij wist dat dit moest,

want zo'n minder goede dag zal haar weer kracht geven voor de komende tijd. 

Ze zag haar blonde haren,

haar blauwe ogen. 

Zij hoorde haar gegiechel,

en haar gemopper.

Wat had zij haar veel gegeven,

liefde,

onvoorwaardelijke liefde.

Wat had zij levenslessen achtergelaten,

hoe klein zij toen ook nog was. 

Genieten van het leven,

dat was de grootste levensles.

Want iedere dag is een feestje,

ook als het er niet zo feestelijk uit ziet. 

 Begin gewoon te dansen,

en voel hoe je je al wat blijer voelt.

Probeer gewoon aan iets grappigs te denken,

en voel hoe de mondhoeken iets omhoog gaan.

Zij voelde hoe de storm iets ging liggen,

de regen viel minder hard.

 Haar verdrietige gevoel,

het veranderde iets.

 

 Zij wist dat het er mocht zijn,

dit intense verdriet.

Want zij had geleerd,

dat dit verdriet heel goed kon leven naast genieten.

Toegeven aan verdriet,

het was voor haar geen zwakte,

maar juist een kracht.

Want de tranen binnen houden,

dat kostte juist heel veel negatieve energie.

Bij iedere traan die zij had gelaten,

voelde zij weer wat positieve gedachten binnen stromen. 

Zij was dankbaar,

voor de kracht die zij had gevonden.

Dankbaar dat zij toch weer kon genieten,

want hoe mooi is het,

het gekwetter van vogeltjes in de ochtend,

de lente die de natuur weer laat ontwaken?

Hoe fijn is het,

als het buiten stormt,

om dan lekker knus met een boek op de bank te duiken? 

Kracht,

zij was er van overtuigd,

dat ieder mens een soort van oerkracht bezit.

Kon zij dit maar laten zien aan hen,

het hen laten ervaren.
Want zij wist zelf,

hoe donker het leven soms ook lijkt,

hoeveel verdriet er ook komt,

ergens,

hoe goed verstopt het ook lijkt,

is er een warme zonnestraal 

die wat kracht komt brengen.

Ik zal jou nooit vergeten 💕