Daar hangt ie.

Al zou ik het willen,

ik kom er niet onderuit. 

Ik kan niet een jaartje zeggen, 

'nou, laat ik het dit jaar maar een keertje overslaan'. 

Ik kan het wel zeggen, 

maar in de praktijk werkt dat natuurlijk niet. 

Daar hangt ie....

de onrust,

die donkere wolk,

het vooruitzicht,

de tijd van het jaar waarop ik wat prikkelbaarder ben, 

dat ik soms wat meer in mijzelf ben gekeerd. 

Ik hoor sommige mensen alweer denken,

of misschien zeggen ze het ook gewoon hardop: 

'daar heb je haar weer hoor'

'is ze er nu nog niet overheen?'

'Pffff, weer datzelfde verhaal'

Nou, tegen deze mensen zou ik willen zeggen: 

over de dood van je eigen kind kom je nooit heen!

Echt helemaal nooit!

Stel je zelf maar eens voor (als je zelf kinderen hebt),

dat jij een kind zou verliezen door de dood. 

En dan bedoel ik ook je het echt voorstellen!

Je zal je kind nooit meer horen praten,lachen,huilen.

Je zal je kind nooit op zien groeien.

Je eigen kind,

jouw eigen vlees en bloed. 

Probeer het je eens echt voor te stellen, 

hoe je verder moet leven zonder jouw kind lijfelijk om je heen.

Vriendjes,vriendinnetjes, klasgenootjes van je kind groeien wel door. 

Je ziet een kind lopen die op jouw kind lijkt,

je zou er naar toe willen gaan, maar je beseft dat jouw kind niet meer leeft!

Wat gaat er nu door je heen,

als je het echt voor probeert te stellen? 

8 en 9 Juni, 

ze komen er weer aan.

En net als 14 jaar geleden, 

draait de wereld door. 

Afspraken hier, 

afspraken daar.

Verplichtingen hier, 

verplichtingen daar. 

En na juni,

hebben we dan juli.

De maand waarin Patricia jarig zou zijn. 

Jeetje, niet voor te stellen dat zij 21 jaar zou zijn geworden! 

Voor mij blijft zij altijd 6,

6 jaartjes jong!

Dat is toch geen leeftijd om dood te gaan? 

Zelfs na bijna 14 jaar kan ik wel eens opstandig worden.

(nee lieve mensen ik ben niet labiel, ik ben juist krachtig!) 

Zo wreed kan het leven zijn,

het leven schenkt jouw een kind,

maar datzelfde leven neemt het leven van jouw kind ook weer af.

Hoe wreed,

hoe hartverscheurend! 

Mijn lieve Patricia, 

ik zal haar blijven missen tot de dag dat ik zelf sterf.

De dagen in juni,

haar geboortedag in juli,

deze blijven van haar. 

Ik zal stil blijven staan bij haar leven, 

bij haar ongeluk,

bij haar overlijden. 

Ik leef,

ik geniet,

ik lach,

ik dans,

ik zing,

ik lees,

ik schrijf,

ik zorg,

ik fiets,

ik rij auto,

ik wandel,

ik solliciteer,

ik leer,

ik praat,

ik denk,

....

kortom ik leef echt volop,

en ik geniet ook volop.

Ik ben niet verbitterd,

ik ben geen zure vrouw geworden.

Ik ben geen zeur,

ik ben een moeder die haar kind iedere dag mist! 

De onrust,

de opstandigheid,

mijn prikkelbaarheid,

mijn muurtje,

ze horen erbij.

Zij zijn van mij. 

De mensen die hier mee om kunnen gaan,

ik koester ze met heel mijn hart.

De mensen die het niet begrijpen,

ik probeer ze te begrijpen,

maar ik probeer er ook niet teveel bij stil te staan.

Lieve Patricia,

bijna 14 jaar geleden,

plots was jij er niet meer. 

Maar vergeten doe ik jou nooit. 

Ik blijf jouw naam noemen.

Jouw leven was niet voor niks.

Want meisje, wat heb jij genoten van iedere dag! 

Genoten,

zelfs tot de laatste ,voor jou, bewuste minuten van jouw leven.

Even een stukje fietsen,

hups van de heuvel af waar jij van mama eigenlijk niet van af mocht. 

De wind door jouw blonde haren,

het zonnetje op jouw blonde haartjes.

Zoef...

de heuvel af..

en toen werd het zwart voor jou.

Lieve Patricia, 

voor altijd leef jij in mijn hart. 

Lieve dochter,

mooie meid,

zo fijn dat jij in mijn leven was! 

Ik zal jouw nooit vergeten!  

💕

 

Pas op !

En zo geschiedde....

Ik steek mijn hoofd buiten de deur,

onderweg naar de tuin. 

Nu is het zo, dat als ik de deur uitstap ik ook meteen in onze tuin sta,

maar dat terzijde.

Ik sta nog maar net in de tuin,

en opeens zie ik daar iets op mij afkomen. 

Uit reflex ( gelukkig, mijn reflexen werken nog) buk ik,

en kijk dan pas wat er zo op mij afkwam.

 🌸

Aaaah, wat lief !

Wat super dat ik hier getuige van mag zijn! 

Jullie weten toch nog, 

de krakers in mijn tuin? 

De verliefde krakers die kindjes hebben gemaakt samen? 

🌸

Het door hun gekraakte huisje,

het werd hen te klein. 

Ik had al het vermoeden hoor.

Want toen ik laatst in de tuin zat, 

zag ik 1 van de kleintjes, 

een poging doen om door het kleine gaatje in het huisje,

naar buiten te kijken.  

 🌸

Vandaag was dus de dag,

de dag dat de kleintjes het krakershuisje mochten verlaten. 

Onder streng en goed toezicht van papa en mama vogel. 

 🌸

Ook Roos hield toezicht, 

alleen dan wel achter een dichte deur. 

Want ik wilde liever niet dat Roos kennis ging maken met het kleine gevogelte. 

Roos was het er niet helemaal mee eens,

want ik hoorde haar pootje langs de deur krabben alsof zij wilde zeggen ; 

"bazinnetje, ik wil ook kijken".

Roos wilde zo graag kennis maken met de vogeltjes die zij al dagen lang hoorde vanuit het gekraakte huisje.

 🌸

Wat super gaaf om te zien,

ik heb 4 vogeltjes het nest zien verlaten. 

3 Vogeltjes vlogen best soepel hun huisje uit,

1 vogeltje vond het wat lastiger. 

Dat begon al bij het verlaten van het huisje,

het rondje vulde het kleintje met het kopje,

maar het was net alsof het kleintje niet door had dat het lijfje er ook nog uit moest.

Papa of mama vogel kwam het kleintje aanmoedigen.

(jaja, zie de foto's die ik heb gemaakt) 

Waarschijnlijk was die peptalk ( of fluit, tjilptalk) heel verfrissend voor het kleintje,

want ook dit dappere kleintje verliet het nestje. 

Het vloog,

alleen vloog het niet de lucht in,

maar recht naar beneden. 

 🌸

Daar zat het kleintje dan,

onderzoekend,

een beetje angstig.

Alsof het kleintje ineens door had hoe groot de wereld is. 

Papa of mama hoorde ik van afstand tjilpen naar het kleintje,

en het kleintje tjilpte terug. 

En opeens,

ja, ook had dit kleintje door hoe het omhoog moest gaan vliegen.

Alsof het kleintje het altijd al had gedaan,

vloog het naar papa of mama vogel.

🌸

Daaaaag lieve kleine vogeltjes,

daaaag ondeugende papa en mama vogel. 

Ik ga jullie toch stiekem wel missen hoor. 

Het was gaaf om jullie gevolgd te hebben,

vanaf het nestje bouwen, 

de kleintjes bijna 24 uur per dag voeden,

tot het uitvliegen. 

Volgend jaar,

is het huisje gewoon weer voor jullie. 

Jullie zijn welkom! 

Good luck! 

(Met toestemming van het gezinnetje "Vogeltjes" mag ik wat foto's plaatsen) 

Nieuwsgierig kleintje

Waar moet ik heen?

Pep (tjilp) talk van papa of mama vogel 

Jaaaa, ik kan vliegen !

Ehm.... wat een grote wereld

Waar moet ik naar toe? 

 

Krakers gespot

Nou ja zeg, wat mij nu is overkomen. 

Jullie zullen het niet geloven! 

Er zijn krakers gespot, echt waar, hier bij mij in de tuin! 

Ja,echt in mijn tuin, dat is toch brutaal? 

Of toch juist niet...? 

Jaren lang hangt hier aan de schutting al een huisje. 

Ooit was deze mooi en nieuw. 

Strak in de lak, laat maar zeggen. 

Maar zoals dat gaat met huisjes zonder bewoners, 

verschiet de mooie strakke lak.

Het huisje wordt niet meer verzorgd,

en ziet er dan dus uit zoals het huisje bij mij aan de schutting. 

De verf bladert af,

het dak begint wat kiertjes te vertonen. 

Ooit, wat jaren geleden, 

kwam er een bezichtiging,

maar de huurder had er toch geen zin in,

vond het huisje onder zijn stand,

en vertrok. 

Zien jullie hem of haar, 

daar zittend op de schutting? 

Dit lief ogende vogeltje,

heeft samen met een ander lief ogend vogeltje,

het huisje gekraakt. 

Niet even keurig gevraagd of ze het huisje mogen huren

totdat de kindjes uit huis gaan.

Nee met grof geweld hebben ze het huisje gekraakt. 

Zonder te vragen hebben ze een nestje gebouwd,

in het oude huisje aan mijn schutting. 

Zonder te vragen hebben ze samen kindjes gemaakt,

het huisje zit nu dus nog voller. 

Opeens is mijn ooit zo rustige tuin, 

verandert  in een aanvliegroute naar hun gekraakte huisje. 

En ik kan je vertellen, 

ze vliegen op en aan! 

Ik moet soms gewoon uitkijken,

niet geraakt te worden door deze hardwerkende vogeltjes. 

 

Vandaag was dus weer zo'n heerlijke zonnige dag.

Heerlijke blauwe lucht,

de zon stralend aan een strak blauwe hemel. 

En tja, 

omdat ik toch eigenlijk mijn krakers in de tuin super gaaf vind,

zit ik met mijn telefoontje in de aanslag,

om deze hardwerkende vogeltjes op de gevoelige plaat te zetten. 

Maar ja,

ik denk dat de krakers mij op afstand in de gaten zaten te houden. 

"Mens soort gezien "

"Mens soort wil ons vastleggen op beeld"

Dus jullie raden het misschien al. 

Ik zat daar dus mooi voor 'niks' met mijn telefoon in de aanslag. 

Wel lekker in het zonnetje, 

dat dan wel weer. 

 Maar ja, 

ik ging met een missie,

en ik was mij ervan bewust dat ik de missie af moest breken, 

omdat de krakers niet meer op kwamen dagen. 

Wel mocht ik genieten,

van het vrolijke getjilp wat uit het gekraakte huisje kwam. 

Maar ik geef niet op uiteraard, 

er mag wel wat tegenover staan als mijn huisje zomaar wordt gekraakt. 

Ik zou en ik wilde de krakers op de gevoelige plaat krijgen.

Dus even later zit ik weer heerlijk buiten.

Dit keer mijn camera op mijn telefoon al startklaar.

Ingezoomd en wel op het huisje wat sinds kort bewoond is. 

 En wauw,

het is mij gelukt! 

De hardwerkende krakers staan op de gevoelige plaat. 

En ik vind de krakers er zo mooi opstaan. 

Gewoon met mijn simpele cameraatje van mijn telefoon. 

Kijken jullie even met mij mee? 

Mag ik jullie dan voorstellen aan de tijdelijke bewoners van mijn huisje aan de schutting? 

 

Voor hoelang deze krakers nog het huisje blijven bezetten, 

dat weet ik uiteraard niet.

Want erg spraakzaam zijn ze verder niet. 

Ook weet ik niet of zij hun kinderen nog aan mij voor komen stellen. 

Ik heb het vermoeden van niet? 

Ook weet ik niet zeker of ik hun kinderen te zien krijg.

Misschien vertrekken ze wel, 

zonder een bedankje? 

Ik geniet iedere dag van deze hardwerkende vogeltjes.

In de tuin zitten is nu net even extra leuk!

Zij trekken zich van mij ook echt niks aan. 

Wel van Roos, onze waakzame Boomer. 

En Roos, tja, die is eigenlijk net zo nieuwsgierig als ik dat ben. 

Het liefst springt ze het huisje in om te kijken wie daar allemaal in wonen. 

Gelukkig kan Roos er niet bij. 

Ook vind Roos het niet leuk als papa en mama vogel de kindjes komen voeren.

Roos maakt er een sport van om zo vaak mogelijk papa en mama vogel te verjagen. 

Gelukkig ben ik er ook nog.  

En gelukkig luistert Roos dan ook heel goed naar mij (of toch niet?) 

Tot zover mijn verhaal over de brutale,

maar toch erg mooie en te gekke krakers. 

Het huisje mogen ze van mij kraken,

zolang ze maar willen.

Want ik wil er toch zelf niet in wonen. 

Tjilp tjilp... 

tot een volgende blog. 

Shoppen, een ramp?

Jaja, daar zijn de kaboutertjes weer langs geweest in de kledingkast van mijn zoon. Wisten jullie dat? Dat die kaboutertjes de kleren soms kleiner maken? Soms vinden ze mijn klerenkast ook wel eens, dan zit opeens een kledingstuk wat strakker dan voorheen, of doen de kaboutertjes dat niet? Heeft dat een andere oorzaak? 

Zoonlief heeft in ieder geval nieuwe kleren nodig. Naast dat hij wat centimetertjes de lucht in is gegroeid, is hij ook wat breder geworden door de vechtsporten die hij beoefend. Wat klinkt dat hè... vechtsporten..terwijl hij daar juist heel veel discipline en respect leert. Maar dat is weer een ander verhaal, leuk voor een andere blog misschien? 

Zoonlief heeft dus nieuwe kleren nodig.En tja, ik hou wel van lijstjes maken,dus bewapend met een lijstje waarop staat welke kleding hij nodig is, naar Zwolle. Gezellig met zoonlief en vriendlief. 

 

Zwolle, een leuke stad om te winkelen, vooral omdat daar ook de C&A zit, waar ik altijd goed kan slagen voor zoonlief. En ook niet onbelangrijk, C&A , een winkel die ook nog eens leuke prijsjes heeft voor kleding. Ik ben absoluut geen 'kniepstuiver' ( om er maar even een term tegenaan te gooien) maar een kind in de groei... (vul maar in...) 

Ik met mijn lijstje, vriendlief en zoonlief zonder lijstje. Nou, hebben jullie er beeld bij ? Ik probeer op zoek te gaan naar kleding die op mijn lijstje staan, maar ....'Kijk eens Bea, dit is ook leuk voor Mike' , hoor ik vriendlief zeggen. Waar zocht ik ookal weer naar?

 'Maaaammm, mama...deze vind ik gaaf', hoor ik zoonlief roepen van afstand. Ik probeer verder te gaan met mijn lijstje.

'Dit is ook leuk mam'... met een blij gezicht showt zoonlief mij een trui, die uiteraard niet op mijn briefje staat. Ik mompel iets van 'ja, maar die staat niet op het lijstje'.... en ik bereik eindelijk het rek met kleding waar naar ik op zoek ben. 

Vele zweetdruppels, wat gemopper hier en daar, verder.... dan eindelijk naar het te kleine pashokje waar de kleding gepast moet worden. Herkennen jullie dat? Met je kind in zo'n klein pashokje, te weinig ruimte, te hoge temperaturen? Rondvliegende kledingstukken omdat kindlief te ongeduldig is? Gelukkig, alle kleding krijgt goedkeuring, en heel stiekem zit daar dan ook dat ene shirtje tussen die niet op mijn briefje stond. Maar ja, daar krijg ik dan straks thuis wel een bakkie koffie voor van zoonlief. En de rest van de dag ook, heeft hij mij beloofd. Ook vriendlief komt tussendoor zijn kleding nog even showen die hij niet op het lijstje had staan, maar toch stiekem wel goed kan gebruiken. 

Voldaan, doodmoe van het shoppen in alleen nog maar deze ene winkel, verlaten we met een volle tas de winkel. 

 Gelukkig, zoonlief wil eigenlijk ook nog wel even naar de MacDonalds. Ach, wanneer doen wij dat nu? Laten we daar ook nog even gezellig gaan zitten. Nu is het wel zo dat ik niet echt een fan ben van het MacDonalds eten. Als ik dan toch vette hap wil eten ga ik liever naar de snackbar bij ons om de hoek. Maar ja, iedereen die zelf een kind of kinderen heeft, die weet wel hoe blij kinderen kunnen worden van de MacDonalds. 

En wat een mazzel heeft zoonlief. In zijn happy meal een geschenkje, maar dan ook nog een geschenkje krijgen van een aardige mevrouw die zelf het geschenkje niet wil. Het maakt zijn dag nog beter! 

 

Eenmaal thuisgekomen snak ik naar dat beloofde bakje koffie die zoonlief ons heeft beloofd. Dan kan ik ondertussen de tas met kleding even uitpakken. Oh ja.... dat was ik even vergeten. Ik was even vergeten hoeveel kaartjes er aan 1 kledingstuk kunnen hangen. Vastgemaakt met teveel plastic labeltjes. Teveel kaartjes aan 1 kledingstuk. Bewapend met een schaar, snakkend naar mijn bakkie koffie, ga ik door de stapel kleding heen. Wel voorzichtig, want sommige kaartjes zitten zo raar aan het kledingstuk gemaakt, dat je op moet passen om niet meteen een gat te knippen in het gloednieuwe kledingstuk. 

Het resultaat, een stapeltje 'oud papier' met een zakje plastic 'labeltjes'. 

 Hoezo veel vuilnis waar ik niet om heb gevraagd? 

Gelukkig is zoonlief zijn belofte niet vergeten.

Een heerlijk bakkie koffie.

En de rest van deze dag krijg ik er nog meer van hem.

Wat een fijn einde aan het leed dat shoppen heet. 

 

Gebaseerd op een waar verhaal, met hier en daar een stukje van wat overdrijven. Want het is natuurlijk niet alleen maar leed,hahaha.

 

Dreams

En daar zat ik dan, 

zomaar op een takje in een onbekend bos. 

Hoe ik hier was gekomen, 

dat weet ik nog steeds niet. 

Maar ik zat er, 

en het was er betoverend mooi. 

🍀

Het was er stil,

ik hoorde alleen de wind zachtjes langs mijn oren.

Het riviertje,

liet zachtjes het rustig stromende water horen. 

Wat rustgevend,

deze natuurlijke stilte. 

🍀

 En opeens hoorde ik het, 

zacht geritsel.

Niet aan één stuk door, 

maar met stilte ertussen. 

Het maakte mij nieuwsgierig,

wat of wie was daar? 

 Het geritsel,

met meer regelmaat.

En opeens stond zij daar, 

een lief verlegen meisje.

Zij keek mij aan, 

een lieve glimlach op haar gezicht.  

 🍀 

 We keken elkaar aan,

zwijgend.

Zij blauwe ogen, 

ik groen. 

Onze glimlach werd groter,

totdat deze niet meer groter kon.

 🍀 

Zwijgend,

spelend in het donker.

Plukten wij de sterren van de hemel, 

verstrooiden deze als confetti over elkaar.

De natuurlijke stilte, 

speelde met ons mee.  

🍀 

En opeens, 

verdween ze net zo snel als zij verscheen.

In mijn haar, 

daar zat een ster.

Geplakt aan de hemel,

om nooit te vergeten. 

🌟