Fog

Een mysterieuze wereld toonde zich aan haar. Ze probeerde ver vooruit te kijken, maar haar zicht werd belemmerd. Heel af en toe kon ze iets verder van zich af kijken, maar vaker was dit niet het geval. Een dichte mist doemde voor haar op en oh wat zou ze willen dat ze er een mes in kon zetten om er een opening in te gaan snijden zodat de wereld wat groter leek. 

Zo"n kleine wereld, ze kon er niet zo heel goed tegen. Het voelde een soort van opgesloten, en naast het mysterieuze, had het ook soms iets engs. Want ze wist uiteraard nooit wat er opeens uit de mist kon opduiken. Dat kon iets prachtigs zijn, maar het kon ook iets engs zijn. Nee, die mist hoefde niet van haar. De kleine wereld verstikte haar een beetje. 

Wel hield ze van de ochtendmist die dan als een deken over de velden lag. Die mist was prachtig, had iets liefs en betoverends. Als een mooi sprookje waar alles mogelijk was. Een sprookje met een vleugje mysterie. 

Mist, ze voelde dit soms ook in haar hoofd. Soms fijn als een warme deken, maar soms in de weg zittend, het zicht belemmerend. Ook dan kon ze het niet weghalen, mist laat zich nu eenmaal niet sturen, die gaat zijn eigen weg. 

Net als zoveel dingen niet te sturen zijn in het leven, dacht ze met een diepe zucht. 

Maar waarom eigenlijk die diepe zucht? Was dat juist niet het uitdagende in het leven? Dat niet alles te sturen is? Is dat juist niet de reis, de levensreis? Geen uitgestippeld pad, maar een pad soms duidelijk en soms wazig?  Net als lopen door de mist, soms geen hand voor ogen zien, en dan soms wel een stukje duidelijker kunnen zien. 

De mist, met zijn mysterie, met zijn openingen. De mist, niet blijvend, oplosbaar. 

Langzaam, stukje voor stukje. 

De mist zal laten zien, dat de wereld open ligt , ook voor haar. 

Ze keek met een glimlach naar de kleine opening in de dichte mist. 

Oh yeah

Oh yeah,

doe het maar.

(niks moet hoor, maar het mag)

Zoek lekkere muziek op.

Draai de volumeknop open.

En laat de muziek uit de speakers knallen.

(niet te zuinig hoor, je blaast de speakers zo niet op hoor) 

Laat de boel de boel,

gooi je haar los .

(als je die nog op jouw hoofd hebt).

Zing lekker hard mee .

(neuriën mag ook)

Dans, spring, geniet.

(of tik met je voet, tik met je hand, dat mag ook) 

Laat de muziek doordringen, 

voel de emoties die de muziek bij je oproept.

(oooh heerlijk vind ik dat) 

En laat de emotie zijn werk doen. 

(ja, ook als er misschien tranen voelbaar zijn) 

Laat je gaan en laat je meeslepen door de muziek.

Geniet jij daar ook zo van? 

Voel hoe muziek je vrolijk en blij maakt.

(dan kan ik dus bijna niet blijven zitten) 

Maar voel ook hoe je je verdrietig kan voelen door muziek..

(en laat ze dan stromen hoor die tranen, daarvoor zijn het tranen) 

Of wat te denken van die muziek waar dierbare en mooie herinneringen aan vast zitten? 

(herken je het, dat er dan vanzelf een glimlach op je gezicht komt?) 

Geniet,

het leven moet geleefd worden.

Zing, 

dans,

huil,

voel je dankbaar. 

( and always love the music )

Proud to be ...

 

Hey jij daar, 

jij daar die dit leest. 

Jij daar, 

die mee gaat doen aan de fantastische uitdaging van Stoptober. 

Deze blog is voor jou! 

Want vorig jaar stond ik in jouw schoenen, 

nou ja, niet letterlijk uiteraard want ieder mens heeft zijn of haar eigen verhaal. 

Maar ik stond wel op het punt om 28 dagen niet te gaan roken. 

En ik moet eerlijk toegeven dat ik mij diep in mijn hart niet kon voorstellen dat ik echt nooit meer zou gaan roken. 

Maar zie mij nu, bijna een jaar later, en ik rook nog steeds niet!

Dus als ik het kan, kan jij het helemaal wel! 

En toch was ik wel bezig met het willen stoppen met roken. 

Het boek van Allen Carr lag op mijn tafel. 

En ik begon erin te lezen.

Ik had nog heel veel bladzijden te gaan voordat ik mijn laatste sigaret zou gaan roken, want zolang ik het boek aan het lezen was, mocht ik van Allen Carr nog niet stoppen met roken omdat dan het effect van het boek niet voelbaar was. 

Wat een fantastisch boek, wat een fantastische eye opener die deze verstokte kettingroker ( want dat was hij geweest voordat ook hij stopte met roken) 

mij gaf. 

Het boek ging in mijn hoofd zitten, niet letterlijk natuurlijk, maar de woorden uit het boek gaven mij een andere mind-set. 

Ik merkte dat ik anders ging denken over roken op het moment dat ik een sigaretje aan het roken was. 

Ik merkte dat ik steeds vaker de nadelen van het roken door mijn hoofd voelde gaan tijdens het roken, waardoor ik mijn sigaretje steeds eerder doofde. 

En dan was daar die datum die ik in mijn achterhoofd had, 1 oktober, de dag waarop ik de uitdaging aan zou gaan om 28 dagen niet te gaan roken. 

De app had ik al gedownload op mijn telefoon en ook de Facebook groep had ik opgezocht.

In dat opzicht was ik er helemaal klaar voor.

Bijna 35 jaar heb ik mij een rookster mogen noemen. 

Toen ik opgroeide was het roken nog totaal geen probleem. 

Je mocht in die tijd overal roken en over de gevaren werd niks verteld. 

Ging je naar een bruiloft, dan stond daar het glaasje gevuld met verschillende soorten rookwaar en niemand die daar raar van opkeek. 

Bakkers rookten in de bakkerij, slagers in de slagerij, auto's met kinderen op de achterbank stonden blauw van de rook, binnen in huizen werd gerookt en geen haan die er naar kraaide.  

Mijn eerste sigaret, wat moest ik hoesten en wat was ik misselijk. Maar ja, gewoon

 nog 1 proberen dan gaat het vast wat beter. En zo sloop de verslaving mijn leven in. Want tja, wees eerlijk, roken is een verslaving. Ik was echt verslaafd aan mijn sigaretje. In de ban van het roken. 

Misschien herken je het wel. Misschien herken je het als ik schrijf dat je in paniek raakt als jouw sigaretten bijna op zijn en er niks meer open is waar jij jouw rookwaar kan gaan kopen. 

Misschien herken je het wel, voordat je ergens naar binnen gaat, nog even snel wat trekjes van jouw peukje.

Misschien herken je het wel, de paniek als je weet dat er geen gelegenheid is waar je kan/mag roken. Hoe kom je die tijd dan in vredesnaam door? 

Denk hier eens aan, en stel je dan eens voor dat je deze stress (Want wees eerlijk het levert dan ook best stress op) niet meer hoeft te ervaren als je niet meer rookt.

Ik zeg het eerlijk, ik voel mij echt een soort van bevrijd! Ik hoef geen stress meer te ervaren wat roken betreft. Ik ben niet meer verslaafd aan het moeten roken. 

Maar ik draaf door. 

Want jij staat nog aan het begin van jouw mooie uitdaging. 

Wees al trots dat je deze stap zet. Want deze stap alleen al is een begin. 

En tip van mij, bekijk het ook van dag tot dag. 

Je mag nu nog roken, doe dat ook 'gewoon'. En probeer dan maar eens jouw 

mind-set te veranderen bij iedere sigaret die je rookt. 
Denk aan de nadelen van de sigaret. 

En denk aan de voordelen, oh wacht, in het boek van Allen Carr is dat een lege bladzijde .........

Jij, roker, dappere roker die nadenkt om 28 dagen niet te gaan roken, ik wens je heel veel succes. 

Vertrouw op jezelf. Vertrouw erop dat jij sterker bent dan de sigaret. Vertrouw erop dat ook jij jouw mind-set kan veranderen. 

You can do this. 

Heel veel succes met de voorbereiding. Heel veel succes met het steeds meer een beetje afscheid nemen van jouw sigaretje. 

Zet m op!

En mocht je een soort van 'behoefte' hebben hier met mij over te babbelen, je kan mij gerust benaderen via de verschillende sociale media kanalen. Gewoon doen hoor! Ik steun je graag. 

Heel stiekem zeg ik dat tegen mijzelf!

Trots op mijzelf! 

Verlangen

Synoniemen:

Begeert, wens, 

Begeren, wensen

(Bron : https//www.ensie.nl/wiktionary/verlangen) 

Wat een krachtig gevoel, in iedere vezel voelbaar. Zij kan er niet onderuit. Zij moet het voelen, zij heeft geen keuze. Want het was haar nog nooit gelukt om haar gevoelens uit te zetten. En waarom zou zij dat ook eigenlijk proberen? Want een gevoel is een gevoel toch? Een gevoel is niet maakbaar, dat is er gewoon. Het heet niet voor niks: gevoelens. 

💙

Zo ook het gevoel van verlangen. Verlangen naar een onbereikbaar iets. Of beter gezegd naar een persoon. Onbereikbaar. ver weg, niet tastbaar......en wat doet dat een pijn. De ene keer iets meer dan een andere keer, maar pijn doet het. Onbereikbaar, wat geeft dat soms een machteloos gevoel. En een machteloos gevoel is ook niet prettig om te moeten voelen. 

💙

Machteloos, wat voelde zij dat ook toen het leven te vroeg ging eindigen. Machteloos toe kijken hoe het leven stopt, veel te vroeg. Van alles willen, maar niks kunnen. Hoe dan? Wat een walgelijk gevoel. Zij hoopt dit gevoel nooit meer te hoeven voelen.  Maar soms komen gevoelens omdat er zoveel liefde te voelen is. En bij de liefdevolle gevoelens horen uiteraard allerlei andere gevoelens.

💙

En tja, liefde voelen. Dat is ook zo'n oprecht gevoel , dat laat zich ook niet sturen of de weg wijzen. Liefde is ook een gevoel. En al is liefde voelen een erg positieve, aan de andere kant van de liefde zit dat pijnlijke gevoel. En beiden laten zich niet wegjagen. Gelukkig niet, want liefde is mooi, liefde is oprecht. En liefde is onvoorwaardelijk voor de juiste personen. De liefde laat zich niet doodmaken door de dood. De liefde voor de overleden persoon blijft, daar komt zelfs de dood niet tussen. 

💙 

Een gevoelsmens, dat is wat zij is. En dat is zowel een zegen als een vloek. Zo ervaart zij dat in ieder geval. Want uiteraard is het goed om te voelen, echt te voelen. En al zijn sommige gevoelens pijnlijk en niet makkelijk, als zij door de pijnlijke gevoelens is gegaan, dan kan zij er mee leven. Dan zijn die pijnlijke gevoelens nog wel aanwezig en voelbaar, maar dan zijn ze dragelijk. Een gevoelsmens, dat is wat zij is. En dus komen alle gevoelens diep binnen bij haar. 

Kon zij maar, bungelend aan een tros ballonnen, zweven gaan, 

naar waar zij zo naar verlangt. 

Een tros ballonnen, zwevend in de lucht, 

met haar eronder, zwevend met een liefdevolle zucht. 

Liefde blijft, 

onvoorwaardelijke liefde. 

💗

Patricia Hofsink 

24-07-1997 * 09-06-2004

24-07-2023

Positief

 " Nou, kom op, wel een beetje positief blijven hoor " .

Hoe makkelijk wordt deze zin eruit gegooid door ons, wij mensen? We luisteren naar iemands verhaal, verteld recht uit iemands hart en uit iemands gevoel. Degene voelt zich oprecht niet gelukkig, en degene vindt het lastig om het positieve te zien. Er wordt geen positief woord uitgesproken, het gevoel wat degene heeft is wat down en verdrietig. Er klinkt frustratie, er klinkt woede, er klinkt eenzaamheid, er klinkt verdriet. We luisteren, oprecht. Het verhaal raakt, we voelen ons machteloos. We willen iets kunnen betekenen voor degene, maar weten dat dat even niet mogelijk is. Dus knallen we er dan maar uit : 

"Nou, kom op, wel een beetje positief blijven hoor ". 

Stom toch eigenlijk ? Want diep in ons hart weten we dat die zin echt helemaal nergens op slaat. Diep in ons hart weten wij dat als wij in zo'n situatie zouden zitten, wij ook niet zouden zitten te wachten op zo'n goedbedoelde zin. Is het de machteloosheid die wij voelen , die ons deze zin laat uitspreken? Geeft deze zin ons het gevoel dat wij dan toch iets betekend hebben voor de ander? Wat is dat toch van de mensheid tegenwoordig? Waarom mag iemand niet even wat minder positief zijn? Waarom mag iemand niet even een 'fuck it' stemming hebben? Het is toch menselijk? 

Ik ben van mijzelf best wel een positief ingesteld mens. Na de dood van mijn kind heb ik toch echt wel geleerd waar ik mij nog wel druk over wil maken en waarover niet. Ook heeft mijn meisje mij geleerd zoveel mogelijk te proberen te genieten van iedere dag. En ook op 1 dag mag je meerdere ' buien ' hebben. Een beetje van 'het zonnetje lacht, het zonnetje huilt'. Ook mijn meisje kon dit heel goed, zo genoot zij nog volop en zo kon zij ontzettend kwaad worden als iets niet ging zoals zij had verwacht. Dan knalde ze even haar woede eruit en daarna ging ze weer over op de orde van de dag en genoot ze weer volop. 

Ook ik zit de afgelopen tijd in deze fase. Ik probeer positief te zijn, ik probeer iedere dag te genieten van de dingen die ik tegenkom. Maar sommige dingen in het leven zorgen er voor dat het positieve even wat lastiger is om te zien. 

En op dit moment is dat bij mij toch echt de huizencrisis ! Want jeetje zeg, hoe kom je als gewone 'k*tburger" aan een betaalbare (ja ook dat nog) woning? Het is toch niet normaal dat ik als 51 jarige vrouw, moeder van een kind van 14 (en een overleden dochter) , brave burger die zich altijd aan de regels heeft gehouden, braaf belastingen betaald, een zo goed mogelijk leven probeert te leven, niet lastig is (bladie bladie bladie bla) , geen woning kan vinden? Dat is echt ronduit schandalig en belachelijk! En waar je ook aanklopt, je moet het zelf maar uitzoeken, want regeltjes hier, regeltjes daar. In de steek gelaten, zo voel ik mij. Ik ben boos, ik ben verdrietig, ik ben kwaad en ja, in ben even wat minder positief. Mag dat misschien even? Vraag jezelf maar even af hoe je het zou vinden als je geen huis kan krijgen (en ik weet dat ik absoluut niet de enige ben , *want ook dat krijg ik dan te horen.*.. geloof mij ik leef met iedereen mee die geen huis kan vinden!!!) 

En tja, dan is nu ook nog de regering gevallen. Belangrijke agenda punten (Waaronder de woning nood) staan nu in de ijskast. Ach ja, wat zal het de regering een worst zijn dat er mensen een huis moeten hebben. De dames en heren hebben wel een dak boven hun hoofd met een lekker salaris erbij. Zij hoeven geen zere buik te hebben van de zorgen. Zij hoeven zich niet gefrustreerd te voelen omdat alle plannen nu in de ijskast liggen. De k*tburger blijft toch wel betalen voor alles (en lekker fors ook) , en of dat allemaal nog langer kan, ach, dat zal ze een worst zijn.  De k*tburger kan altijd nog op straat slapen, of onder een brug. 

Vertel mij, hoe moet ik positief blijven? Vertel het mij! Ik sta open voor alle tips, ik laat mij graag inspireren door anderen! 

En het positieve van dit verhaal is dat ik mijn frustratie even van mij af heb getikt. (dat is positief toch? ) 

En het positieve van mijn verhaal is dat jij het hebt gelezen, en dat vind ik dan weer erg fijn om te weten. (dat is positief toch?) 

(Een favoriete uitspraak van mij, maar oeps, een huis is wel een ding) 

Wie, wat, waar?

 

Wie wat waar? 

Vragend, 

afvragend, 

zoekend,

zoekende. 

Zoveel vragen, 

zoveel antwoorden, 

zoveel opties,

zoveel mogelijkheden, 

zoveel. 

Zij stond daar maar, 

vragend,

zoekend,

wie, 

wat, 

waar? 

Ze vroeg zich af, 

bestaat er eigenlijk wel een antwoord op alle vragen? 

Bestaat er eigenlijk wel een oplossing voor alle problemen? 

Bestaat er misschien ook zoiets als geen antwoord,

geen oplossing? 

En de antwoorden, 

veel vragen moest zij zelf beantwoorden, 

want alleen zij kende zichzelf het beste.. 

Best lastig als je dan het antwoord niet kan vinden. 

Want als zij zelf het antwoord niet wist, 

wie kon het haar dan wel geven? 

Dwalen, 

verdwalen, 

zoveel mogelijkheden, 

maar haalbaar? 

Wie, 

wat, 

waar? 

Ze was zover gekomen,

en toch weer niet. 

Klimmen,

vallen, 

klimmen, 

blijven hangen, 

vallen. 

Zij klimt,

ieder keer weer een stukje.

Zij blijft hangen, 

zij valt.,

zij klimt. 

Ooit moet het toch lukken?

Dapper

 

Een mooie vrouw, ergens zie ik ook mijn zus in deze foto. 

Maar deze pracht vrouw is mijn moeder in haar jongere jaren. Ik kan mij wel voorstellen dat mijn vader in zijn jongere jaren,  als een blok voor haar was gevallen. Een beetje een dromerige blik, een vriendelijke lach en al zie je het niet aan de buitenkant, wat een kracht had deze vrouw. 

Mijn moeder, een hardwerkende vrouw, een krachtige vrouw en als iemand mega positief was, dan was het mijn moeder wel. 

En mijn moeder, wat kon zij toch heerlijk lachen. Als mijn moeder lachte dan lachte zij ook echt. En haar lach, haar vrolijkheid, wat werkte het aanstekelijk. Als mijn moeder er was, dan leek het wel of er ook meteen een stuk gezelligheid was. 

En, mijn moeder was gastvrij, liever teveel eten en drinken aanbieden dan niks in huis hebben voor de gasten. Nee bij mijn moeder trof je niet snel een lege kast aan. 

Mijn lieve dappere moeder. Achter die lach, daar woonde ook veel verdriet. Want net als de meeste mensen, kende ook mijn moeder zorgen en verdriet. De dood van haar kleindochter en 2 kleinzoons, dat heeft haar ontzettend veel verdriet gedaan. En al ging zij dapper door met haar leven, het gemis ging ook dapper met mijn moeder mee. Voor een moeder dubbel verdriet, want de dood van kleinkinderen is er niet alleen, er is ook het verdriet om haar eigen kinderen die de kindjes moeten missen. Wat kon in altijd goed terecht bij mijn moeder, ik met mijn verdriet, en zij met haar verdriet. Zittend in haar knusse woonkeukentje, aan de keukentafel, hele gesprekken gevoerd, tranen gelaten, maar ook heel veel gelachen. Bij mijn moeder was ik gewoon altijd welkom en daar voelde ik mij altijd thuis. 

En nu zit ik hier. De afgelopen weken en maanden heb ik zo ontzettend vaak , extra vaak, de drang gehad om mijn moeder 'even' te bellen. Ik had zo graag naar haar toe willen gaan, weer de goede gesprekken aan de keukentafel voeren. Zo graag had ik haar willen horen lachen. 

26 Juni 2021, de sterfdag van mijn dappere lieve moeder. IK mis haar zo ontzettend veel en zo ontzettend vaak. Wat heb ik veel van haar geleerd. En wat had ik altijd een ontzettende bewondering voor haar kracht, voor haar positiviteit. Wat ben ik dankbaar dat zij veel dingen heeft doorgegeven. Ik ben haar dankbaar voor haar wijze levenslessen. Ik ben haar dankbaar voor haar liefde die zij op haar eigen mooie manier heeft getoond aan mij. 

Lieve mam, dapper klein vrouwtje. 

IK mis je, ik mis jou zo ontzettend. 

Een moeder sterft altijd te jong.....

Lieve mam, 

dank je wel voor alles, 

voor al jouw liefde, 

voor al jouw levenslessen, 

voor al jouw schaterlachen, 

voor dat jij mijn lieve dapper moeder bent geweest en altijd zal zijn. 

Knuffel je Patricia en papa ook even? 

Daag lieve mam.

 * 30-10-1946 

* 26-06-2021