Boomdroom

De dag was begonnen.

Tenminste, dat gaf de tijd op de klok aan. 

Want buiten leek het wel het begin van de avond. 

De lucht was somber en had een donkere dreigende uitstraling. 

Waar was nu toch de zon?

Waar was dat stukje licht tussen de wolken door? 

 Hoe goed zij ook haar best deed,

het licht was er niet. 

De takken van bomen, 

zij leken op dreigende sterke armen die haar te grazen zouden nemen. 

De stam van de boom,

het leek op een groot sterk lichaam van een kwaad persoon. 

En al hield zij ergens ook wel van het mysterie van het donkere,

het gaf haar ook een beetje een naar gevoel. 

Kom op...

lichtstraaltje waar ben je nu? 

Tijdens deze gedachten, met haar kreet om wat licht,

gebeurde het. 

Opeens was het daar,

alsof iemand met een mes de donkere lucht had opengesneden. 

Haar mond viel open van verbazing,

een warm gevoel overviel haar.  

Haar hart maakte een sprongetje,

een glimlach sprong op haar gezicht. 

 De dreigende armen van de donkere boom,

waren veranderd in vrolijk zwaaiende armen. 

Het grote sterke lichaam,

de boomstam, was nu een mooi gespierd lijf van een vriendelijk mens. 

De dreigende donkere lucht,

was nu een lachend gezicht,

die haar vriendelijke begroette. 

De zon, 

dat vriendelijke gele bolletje,

zij straalde warmte,

zij gaf vriendelijkheid. 

Niet alleen aan haar,

maar ook aan de zwaaiende armen,

aan het mooie gespierde lijf,

aan de bomen in het bos. 

Een gevoel van geluk overspoelde haar. 

Wat was de natuur toch indrukwekkend mooi. 

De takken van de bomen,

zwaaiend.

De zonnestralen die de takken aan leken te raken. 

En de stam van de boom,

zo sterk. 

Kale takken,

ontwakende takken,

takken vol met mooie bladeren.  

Haar dag was goed,

het sombere en donkere was verdwenen.

Al was het buiten nog steeds donker en somber,

leek het op het begin van de avond, 

haar dag was vol zonnestralen en warmte. 

🍀